از خشونت در ورزشگاه‌ها تا کتک‌کاری در فوتبال زنان؛ میلیتاریزه کردن ورزش در ایران
سایت ایران کارگر: در چند ماه اخیر موضوع خشونت در ورزشگاه‌های ایران، صفحات رسانه‌ها را در نوردیده و در کوچه و بازار زبانزد بسیاری از ورزش‌دوستان شده است. تازه‌ترین و بی‌سابقه‌ترین جلوه این خشونت، در دیدار تیم‌های فوتبال زنان ذوب‌آهن اصفهان و شهرداری سیرجان، بصورت درگیری و کتک‌کاری بین بازیکنان پدیدار گشته است.
تصاویر منتشر شده از درگیری بازیکنان توسط خبرگزاری‌های داخلی، مشت و لگد‌های رد و بدل شده بین طرفین را به خوبی نشان داده و بدون هیچ توضیحی بازتاب کننده واقعیت‌های بالاست.
زنان بازیکن دو تیم ذوب‌آهن اصفهان و شهرداری سیرجان آنچنان به کتک‌کاری پرداختند که شدت ضربات کار یکی از بازیکنان ذوب‌آهن را به بیمارستان کشید.
دستگاه‌های مدیریتی در تلاش برای ارائه تصویری آسیب‌شناسانه از این پدیده، با انتزاع مشکل از ریشه‌های سیاسی و اقتصادی آن، هر بار نشان تقصیر را بر پیشانی تماشاچیان نشانده‌اند.
باشگاه ورزشی یا پادگان ارتشی
حال و روز ورزش ایران در ۴ دهه گذشته به نحوی بوده است که به سختی می‌توان مدیریت باشگاه‌های ورزشی را از اداره پادگان‌های ارتشی تشخیص داد. آخرین نمونه آن به ماجرای کشمکش بین مدیرعامل تیم سایپا با سرمربی آن برمی‌گردد.
وقتی که اختلافات آن دو بالا گرفت، در رونمایی علی دایی (سرمربی تیم) از اسم واقعی مصطفی مدبر (مدیرعامل تیم سایپا)؛ مشخص شد که او همان سردار «غفور درجزی دورق» عامل ترور دکتر عبدالرحمن قاسملو در سال ۶۸ در اتریش است. این موضوع که به یک رسوایی برای جمهوری اسلامی ایران بالغ شد، بهت و حیرت همگان را در پی داشت؛ چرا که او سردار ترورهای دیگر هم در خارج از مرزهای ایران بوده است.
آنچه که به خشونت در ورزشگاه‌ها و عرصه ورزش برمی‌گردد، سوای سازوکارهایی که باید از سوی نهادهای امنیتی برای حفظ آرامش در ورزشگاه‌ها در نظر گرفته شود، حد بالای خشونت در بین تماشاچیان ورزش ایران خود، گاه و بی‌گاه مسئله‌ساز بوده است.
بی هیچ شکی، این وضعیت،ادامه خشم و خشونت‌هایی است که سرتاپای جامعه ایران را در نوردیده و کشور ما را جزء صدرنشینان عصبانی‌ترین کشورهای جهان رتبه‌بندی کرده است. بنابراین، پدیده مزبور نه یک خصلت و مقوله اخلاقی، بلکه در عمق غلیان نارضایتی اجتماعی است که ظهوری اینچنینی پیدا می‌کند.
خشمی اینچنین در سطح جامعه ورزشی ایران، به خوبی بیانگر اوج ناکامی‌های فردی و عمومی است که در سطح کلان اجتماعی رخ می‌نماید. در این میان یأس و ناامیدی‌های سیاسی و اقتصادی جایگاه ویژه‌ای پیدا می‌کنند؛ آنجا که طرفین نزاع، از دستیابی به کمترین منابعی که نیازهای معیشتی و رفاهی (مادی و معنوی) آنها را برطرف سازد، باز می‌مانند.
مشکلات اقتصادی راه به خشونت در نهادهای اجتماعی می‌برد
رئیس انجمن مددکار ایران در گفتگو با اعتمادآنلاین مشکلات اقتصادی را یک دلیل اصلی این ناهنجاریها در پهنه نهادهای اجتماعی همچون ورزش دانسته است. او معتقد است که «مشکلات مادی باعث شده خشونت در خیابان‌ها، خانواده‌ها، ورزشگاه‌ها و دیگر نهادهای اجتماعی نمود پیدا کند.
وقتی با افزایش قیمت‌ها در کشور مواجه هستیم و حقوق افراد کفاف زندگی آنها را نمی‌دهد فرد با مشکل روبه‌رو می‌شود. وقتی افراد مکانی برای تخلیه هیجان خود می‌یابند، تلاش می‌کنند این هیجان را با خشونت و دادوفریاد بیرون بریزند. استادیوم‌های ورزشی مکان مناسبی برای تخلیه هیجان است. همین موضوع نیز سبب بروز خشونت در ورزشگاه‌ها می‌شود.»
در راستای خشونت در ورزشگاه‌های ایران ، روحانیون حاکم و مسئولان مرتبط با آنها در سه قوه اصلی کشور با اعتقاداتی عقب‌مانده و متحجر از ورود زنان به استادیوم‌های ورزشی ممانعت به عمل آورده‌اند. نتیجه اما افزایش بیش از پیش خشونت در ورزشگاه‌ها بوده است.
