منصور امان: این خبر که وعده حاکمیت برای بازسازی شهرها و روستاهای زلزله زده کرمانشاه در شهریور ماه عملی نخواهد شد، کمتر کسی را شگفت زده می کند. بیرق سیاه این دست قول و قرارهای بی سرانجام در هر گوشه زلزله زده، سیل زده و جنگ زده کشور به زمین کوفته شده و در باد مردُم ستیزی حاکمان به چهره توده شلاق می زند؛ حاشیه نشینی زلزله زدگان بم ۱۵ سال پس از وقوع زلزله و ویرانی خُرمشهر ۳۱ سال پس از پایان جنگ تنها دو نمونه از تدبیری است که نظام حاکم، رنج دیدگان را به آن بشارت داده.
آنچه که بر سر زلزله زدگان کرمانشاه می آید، یک روایت مُکرر است. در ایران زیر یوغ مُلاها، فاجعه طبیعی یا دست ساز انسان هر جا که پا گذاشته، ماندگار شده و بر سرنوشت قُربانیانش حُکم رانده است. رژیم ولایت فقیه هیچ خشت افتاده ای را هیچ کُجا بر خشت نگذاشته و دستی به مدد به فروافتادگان برنیاورده است. او آنها را تحقیر کرده، به تاراجشان برده و به حال خویش رهایشان کرده تا به پایان برسند و فاجعه پایان یابد.
این اما انتهای داستان نیست، صورت حساب خرمشهر و ورزقان، رودبار و منجیل، بم و ورزقان، اهواز و آق قُلا، گُلستان و ماسوله و نیز کرمانشاه گشوده باقی مانده و جامعه از “نظام” بهای اشک و رنج و مرگی که به بار آورده را تا آخرین صنار خواهد ستاند.
