شورازنگر سپس به طور مشخص به جرج جکسون اشاره می کند که عضو پلنگ های سياه بود و در سال 1971 توسط نگهبانان در زندان سن کوئنتين به قتل رسيد. آنجلا ديويس از جمله کسانی بود که برای آزادی جکسون به دادگاه هجوم بردند. او بعدا محاکمه و تبرئه شد. آنجلا ديويس اکنون استاد دانشگاه سن کروز کاليفرنياست و کتاب او تحت عنوان زن، نژاد و طبقه بطور گسترده در جهان خوانده شده است. او اخيرا کتاب ,لغو دمکراسی: زندان، دموکراسی و امپراتوری, را نوشته است. آنجلا ديويس در مورد اين اظهار نظر شوارزنگر گفت آنچه ما شاهد بوديم سياسی شدن بين المللی محاکمه ويليامز بود. شوررزنگر با اين اظهار نظر فعاليت سياسی راديکال را با بی قانونی و جنايت برابر خوانده است. اين افشاگرانه است. به نظرم تک تک نام هايی که او از تقديم نامه ويليامز در زندگی نامه اش برگزيده ، همه آن ها نفر به نفر يا سياه پوست اند يا از بوميان و البته او از نلسون ماندلا هم نام برد که يک قهرمان جهانی است و اراده قطعی ما برای لغو نژادپرستي، تبعيض جنسی و استثمار اقتصادی را نمايندگی می کند. به نظر من اين وحشتناک است که شوارزنگر چنين اظهار نظری کرده است، بويژه اگر اين را با حمله به حقوق مردم بر اساس PATRIOT Act [قانون جديدی که بعد از 11 سپتامبر برای محدود کردن آزادی های مدنی تصويب شد] در ارتباط قرار بدهيم. اين اعدام يک نمونه فوق العاده کاربرد خشونت، خشونت دولتی به مثابه يک ابزار مشروع در برخورد با مشکلات اجتماعی بود. رسانه های مختلف گزارش داده اند وقتی مرگ ويليامز اعلام شد بارابارا بکنل و تظاهر کنندگان می خواندند : We Shall Overcome، شعاری که به عنوان سرود مقاومت سياه شناخته شده است.
مسايل تکنيکی روند قضايی
يک نکته که بحث زيادی ايجاد کرد اين بود که اينکه عدالت حتی در مسايل تکنيکی مربوط به اثبات جرم زير سوال بود. ويليامز در مصاحبه ای که چند روز قبل از مرگ با امی گودمن کرده است جزئيات اين مساله را بازگو می کند. او می گويد هيچ سند معتبری در محکوميت او وجود نداشته نه ابزار قتل، نه شاهد، نه کفش خوني، تنها شهادت های ضعيف و غيرقابل اثبات و خبرچين های مشکوک زندان و بعد يک ژوری تماما سفيد. در حقيقت تنها چيزی که او ميتوانست با آن بی گناهی خود را اثبات کند آزمايش DNA بود که قادر به استفاده از آن نبود. بعضی ها اين مساله را که از علم در روند اجرای عدالت سوء استفاده شود و کسی را که نتواند به اين وسيله دست يابد با شواهد ضعيف محکوم کنند را غير انسانی خوانده اند.
سياست نئو کان ها
آخرين ولی نه کم اهميت ترين مساله ای که در رابطه با کارزار عليه اعدام ويليامز مطرح ميشود ارتباط آن با سياست نئو کان هاست.در اين مورد نورمان سالومون نويسنده آمريکايی و فعال حقوق مدنی نوشته است: حکومت جنگ طلب، دولت بزرگ را متعلق به گذشته می داند مگر در رابطه با نيروی پليس ، زندان، پنتاگون. برای چنين دولتی انتقام و اعمال خشونت از اصول مقدماتی و الزامی است. دولت با اين کارها به شيوه ای موثر تسليم، انفعال و بودجه خود را تحميل می کند.
در پايان يادآوری يک نکته نيز ضروری است. آنجلا ديويس که تقريبا تمام عمر فعال خود را به کارزار اجتماعی بويژه در مورد خشونت قانونی عليه زن، نژاد و طبقه و مساله زندان ها اختصاص داده است می گويد چنين طيف رنگارنگی از مردان و زنان و جوانان از رنگ ها و نژادهای گوناگون را که در اين کارزار شرکت کرده بودند هرگز در کارزارهای قبلی نديده بود.
گزارش لوموند از تهران
تنظیم: خلیل رئیسی فرد منبع: لوموند، 1دسامبر
نقاطي از شهر که همه چيز آمريکايي است!
قاسم صلاح، به عنوان آموزگار در انجمني کار مي کند که درنظر دارد امکان مدرسه رفتن 500 خردسال فقير را به وجود آورد. در دفتر او در اين انجمن، بريده جرايدي ساده و بي ريا به چشم مي خورد که دکور دفتر او را کامل کرده است؛ با موضوعات متفاوت مانند ارزان تر بودن يک دوز هرويين از يک نوشابه، خانواده هاي ازهم پاشيده، زنا با محارم، تعداد زيادي خردسال بالاتر از 6 سال که مجبور به کار کردن هستند و بسياري موضوعات ناراحت کننده ديگر که انسان را به فکر وامي دارند.اينجا شوش است، محله اي فقير در جنوب تهران. اوايل انقلاب در يک چنين محله هايي، روحانيون مردم را به راندن ظالم برانگيختند و يک بسيج عمومي به نفع مستضعفين و محرومين را توصيه کردند. 27 سال بعد، شعارها همچنان کلمه به کلمه توسط احمدي نژاد، رييس جمهور فوق محافظه کار تقليد و ادا مي شوند و هيچ گونه تعديل يا تغييري در آنها به چشم نمي خورد. ولي آيا تاثير اين شعارها هنوز به مانند گذشته است؟
علي مدني، شخصي زحمتکش که گاهي در محله به کمک ديگران مي شتابد، مي گويد: "اين مردم چهار سال ناآرامي ها و اغتشاشات انقلابي را تحمل و در طول هشت سال جنگ خونبار پدر و يا فرزند خود را داوطلبانه فدا کردند، ولي الآن مي توان گفت که تقريبا هيچ چيز ندارند." سپس مي افزايد: "حتي اکنون نزد خانواده هاي مومن تر، افسانه انقلاب اسلامي ناب و درعين حال حامي مردم و حلال مشکلات، از بين رفته است و ديگر چنين اعتقاداتي ندارند. البته باوجود 16 درصد بيکاري، توزيع نادرست ثروت کشور [که هنوز 8 ميليون ايراني را زير خط فقر نگاه داشته] و تورمي که روز به روز بالاتر مي رود، باز مي بينيم که عده زيادي به خاطر شعارهاي رييس جمهور جديد به او راي مي دهند. اما اين طرز تفکر و اين ايدئولوژي ديگر برايشان کافي نيست و اقدامات اقتصادي جدي و مشخصي را مطالبه مي کنند."مريم، دختري خجالتي با لبخندي مليح و با عينک و حجاب سفت و سخت، با کمک انجمن خصوصي "اميد مهرا" از چنگ مشکلات خود رها شده است. اين انجمن سرپرستي و مسووليت دختران يتيم يا دختراني که در خانواده هاي فقير زندگي مي کنند را برعهده دارد. مريم با اميد بسيار زيادي درحال يادگيري زبان و کامپيوتر است. او درخصوص ناکامي ها و نااميدي هايي که محرومين از چشم حکومت مي بينند، با خونسردي مي گويد: "من اميدوارم که احمدي نژاد تمام کساني را که سودجو هستند و هيچ کار مثبتي در سيستم اداري انجام نمي دهند، از کار برکنار کند. يک سال پيش قبل از اين که به انجمن پناه بياورم، فکر مي کردم که دو ايران وجود دارد: ايران ثروتمندان و ايران فقرا و اينکه ثروتمندان به هيچ وجه به مشکلات فقرا علاقه مند نيستند و اصلا به آنها فکر نمي کنند. ولي احمدي نژاد خلاف آنها را به ما نشان داد. او پس از خميني تنها کسي است که مي تواند وضعيت را تغيير دهد. نبايد ما را نااميد کند."آقاي بحيرايي، معاونت کميته امداد امام خميني اظهار مي دارد: "در زمان شاه تنها 30 درصد روستاها امکان برق داشتند ولي امروز 90 درصد." در ساختمان بزرگ اين کميته، پرونده هاي يک ميليون خردسال از 52000 روستا بررسي مي شوند. به عنوان مثال، فرزند يک کارگر در استان لرستان، آنقدر محروم است که بايد هر روز با پاي پياده از کوهستان هاي مرتفع و پربرف عبور کند تا به مدرسه برسد. بحيرايي مي افزايد: "آقاي احمدي نژاد بايد يک اقدام جدي که درعين حال بسيار ضروري است را موجب شود. بايد بيشتر به فکر بود، مخصوصا براي بيکاري."
کسي به اين مساله توجه نمي کند. در تهران به مانند شهرهاي ديگر، تصاويري بيش ازحد "زنده" برروي ديوارهاي خيابان ها ترسيم شده اند. اينها شهداي انقلاب اسلامي و جنگ با عراق هستند. اظهارات احمدي نژاد که ناراحتي جامعه بين الملل را به همراه داشت، در واقع براي خانواده هاي همين شهدا و ديگر شبه نظاميان مذهبي که هميشه آماده بسيج هستند، ايراد شد. اين بسيجيان، دوست داشتني ترين عناصر نزد حکومت هستند و جاي آنها در دانشگاه ها، ارگان هاي دولتي،