منصور امان
سفر وزیرخارجه آلمان به ایران و پیامی که برای ج.ا داشت، می تواند نمایی از ماموریت نخُست وزیر ژاپُن باشد. آقای هایکو ماس خُطوط اصلی سیاست اتحادیه اُروپا در برابر بُحران اخیر را برای حاکمان ج.ا تکرار کرد و پیامدهای نادیده گرفتن آنها را یادآور شد.
پایور ارشد اُروپایی که سفر او با اُمیدواری و انتظارات زیادی در بارگاه رژیم ولایت فقیه همراه شده بود، نه حرف و سیاست مطلوبی در بغل داشت و نه ارمغانی به همراه آورده بود. او رویکرد منفی اُروپا در برابر اولتیماتوم هسته ای رژیم مُلاها را یک بار دیگر به گوش گردانندگانش رساند و تاکید کرد که طرفهای اُروپایی مُلاها منطق “کاهش در برابر کاهش” را نمی پذیرند. وی همچنین پیرامون “اینس تکس” با این جُمله که “انتظار مُعجزه نباید داشت” آب پاکی را روی دست طرفهایش ریخت. به بیان دیگر، آقای ماس به مُلاها توصیه کرد که به جای راه حلهای مُسکن، در پی حل مُشکلات خود با آمریکا باشند.
نُکته برجسته در سُخنان نه چندان جدید وزیر خارجه آلمان، به تصویر کشیدن نتایج از سرگیری فعالیتهای ماجراجویانه هسته ای پیش چشم مُلاها بود. او توضیح داد که ماندن در “برجام” به “منفعت سیاسی و استراتژیک تهران” است، زیرا به این وسیله “در دیالوگ با اُروپا باقی می ماند”.
آنچه که آقای ماس در پوشش دیپلُماتیک گفت، در بیان صریح تر به این معناست که شرط حمایت سیاسی اُروپا از رژیم حاکم بر ایران در کشمکش با آمریکا، پایبندی به تعهُدات وین است و در صورت نقض آنها، مُناسبات دو طرفه وارد سطح دیگری خواهد شد که یک اثر فوری آن، تنها ماندن “نظام” در برابر واشنگتن و تقویت بین المللی رویکرد سختگیرانه آن خواهد بود.
به این ترتیب پایور آلمانی نه تنها انتظارات طرفهای خود را برآورده نکرد، بلکه تنگنای آنها را به دوچندان لمس پذیر کرد. قیافه دژم و گرفته وزیر خارجه مُلاها در کُنفرانس مطبوعاتی مُشترک، سُخنهای تلخ بسیار در این باره بیان می کرد. وی در امتداد همین سرخوردگی، با حمله های عصبی به آمریکا و اسراییل و رجز خوانی جنگی به آقای ماس این شانس را داد که به طور زنده و از نزدیک شاهد سیاست ورزی “میانه روها”ی محبوب برلین باشد.
اگر تا دیروز حاکمان مُتوهم و لاف زن ج.ا مُتوجه نشده بودند که با به قُمار گذاشتن “برجام” برای فشار آوردن بر اُروپا به چه بُن بستی خود را رانده اند، سفر آقای ماس دیرهنگام ترین لحظه برای دریافت آن بود. آنها در حالی که به حمایت بین المللی “دوستان اُروپایی” در بُحران اخیر نیاز دارند و از سوی دیگر در پناه رویکرد مُماشات گرانه آنها تاکنون توانسته اند هدفهای هسته ای و منطقه ای شان را پی بگیرند، به هیچ وجه در موقعیتی نیستند که طرفهای شان را تهدید کنند و باج بخواهند. حاکمان ج.ا کارتی را بازی کرده اند که سرمایه خودشان را بر باد می دهد.
از این زاویه، پایور اُروپایی وُرود آنها را به یک بازی باخت – باخت دیگر خوش آمد گفته است.
