نامه معلم زندانی در باره سرکوب معلمان
اسماعیل عبدی، دبیر کانون صنفی معلمان و دبیر ریاضی زندانی، در نامه‌ای به ستاد حقوق بشر قوه قضاییه ایران یادآور شده است که “دستگیری معلمان و کارگران علیه امنیت ملی است نه تلاش آنان برای احقاق حقوق صنفی.” او در این نامه سرگشاده پرسیده است: «آیا به راستی، مسئولین کشور تا به‌حال توانسته‌اند آسیب‌هایی را که به واسطه‌ی تعصبات کورکورانه‌ی عده‌ای لباس شخصی که قائله‌ی کوی دانشگاه را به راه انداختند و یا از دیوار برخی سفارت‌خانه‌ها بالا رفتند، ترمیم و بازیابی کنند؟»
عبدی در این نامه که از زندان اوین نوشته است ضمن بیان اینکه همسرش در مقابل اداره کل آموزش و پرورش ایران در روز معلم ۱۳۹۸ “مورد ضرب و شتم و توهین” قرار گرفته، از “برخوردهای ظالمانه و غیرقانونی” نیروهای لباس شخصی شکایت کرده و می‌گوید که تا کنون از لباس‌شخصی‌ها “بازخواست” نشده است.
عبدی می‌نویسد که لباس‌شخصی‌ها “در روند پرونده‌های قضایی و حتی پس از صدور حکم نیز به عنوان ضابط قضایی بر تصمیمات نفوذ مستمر دارند” و درخواست می‌کند که “تحقیق بی‌طرفانه‌ای” در این مورد انجام گیرد و “برخورد قاطعی” با نیروهای لباس‌شخصی صورت گیرد.
او می‌گوید که “در غیر این‌صورت، هرگونه اعتراض عدالت‌طلبانه را حق قانونی خود و همکارانم می‌دانم.”
اسماعیل عبدی به اتهام “تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی” به ۶ سال حبس محکوم شده است و از آبان ۱۳۹۵ در زندان به سر می‌برد.
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
منوچهر شفایی
منوچهر شفایی بنیانگزار و عضو دائمی هیئت رئیسه کانون دفاع از حقوق بشر در ایران که در سال 2000 در شهر برمن آلمان ثبت شده است www.bashariyat.org
موسس و مدیر مسئول ماهنامه و سایت آزادگی از شال 2000
بنیانگزار شبکه مدافعین حقوق بشر در ایران از سال 2002
ورزشکار و شمشیربازی علاوه بر قهرمانی کشور از سالهای 1346 تا 1353 و مقام سومی آسیا 1973 مقام اولی تیمی و سومی انفرادی المپیک آسیائی 1974 و مقام سومی 1991 بازی های آسیایی
متولد تهران بزرگ شده خرمشهر و خوزستان لیسانس جامعه شناسی از دانشگاه تهران
اینک مقیم و شهروند آلمان
• «من اعتقاد دارم به مجرد اینکه انسان بدنیا می آید حق حیات دارد، بدیهی است که این حقوق ذاتی و اولیه هر انسان است؛ چون می بیند و می شنوند، حق دیدن و شنیدن واقعیت ها را دارد؛ صحبت می کند پس حق نظر دادن و گفتگو دارد؛ فکر می کند، پس حق اندیشیدن و انتخاب رای دارد؛ چون راه می رود حق حرکت دارد، رشد می کند، حق تجلی دارد؛ حق فریاد، گریه و اعتراض دارد و ... اما متاسفانه صاحبان قدرت برای حفظ منافع خود این حقوق را از انسان ها گرفته و با قوانینی که مطابق میل خودشان است آن ها را محدود می کنند.»
