مرگ‌هاي مشكوك و خودكشي‌ها در زندان خواهيم بود. براين اساس او نتيجه گرفت كه بايد بر زندان‌ها نظارت جدي توسط نهادهاي مستقل به عمل آيد. بنابراين يكي از راه‌هاي جلوگيري از اين اتفاقات را حضور وكيل در تمام مراحل تحقيقات عنوان كرد.
او در ادامه با انتقاد از اين سخن يكي از مسوولين قضايي كه گفته بود در خصوص شكنجه دانشجويان بازداشت شده اميركبير به نتيجه نرسيده است و دليلي ارائه نشده است، گفت: اگر فردي تنها باشد چگونه مي‌تواند ثابت كند كه شكنجه شده است؟!
در ادامه جلسه برادرِ دكتر زهرا بني‌يعقوب كه اعلام شده است در بازداشتگاه منكرات همدان خودكشي كرده است! پشت تريبون قرار گرفت تا از چگونگي واقعه و اتفاقاتي كه با اعلام خبر خودكشي خواهرش همراه بود، سخن بگويد.
او به تناقضاتي كه در پرونده خواهرش وجود دارد، اشاره كرد و پرسيد، "جاي كبودي بر روي بدن خواهرم از كجا آمده است؟ چه اتفاقي افتاده است؟آيا اين برخورد با يك زن پزشك كه تمام عشق‌‌اش خدمت به مردم بود، درست است؟"برادرِ زهرا بني‌يعقوب كه در سخنان خود به شرايط جسمي مادرش و ناراحتي‌هايي كه بر اثر اين اتفاق براي او ايجاد شده است اشاره مي‌كرد پرسيد: "آيا با يك كلمه خودكشي همه چيز تمام مي‌شود؟"
با طرح اين پرسش بود كه شيرين عبادي سخنان خود را به‌عنوان يكي از فعالان حوزه حقوق بشر آغاز كرد.آغاز سخنان عبادي با يادآوري از افرادي بود كه قربانيان خشمي شدند كه معلوم نيست از كجا سرچشمه مي‌گيرد.او كه وكالت پرونده زهرا بني‌يعقوب را برعهده دارد از پيگيري‌هايش به همراه ديگر وكلاي پرونده سخن گفت. او در ادامه از يكي از ضابطين قضايي متهم در اين پرونده سخن گفت كه به جاي امضا بر برگه بازجويي انگشت زده و خود را بي‌سواد معرفي كرده است. عبادي گفت: "آيا نبايد ضابط قضايي سواد داشته باشد؟چطور يك بي‌سواد را بر يك طبيب حاكم مي‌كنند؟"او سپس با بيان اينكه "اگر دادگاه علني برگزار شود توضيحات خود را در خصوص تناقضات موجود در پرونده ارائه خواهم داد، گفت: 40 سال به‌عنوان قاضي و وكيل كار كرده‌ام لذا يك مقدار تجربه دارم بنابراين اگر كسي بخواهد خود را دار بزند به شكل ديگري اقدام مي‌كند."
عبادي با اشاره به پدر زهرا بني‌يعقوب كه از آزادگان است، گفت: "به خادمان اين مملكت ارج بگذاريد."در ادامه عبادي گفت:آرزوي ما اين بود كه كارمان در كانون مدافعان حقوق بشر بيشتر آموزش حقوق بشر باشد، اما متاسفانه وضعيت به‌گونه‌اي شد كه كار ما بر روي ارائه گزارش در خصوص نقض حقوق بشر متمركز شد.او با طرح اين پرسش كه در زندان چه رفتاري با جوانان مي‌شود كه آنان مجبور مي‌شوند خود را بكشند؟!
گفت: در برابر اين‌گونه حوادث چه كسي بايد پاسخگو باشد؟
پيوستن دولت ايران به كنوانسيون‌هاي حقوق بشر و تعهد بر اجراي اين قوانين باعث شد تا شيرين عبادي سخن خود را با تاكيد دوباره بر پايبندي بر اين تعهد پايان دهد.
