März 2009 Nr. 16460

اصول در عهد ولایت فقیه!؟

وای بر ما که دانشگاهمان بهشت زهرا شده است ،

زندان هایمان، دانشگاه.

 خیابانمان روسپی خانه  است،

روسپی خانه هایمان خانه ی عفاف

و شهیدانمان چماقی بر سر دانشجو

آری این اربابان قدرتند که همه چیز را به سخره گرفته اند، ،شهید را، دانشجو را و عفاف را.

همه ی مقدسات مورد باور مردم ، ابزاری شده است برای ایجاد خفقان و آنچه در این میان گم گشته همانا حریم ِ حرمت هاست.

قدرت باد آورده  چندین معشوقه در بر دارد و با آنان به نماز جماعت می ایستد، ولی در قانونش می نویسد:

رابطه نا مشروع تنها از طریق گفتگو، هشتاد تازیانه دارد که به اجرا میگذارد.

می گوید:

 زر اندوزی گناه است و در کابینه اش وزیر میلیاردری دارد و غرق در سیم و غله اندوزی است.

می گوید:

اهانت به مراجع تقلید،  جرم است و  گناه، عجبا که خود مراجع را به حبس می کشد.

می گوید:

دانشجو باید سیاسی باشد ولی به بند می کشد دانشجویان سیاسی را.

می گوید:

بسیج مدرسه عشق است و با چماق این عشق می کوبد بر فرق هر آنکس که با او همکلاس نیست .

می گوید:

مملکت برای زاغه نشین هاست و آنگاه با محبوس کردن کارگران  زاغه نشینش، مملکت را از وجودشان مطهر میسازد.

می گوید:

خداوند به قلم قسم یاد کرده است، و سپس قلم ها را می شکند و قلم به دستان را با طناب مرگ نابود مینماید.

می گوید :

بحث آزاد و بیان شبهات از افتخارات فقه شیعه است ، و پس از آن امثال مجتهد شبستری ها را به خاطر بیان نظرات دینی شان تکفیر می کند.

می گوید:

خداوند فرموده است لا اکراه فی الدین، و آنگاه پیروان سایر مذاهب را از ابتدایی ترین حقوق حقه خود محروم می گرداند.

آری!

آنچه می گوید نه آن می کند، و گویا این قصه ی پر غصه ی تاریخ ما است که حافظ و مولانا و سعدی و ...

و شاملو و اخوان و فروغ و...

باید به فاصله  زمانی چند قرن، از یک درد مشترک بنالند.

با شما هستم،

درها را باز کنید و درد ها را درمان.

درها را باز کنید پیش از آنکه از سر استیصال بگویید صدای شما را شنیدیم و دیگر هیچ کس صدای شما را نشنود.

تا دیر نشده است صدا یمان را بشنوید.

صدیقه جعفری