سخنگوی وزارت‌خارجه جمهوری اسلامی نقش حافظ منافع چین در تهران را به عهده گرفته است؟
سخنگوی وزارت بهداشت در ایران روز یکشنبه آمار دولت چین را یک شوخی تلخ دانست و گفت: به نظر می‌رسد آمارهای چین یک شوخی تلخ بود. زیرا بسیاری در همه جهان فکر کردند این بیماری مثل آنفلوآنزا است و مرگ و میر کمتری دارد. همه این موارد مبتنی بر گزارش‌هایی بود که از چین گزارش می‌شد.
سفیر چین در ایران در پاسخ به این توئیت سخنگوی وزارت بهداشت نوشت: وزارت بهداشت چین هر روز نشست خبری برگزار می کند. پیشنهاد می کنم برای نتیجه گیری اخبار آنها را با دقت بخوانید.
کیانوش جهانپور نیز به چانگ هوا پاسخ داد: بسیار عالی! وزارت بهداشت ایران هم روزانه دو کنفرانس خبری برگزار می کند که برای سفرای محترم و اصحاب رسانه و همه کشورها بویژه کشورهای دوست قابل استفاده خواهد بود.
سفیر چین نیز در پاسخی دوباره به سخنگوی وزارت بهداشت نوشت: آقای عزیز، بنابراین امیدوارم که شما به حقایق و تلاش های بزرگ مردم چین احترام بگذارید.
این مشاجره توئیتری واکنش سخنگوی وزارت خارجه جمهوری اسلامی را بر انگیخت. او در صفحه توئیتر خود نوشت: شجاعت، فداکاری و عملکرد حرفه ای چین در مهار کووید ۱۹ را باید تائید کرد. ایران قدردان پکن در این شرایط دشوار است.
در همین زمینه احمد زیدآبادی، تحلیلگر سیاسی در یادداشتی در این باره نوشت:. آنچه در این میان بسیار محل تأمل و غیر قابل فهم است این است که سخنگوی وزارت خارجۀ ایران هم به کمک سفیر چین آمده و با تعریف و تمجیدهای بی‌دلیل و بی‌مورد از سیاست کرونایی دولت پکن، به طور غیرمستقیم به مقابله با سخنگوی وزارت بهداشت برخاسته است! آیا سخنگوی وزارت خارجه ایران نقش حافظ منافع چین در تهران را به عهده گرفته است؟ یا اینکه از بیم خشم چینی‌ها و به خطر افتادن روابط نیم‌بند اقتصادی، در مقام وکیل مدافع و سخنگوی دولت چین، تا سرحد به خطر انداختن حیثیت خود پیش رفته است؟ جمهوری اسلامی همواره از “استقلال سیاسی” خود به عنوان مهمترین دستاورد ۴۱ سال تاریخ حیاتش یاد می‌کند و برخی از نیروهای مخالف و منتقد آن نیز در این مورد خاص با آن هم‌نظر هستند. اما تحریم‌های آمریکا که ظاهراً قرار بود غلظت این “استقلال” را بیشتر کنند، نیاز به چین و روسیه را چنان پررنگ و غلیظ کرده است که بوی نوعی وابستگی از آن به مشام می‌رسد به طوری که مقام‌ها و دیپلمات‌های ایرانی از کمترین انتقادی به دولت‌های روسیه و بخصوص چین نگران می‌شوند وحتی وقتی فشار و ستم علیه میلیون‌ها مسلمان منطقۀ سین گیانگ، صدای تمام دنیا را در می‌آورد، از مقام‌های ایرانی جز سکوت چیزی شنیده نمی‌شود! گویی حتی از آن بیم دارند که به چینی‌ها بگویند بالای چشم‌شان ابروست!
