۲۶ ژوئن ، روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجه
شکنجه یکی از زشت ترین تعارض به کرامت انسانی است که موجب نابودی شأن و منزلت قربانی و مختل شدن زندگی وی خواهد شد. این پدیده زشت و ناپسند با وجود تمامی اقدامات جامعه بین المللی که در جهت محو و منع آن صورت پذیرفته، هنوز هم در جهان رواج دارد.شکنجه طبق قوانین بین المللی جرم است و تحت هیچ شرایطی قابل توجیه نیست.
این ممنوعیت بخشی از قوانین بین المللی عرفی است.به این معنی که، در خصوص پایبندی به آن هیچ عضو جامعه بین المللی مستثنی نیست، صرفنظر از این که آیا یک کشور معاهدات بین المللی را تصویب کرده است یا خیر، اقدام نظام مند یا گسترده شکنجه، جرمی علیه بشریت است.
وضعیت شکنجه در جمهوری اسلامی ایران: شکنجه نامی بسیار آشنا برای تمامی فعالان حوزه های سیاسی ، اجتماعی ، فعالان رسانه های جمعی و بسیاری دیگر در جمهوری اسلامی ایران است. تا جایی که این سوال مطرح میشود که ” آیا شکنجه امری ضروری، فراگیر و سازمان یافته در زندان های ایران است؟ “
مسئولان جمهوری اسلامی ایران مصرانه اعلام می کنند که در ایران هیچ گونه شکنجه ای وجود ندارد و تنها طبق مجازات اسلامی مجازات حد وجود دارد.
مجازات حد چیست؟ به مجازاتی که نوع ومیزان وکیفیت آن در شرع تعیین شده است حد گفته میشود . بایدیاد آور شویم که در مجازات حد، اگر کسی که تازیانه (شلاق) حد را می زند به قسمتی از بدن متهم بخورد (مثلا هنگام تازیانه زدن چشم متهم هم آسیب ببیند) تازیانه زننده مسئول نیست .
علیرغم گفته های رهبر و مسئولان قوه قضاییه و تاکید بر عدم شکنجه در زندانها، از کشور ایران میتوان بعنوان بزرگترین شکنجه گردر دنیا نام برد.
موارد بسیاری وجود دارد که نشان دهنده سیستماتیک بودن مساله شکنجه در جمهوری اسلامی ایران است ،از جمله :
۱- رد طرح منع شکنجه (تاکنون ممنوعیت شکنجه مندرج در اصل ۳۸ قانون اساسی به قانون عادی در نیامده است.)
۲- عدم پیوستن به کنوانسیون بین‌المللی منع شکنجه ( همچنان شورای نگهبان واعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام مخالفت کردند)
۳- اعتراض به شکنجه نهادینه شده توسط مقام‌های عالی رتبه نظام
زندان های جمهوری اسلامی ایران همواره در صدر لیست ناقضان حقوق بشر قرار دارند و شکنجه زندانیان امری اجتناب ناپذیر به شمار میرود، جمهوری اسلامی ایران در این زمینه شکنجه، تجاوز به عنف، قتل عام زندانیان سیاسی در دهه ۹۷، تجاوز جنسی و شکنجه منجر به مرگ جوانان در کهریزک در ارتباط با افراد معترض به انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸، عدم رسیدگی پزشکی زندانیان سیاسی و بی تفاوتی به اعتصاب ها در زندانهای اوین، فشافویه، قرچک و … شکنجه بازداشت شدگان معترض به حقوق کارگری هفت تپه در سال ۹۷، شکنجه و ضرب و شتم دراویش گنابادی و … میتوان نام برد.
علاوه بر این افراد بسیاری در ایران زیر شکنجه جان خود را از دست داده اند. از لیست بی انتهای نام افرادی که در زندان های ایران کشته شده اند: علی اکبر سعیدی سیرجانی به دلیل نامه انتقاد به رهبر، فرشته علیزاده در جریانات کوی دانشگاه، زهرا کاظمی خبرنگار کاندائی ایرانی، زهرا بنی یعقوب به دلایل منکراتی، کاوه عزیزپور فعال سیاسی، محمد کامرانی در جریانات سال ۸۸، ستار بهشتی وبلاگ نویس، دکترکاووس سید امامی فعال محیط زیست و صدها زندانی دیگر که به دلایل معلوم و نامعلوم جان خود را زیر شکنجه از دست داده اند .
ما اعضای کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو خواهان آزادی فوری و بدون شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی می باشیم و با استناد به اعلامیه های جهانی حقوق بشر بخصوص ماده ۳: حق حیات برای همه، ماده ۵: شکنجه ممنوع ، ماده ۸: رعایت حقوق انسانی توسط قانون، ماده ۱۰: حق محاکمه قانونی برای همه، ماده ۱۸: حق آزادی عقیده، ماده ۱۹: حق آزادی بیان و همچنین اجرای بی قید و شرط سند ۲۰۳۰ یونسکو و هدف شانزدهم: ترویج جوامع صلح طلب و فراگیر برای توسعه پایدار، دسترسی به عدالت برای همه و ایجاد نهادهای موثر، پاسخگو و فراگیر در تمام سطوح، و خواستار اجرائی شدن کلیه کنوانسیون ها و سند ۲۰۳۰ یونسکو در ایران هستیم .
1137
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو
