ميان جناح های رژيم که دعوا راه می افتد، بهائيان هم بايد در اين معرکه قربانی بدهند. وقتی اسلاميست های تندرو می خواهند قاطعيت و صلابت خود را به رخ همديگر بکشند، در سبعيت عليه بهائيان مسابقه می دهند و از ميان اين گروه از ايرانيان قربانی می گيرند و هنگامی هم که رژيم بحرانی می شود و می خواهد اقتدار خود را نشان دهد و ايجاد ارعاب کند، بازهم جامعه بهائی در معرض تاخت و تاز و بی رحمی و گروگان گيری قرار می گيرد. اتهام جاسوسی به کسانی که از همه مشاغل حساس محرومند و به هيچ يک از اسرار و اسناد دولتی دسترسی ندارند، آنهم در نظام بسته جمهوری اسلامی که اسرار نظامی و امنيتی حتی از دسترس بسياری از کارشناسان نظام نيز به دور نگه داشته می شود چنان بی پايه است که هيچ کس حتی خود اتهام زنندگان نيز آن را باور ندارند.
واما آنچه اين روزها هم بيچارگی و هم بی شرمی کودتاگران را به نمايش می گذارد آن است که در پی هفت ماه خونريزی، تجاوز، شکنجه و کشتار وحشيانه مردمی که می پرسند رای من کجاست، و پس از آنکه همه روشهای وحشيانه سرکوب نتوانسته است اعتراضات مردم را مهار کند عده ای از بهائيان را به جرم خشونت و محاربه به زندان انداخته اند.
از نوشته های اخير کيهان مثلا سه شنبه ۱۵ دی ماه ۸۸(پانويس) و سخنان برخی از ديگر مسوولان ستاد کودتا چنين برمی آيد که دستگاه بيدادگر قضايی خامنه ای برای توجيه خونريزی ها و کشتارهای بيشتر، نقشه های شوم جديدی عليه بهائيان تدارک ديده است.
سردار مصطفی محمد نجار که خود به اتهام جنايت عليه يهوديان در آرژانتين تحت تعقيب بين المللی است می گويد :" ميان دستگيرشدگان وقايع اخير درکشور افراد سلطنت طلب، معاندان نظام و بهائيان ..." به چشم می خورند(ايسنا ۱۹ ديماه ۸۸).
و همزمان دادستان تهران دروغهای شاخداری را درباره بهائيان برزبان رانده است که هر ناظر بی طرفی بلافاصله متوجه کذب بودن آن می شود.
می گويد درمنزل بهائيان دستگير شده سلاحهای گرم کشف شده است.
کيست نداند که اساسا آئين بهائيت با خشونت و سلاح مخالف است و بهائيان به حکم اعتقادات خود ازهرگونه اقدام خشونت آميز منع شده اند.
خشونت را با هزار من سريش هم نمی توان به بهائيان چسباند.
سرکوب خشن و سيستماتيک بهائيان در نظام خشک انديشان مذهبی البته جای شگفتی چندانی ندارد. شگفت آور آن است که ما پرچمداران ايرانی آزادی و حقوق بشر، نويسندگان و روزنامه نگاران و جريانات سياسی مختلف اپوزيسيون حساسيت کافی در برابر اين همه ظلم و بی رحمی که عليه جمعيت بهائيان ايران اعمال می شود نشان ندهيم. و مبارزه برای احقاق حقوق طبيعی بهائيان ايران را يکی از وجوه مهم پيکار ايرانيان در راه اعاده حقوق بشر قرار ندهيم. آيا نوانديشان دينی مسلمان در اين زمينه به قدر کافی حساسيت نشان خواهند داد؟
متاسفانه بسياری از آنان به بهانه های مختلف ازورود به عرصه دفاع از حقوق شهروندان بهائی پرهيز می کنند.
و اتفاقا بعيد نيست که کودتاگران روی همين ضعف اصلاح طلبان حساب باز کرده باشند تا با قربانی گرفتن از بهائيان هم به سياست سرکوب و ارعاب ادامه دهند و هم در صورت سکوت رهبران شاخص جنبش سبز در بدنه اين جنبش شکاف ايجاد کنند.
اما به گمان من جنبش سبز مردم ايران دراعماق وجود خود به اين باور درست رسيده است که ما ايرانيان از هرجنس، عقيده و مذهبی برابر هستيم.
بهائی بودن، سنی بودن، شيعه بودن و يا نبودن اموری شخصی هستند که ما را در عرصه دفاع از حقوق شهروندی و ملی ايرانيان از هم جدا نمی کند.
آنها که در خيابانها زير سرکوب خونين کودتاگران برای آزادی مبارزه می کنند مرزبندی های تبعيض آميز مذهبی و عقيدتی را برنمی تابند.
از رسانه های ستاد کودتا چنين استنباط می شود که افراطی ترين جريان کودتا در صدد است با به راه انداختن تبليغات کينه توزانه عليه بهائيان و يهوديان و نسبت دادن اتهامات دروغ مثل اهانت به مقدسات و غيره به ايرانيان بهايی درصفوف مردم شکاف ايجاد کنند.
کودتا گران که نمی توانند وحشت خود را از گسترش و فراگير شدن جنبش سبز پنهان کنند، پس از ۷ ماه خونريزی و جنايت، هم چنان تنها پاسخ خود را به خواسته های برحق مردم ادامه خشونت و کشتار می دانند.
خوشبختانه بيرق دفاع از حقوق بشر و آزادی که در ايران امروز به دست مردم بويژه جوانان برافراشته شده، همان گونه که اشاره شد مرزهای مذهبی و عقيدتی را دراين پيکار آزاديخواهانه سبز به رسميت نمی شناسد.
اتهام خشونت به بهائيان و يا وصل کردن گروههای طرفدار مبارزه مسلحانه به جنبش سبز نه از موضع قدرت که دقيقا از موضع ضعف و درماندگی حکومت خامنه ای در برابر اعتراضات حق طلبانه مردم است. در پاسخ به اين اتهامات می بايست به خود و به جهانيان نشان دهيم که در دفاع از آزادی و حقوق شهروندی هيچ خط و تعلق مذهبی و عقيدتی ما ايرانيان را از هم جدا نمی کند.