ان را دیدیم خود نشانی از مدنی نبودند قسمتی از ملت ما دارد .در این حرکت غیر انسانی رژیم،حدود۱۵ هزار نفر جمع شده بودند که چه چیز را نگاه کنند.
مردمانی که خود آنها و یا فرزندانشان احتمال دارد در آینده به خاطر مسائلی همانند این و یا مسائل دیگری که مسبب آن دولت و حکومت است به بالای دار کشیده شوند. ملتی که حدود ۱۵ هزار نفر از آنها در یک شهر وقتی که قربانی خشونت که حکومت گران در چند سال گذشته خود در خیابانها با لباس شخصیها و بسیجیان مروج رشد و گسترش آن بوده اند به سمت چوبه دار می برند به جای اعتراض به این نقص حقوق انسانی به جای فریاد علیه بانیان خشونت فرياد می زنند و رگ های گردن خود را بزرگ می کنند و به کسی که خود قربانی خشونت است فحاشی می کنند و یا عده ای دیگر سوت و کف می زدند چه بوی از مدنیت برده اند. تا زمانی که در این کشور برای این جنایت ها هزاران نفر جمع می شوند
نباید امید به تعغیر فرهنگی اصولی داشت.
سئوال اینجا است. پس کجایند رهبران احزاب سیاسی، فعالان حقوق بشری، فعالان عرصه فرهنگ و کار مدنی. چرا ما تا به حال در طول این 32 سال نتوانسته ایم کار خود را کمی پبش ببریم. آیا این نشانه کم کاری همه ما نیست؟
چرا 15 هزار نفر از هموطنان ما به جای مخالفت با این حرکت ها برای ترویج خشونت سوت می زنند. پس به نظر من تا دیر نشده است باید یک بررسی درستی از این شرایط نمود. متاسفانه اپوریسیون سیاسی و حقوق بشری رژِیم ماشین اطلاعیه و بیانیه شده است و هر روز بیانیه ای را صادر و تعدادی پای ان را امضا می کنند و فکر می کنند که رژیم با این بیانیه ها سرنگون و یا عقب نشینی می کند.
هموطنان عزیز این کار ما دردی از جامعه ما دوا نخواهد کرد. بیاییم به جای بیانیه دادن که هیچ مسئله را غیر از اینکه افراد خودشان را راضی کرده باشند دست بر داریم و همانند سایر ملت های جهان به فکر یک چاره واقعی و اصولی برای خودمان، ملتمان و آینده ایران باشیم.
این کم کاری ماست که رژیم گستاخانه برای یک کاری که خلاف قوانین جهانی است، ۲۰ فيلمبردار و عکاسی که از قبل برای آنها جايگاهی ويژه برای پوشش خبری درست کرده به محل می آورد تا به ما و جهانیان بگوید.
شما نیاز نیست در یوتیوپ با کیفیت بد این حرکت غیر قانونی ما را پخش کنید ما خودمان فیلم و عکس آن را با کیفیت بالا پخش می کنیم و شما بروید دنبال کار بیانیه دادند و امضا جمع کردند.
ال چه، هستم
زنده‌ام بیش از مرده‌ام ارزش دارد
مریم دهقانپور
این کلماتی بودند که چه گوارا
در
روز پیش از اعدامش علیه نظامیانی که
وی را دستگیر کرده بودند، به کار برد.آن چریک
دربند در آن لحظات نمی‌توانست
این تصور را از ذهن بگذراند که پس از مرگ بدل به یک
افسانه خواهد شد. در مخیله‌اش
حتی نمی‌گنجید که
کشور‌های سرمایه دار از افسانه
وی
اسطوره خواهند ساخت.
ال چه گوارا کودکی بود ضعیف و رنجور که از بیماری آسم رنج می‌برد. او به دلیل ابتلا به این بیماری به جای مدرسه رفتن در خانه کنار مادرش ماند. در واقع معلم اصلی سال‌های اولیه اموزش ال چه مادرش بود. زمانی نیز که به دانشگاه راه یافت، هنوز به سیاست بی علاقه بود.
