منصور امان
حمله به میدان تحریر از میان بُر سفارت آمریکا
با حمله باند دست نشانده و مُسلح ج.ا به سفارت آمریکا، عراق به صورت رسمی به صحنه جنگ نیابتی ج.ا بدل شده است. به این ترتیب وضعیتی که مُعترضان عراقی هفته هاست نسبت به آن هُشدار می دهند و علیه اش به خیابان آمده اند، به گونه عُریان در برابر چشم مردُم این کشور و نیز جامعه بین المللی خود را به تماشا گذاشته است.
حاکمان ج.ا با سازماندهی حمله به سفارت آمریکا، یک کارت مُهم خود را بازی کرده اند. آنچه که روز دوشنبه در بغداد روی صحنه رفت، یکی از اجزای سیاست شناخته شده آنها در برخورد با چالشهای دُشواری است که روبرویشان قرار گرفته. آنان تلاش می کنند با ایجاد بُحران و در پناه گردوخاک ناشی از آن از خطر بگریزند و از پرتگاهی که در برابرشان دهان باز کرده، تا جایی که توان شان اجازه می دهد دور شوند.
مُهم ترین چالشی که رژیم ولایت فقیه در عراق با آن روبروست، انقلاب مردُم این کشور برای رهایی از چنگ طبقه مُمتاز و فاسد حاکم، پایان دادن به مُداخله گری سیاسی و نظامی رژیم ولایت فقیه به عُنوان پُشتیبان اصلی مُناسبات فعلی و ایجاد مُناسبات نوینی بر پایه دموکراسی و سکولاریسم است. به واقعیت گراییدن هر یک از اجزای این پلاتفُرم به مفهوم یک شکست سخت و استراتژیک برای ج.ا است که پیامدهای کمرشکن آن از مرزهای عراق بسا فراتر می رود.
در این چارچوب به راه انداختن یک بُحران خارجی در عراق در ابعادی که بتواند خیزش مردُم، خواستهای آنان و بُحران دستگاه سیاسی این کشور را به سایه ببرد و آن را فرعی سازد، می تواند برای رژیم ج.ا یک راه بُرون رفت از زیر ضربه های قطع نشدنی انقلاب عراق باشد. نامزدهای ج.ا برای ایجاد بُحران به دستاویز آنها، داعش، آمریکا و اقلیم کُردستان هستند.
اینک آنگونه که می نماید، حاکمان ایران با حمله به یک پایگاه ارتش عراق در نزدیکی کرکوک و کشته و زخمی کردن چند آمریکایی، جرقه ایجاد بُحران را زده اند. عملیات تلافی جویانه آمریکا و سپس حمله به سفارت آن در بغداد، بیانگر دینامیزم سیاسی – نظامی نهُفته در عملیات تروریستی کرکوک و جهتی است که بُحران برآمده از آن به سمت اش حرکت می کند.
مُشکل ج.ا اما بومی و داخلی نشان دادن بُحران، سرچشمه ها و عوامل آن است. هیچکس باور ندارد که حمله های کرکوک و بغداد تصمیم مُستقل عاملان آن بوده است. وابستگی مالی، تجهیزاتی و سیاسی باندهای تبهکاری که در حشدالشعبی گرد آورده شده اند یک واقعیت جا افتاده است. آنها به طور مُستقیم از آستین اربابان شان در تهران بیرون آمده اند و کارت سیاسی – نظامی و ابزار مُداخله گری همانها هم هستند. اینکه سرکردگان شناخته شده حشد الشعبی در کنار سفارت آمریکا عکس رنگی می گیرند یا حمله کنندگان به گونه نمایشی یونیفورمهای باند مزبور را بر تن دارند، هیچ کُمکی به بومی جلوه دادن این حرکت و عراقی معرفی کردن بُحران نمی کند.
از این رو، تنش شکل گرفته کنونی می تواند در جهت عکس آنچه که حاکمان ج.ا آرزو می کنند، به حرکت درآید و به طور ناخواسته سند دیگری از ضرورت قطع دستان آنها و مُزدوران محلی شان برای برقراری استقلال، حاکمیت ملی، ثبات و امنیت در اختیار مردُم و مُعترضان عراقی بگذارد.
شرط ناکام ماندن ترفند بُحران سازی ج.ا، بازی نکردن آمریکا در این زمین است. آمریکا در همان حال که می بایست فشار بر دولت و طبقه حاکم عراق برای پایان دادن به نُفوذ و مُداخله گری رژیم ج.ا و خلع سلاح و انحلال باندهای مُسلح وابسته آن را افزایش دهد، لازم است از هر گونه اقدامی که تنور جنگ نیابتی حاکمان ایران در عراق را گرم می کند، بپرهیزد.