بنابراين سخنگوي كانون مدافعان حقوق بشر لازم ديد تا هجدهمين نشست كانون مدافعان حقوق بشر را با اين جمله پايان دهد. "كانون مدافعان حقوق بشر ضمن اعتراض به مرگ‌هاي مشكوك در زندان‌ها و بازداشتگاه‌هاي ايران، خواهان روشن شدن وضعيت اين پرونده‌ها و معرفي مسببان و عاملان اين حوادث از سوي مسوولان امر به ويژه مسوولان قضايي و سازمان زندان‌هاست. امري كه مي‌تواند مانع ادامه چنين رويه‌هايي در برخورد با زندانيان و متهمان سياسي و عادي شود."
روز جهانی زن؛ پیوندهای جنبش زنان ایران در داخل و خارج
میترا کفایت حقیقی
با گذشت بیش از دو سال از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ موج مهاجرت‌های اجباری از ایران همچنان ادامه دارد. به مناسبت روز جهانی زن نگاهی کرده‌ایم به تاثیرات این مهاجرت بر جنبش زنان ایران. «شدیدترین موج مهاجرت بعد از دهه ۱۳۶۰»؛ خروج دسته جمعی فعالان مدنی و سیاسی از ایران بعد از انتخابات پر مسئله ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۸ این گونه تعریف شده است. روزنامه‌نگاران، دانشجویان، کنشگران حقوق بشر، اقلیت‌های دینی و مذهبی ونژادی، فعالان حقوق زنان و... به اجبار و اکثرا از راه‌های غیرقانونی، بدون پاسپورت خود را به "منطقه امن" رساندند. هرچند "زندگی در امنیت" اولین دلیل آن‌ها برای این خروج اجباری بود، اما اکثریت آن‌ها با رسیدن به این "امنیت" دوباره فعالیت‌هایشان را از سر گرفتند. نگاهی به کنفرانس‌ها، سمینارها، میزگردها تلویزیونی و رادیویی برگزارشده در این مدت توسط این مهاجران جدید، گواهی بر این مدعاست.نهادهای تازه متولدشده، رسانه‌های نوپا و گروه‌های سیاسی و مدنی جدید نیز از دیگر فعالیت‌های این نومهاجران بوده است. بسیار کم‌اند کسانی در این میان که بعد از رسیدن به امنیت سر در لاک خود فرو برده باشند و فعالیت مدنی و سیاسی را ترک کرده باشند. اما در تمام طول این دو سال و اندی پرسش اصلی این بوده که این فعالیت‌ها چه تاثیری بر جنبش‌اصلی داخل ایران می‌گذارند؟
یا اصولا ادامه کنشگری در محیطی غیر از متن جامعه‌ی مبدا فایده‌ای دارد؟ و آیا این خروج دسته‌جمعی ضربه‌ای به جنبش داخل نزده است؟
برابری‌خواهی در خارج
در آستانه هشتم مارس روز جهانی زن این پرسش‌ها را با برخی از کنشگران حقوق زنان که در دوسال اخیر از ایران خارج شده‌اند در میان گذاشتیم.
خدیجه مقدم می‌گوید اعمال فشار بر دولت ایران از طریق نهادهای بین‌المللی یکی از کارهایی است که زنان در خارج از کشور می‌توانند انجام دهند. خدیجه مقدم معتقد است می توان در خارج از کشور بود و فعالیت های برابری خواهی هم کرد. او کسانی را مثل می‌زند که سال‌ها پیش از این در موج اول مهاجرت فعالان سیاسی پس از انقلاب از ایران خارج شدند. کسانی مثل الهه امانی، نیره توحیدی، هما هودفر و.... خانم مقدم اما معتقد است که این فعالیت‌ها بیش‌تر صورت منطقه‌ای و جهانی به خود می‌گیرد و به دلیل نبود ارتباط فیزیکی با داخل، تاثیر زیادی در داخل نخواهد داشت. خدیجه مقدم می‌گوید: «پی‌گیری مطالبات زنان ایران از خارج از کشور هم تا حدودی امکان پذیر هست، مثل کاری که در این مدت یک ساله به طور مثال من و برخی از دوستان‌مان انجام داده‌ایم . فشار بر دولت