«ظلم و سانسور در ورزش ایران»
سالهاست که علاوه بر نخبگان کشور، ورزشکاران ومربیان برجسته نیزبه دلایل گوناگون ترک میهن میکنند و در سایر کشور های جهان مسکن 
می گزینند دلایلی که هرچند منطقی است ولی پیامد تصمیم انان نیز برای جامعه ورزش و غرور ملی لطمه ای جبران نا پذیر است، کوچ ورزشکاران، مربیان و داواران از زمانی آغاز شد که سیاست ها، مصلحت اندیشی ها، محدودیت های شرعی، انتخاب های فرمایشی مدیران و مسئولان و حتی مربیان، عدم تمکین وحمایت مالی ازقهرمانان ورزشی قبل و بعد ازرقابت ها، سیاست خصمانه نسبت به برخی از تیم ها و یا کشورها و …به میادین ورزشی قدم نهادند، سیاست های مغرضانه ای که نتیجه آن خانه نشینی قهرمانان کشور است.
مولودی که از آمیزش سیاست و ورزش پا به عرصه وجود گذاشت
و اینک در40 سالگی خود سحرهای خدایاری را به آتش می کشد.
قانون نانوشته عدم رقابت با رقیبان اسراییلی نخستین بار در سال1983زمانیکه علی اکبرولایتی سمت وزارت امورخارجه را برعهده داشت ،بنا نهاده شد وهمچنان بر آن پافشاری می شو، زمانی با افتخار و هیاهو و گاهی از بیم محرومیت ازسوی سازمان های جهانی، با حیله و نیرنگ و دروغ.
بگفته مسعود سلطانی فر، وزیرسابق ورزش:
رهبرجمهوری اسلامی درباره رویارویی ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران اسرائیلی بعنوان اصل 
کلی و راهبردی تصمیم می گیرد.
«باید ببازی!» جمله ای است که همانند پتک بر جسم، روح، امید و آرزوهای قهرمانان کشور ایران نواحته می شود و این قانون با تاریخ ۴۰ ساله ورزش ما پیوند خورده است، پتکی که مربی کشتی‌گیر علیرضا کریمی، در مسابقات جهانی کشتی آزاد زیر ٢٣ سال جهان در میانه مسابقه با فریاد بر پیکر او فرود آورد باید ببازی، باید چرا که اگر می برد در مرحله بعد می بایست با یک ورزشکار اسراییلی روبرو می شد.
رضاصالحی امیری، رییس کمیته ملی المپیک ایران: ما نمی توانیم تحت هیچ 
شرایطی از اصل تقابل با اسراییل عبور کنیم.
داوود آذرنوش، رییس بسیج ورزشکاران: امیدوارم اسراییل تا المپیک نابود شود.
در حالیکه ورزشکارانی همچون وحید سرلک، کیمیا مرادی، سامان بلاغی، راحله آسمانی، میلاد بیگی و…. به همراه ده ها ورزشکار دیگر می توانستند برای ایران افتخارآفرین باشند اما با کج اندیشی و بی مهری مسؤلانشان ناچار به ترک کشور شدندد و آنان که ماندند، یا استعفا داده و خانه نشین گشتند یا برای امرار معاش روزگارشان را به سختی طی می کنند.
مسعود عبدالهی عضو سابق تیم ملی بوکس پس از انصراف از مصاف با رقیب اسراییلی در مسابقات جهانی ،به دلیل عدم حمایت مسؤلین در حال حاضر در کنار خیابان دستفروشی میکند، شاهین جعفری قهرمان پرتاب وزنه جوانان آسیا ،او هم سرنوشت مشابهی دارد و طاها غفاری، نایب قهرمان دوی صحرانوردی ۲۰۱۴ آسیا به میزبانی ژاپن، برای تامین معاش خانواده‌اش کولبری میکند.
در روزهای اخیر خبر پناهندگی سعید مولایی جودوکارتیم ملی و پوریا جلالی پور دارنده سهمیه تیروکمان پاراالمپیک توکیو، در رسانه های خارجی و داخلی بارتاب گسترده ای داشت اما اینبار برخلاف گذشته صحبت ازتعلیق فدراسیون ورزش جودو ایران وحتی عواقبی بدتر می شود که هزینه این دیدگاه عقب افتاده و پوچ، فقط و فقط بر دوش ورزشکاران و مردم ایران خواهد بود.
شعار کمیته المپیک (ساختن دنیای جدید) اعلام می دارد: ورزش عاملیست قدرتمند در جهت دوستی و نزدیکی کشورها عاملی که ورزشکاران فلسطینی و اسراییلی در میادین وتیم های ورزشی در کمال صلح و دوستی با یکدیگر تعامل دارند، تفکر جمهوری اسلامی در کجای این گفتمان قرار 
دارد؟
ما ضمن احترام به اهداف منشور کمیته جهانی المپیک بخصوص (مبارزه با هرگونه تبعیض و خشونت در ورزش)، با استناد به ماده 1: همه آزاد و برابر بدنیا آمده اند و ماده 2: عدم تبعیض، از اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین هدف5 از اهداف 17 گانه سند 2030 یونسکو مبنی بر دستیابی به تساوی جنسیتی و توانمندسازی همۀ زنان و دختران، ضمن محکوم نمودن هرگونه دیدگاه و رفتار خصمانه که با صلح و ارزش های والای انسانی تقابل داشته باشد، خواهان صلحی توام با احترام بین تمام انسان ها و کشورها هستیم.
1173
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو
