منصور امان
انفجار زیر پروژه “هلال شیعی”؛ دونوازی با “رهبر” نازی
حتی اگر آقای علی خامنه ای بجُز رجزخوانی و بد دهانی سُخن دیگری برای گُفتن داشت، با این حال نمی توانست به تنهایی جای سیرک رنگارنگ و زنگوله دار “روز قُدس” را پُر کند. برگُزار نشدن این نمایش تبلیغاتی یک غیبت دردناک برای کارگردانان آن است که از نظر بین المللی در شرایط دُشواری بسر می برند و اکنون ناچار بودند از آرایش ظاهری این نابسامانی نیز چشم بپوشند.
در حالی که سوریه به مُهمترین میدان درگیری ج.ا و اسراییل بدل گردیده، کلیدی ترین اهرُم رژیم ولایت فقیه در باجگیری از غرب و رقابت با کشورهای عربی، زیر بُمبارانهای شبانه روزی اسراییل از تعادُل خارج شده و در حال بیرون افتادن از لنگر است. پایگاه های سپاه قُدس، حزب الله لُبنان و مُزدوران عراقی و افغان به گونه پیوسته یکی پس از دیگری تخریب یا مُنهدم می شود، بدون آنکه دفاع ضد هوایی آقای اسد بتواند و ارتش آقای پوتین بخواهد از حمله های زنجیره ای نیروی هوایی اسراییل جلوگیری کند. به این ترتیب پروژه “نظام” برای استقرار در سوریه و ترسیم “هلال شیعی” به سطح یک سرمایه گذاری هنگُفت و بدون سود فرو کاسته است.
بدتر از آن، رژیم مُتجاوز ج.ا که با دستاویز “آزادی قُدس” و “محو اسرائیل از نقشه جُعرافیا” به سوریه لشکر کشیده، در عمل نشان داده که از پاسُخگویی به حملات آن و حتی دفاع از خود نیز ناتوان است. بنابراین کارنامه مُداخله نظامی آقای خامنه ای و همدستانش در سوریه، به ماموریت اصلی آنها، یعنی کُشتار شهروندان غیرنظامی سوری و تخریب و “محو” برخی شهرها و روستاهای این کشور محدود می ماند.
“روز قُدس” می توانست یک تبلیغات درمانی مُناسب برای پنهان کردن این موقعیت در گردوخاک خود باشد و همزمان از شتاب آب رفتن عددی و روانی نیروهای “نظام” بکاهد. اما ترس از آثار اجتماعی یک تبهکاری دیگر از جنس برگُزاری نمایش ۲۲ بهمن زیر سایه کُرونا، موجب گردید تا حاکمیت با اکراه و سایش دندان از به صحنه بردن این نمایش صرف نظر کند. شاید برای جُبران همین دوپینگ تبلیغاتی بود که آقای خامنه ای در آستانه این روز دست به برپایی یک جنجال و آبروریزی بین المللی زد. تقلید چندش آور رهبر ج.ا از نازیهای آلمان بازتاب گُسترده ای در پی داشت و همزمان بسیار پُرسروصدا بود. لجن باقیمانده از ایدیولوژی هیتلری می توانست همان غشایی باشد که زخم سوری “مقام مُعظم” را زیر خود پنهان کند.
از این زاویه عبارت پردازی و مُکرر گویی آقای خامنه ای در سُخنرانی “روز قُدس” خود غیرمُنتظره به نظر نمی آید؛ نمایش اصلی پیشتر و در یک دونوازی با “رهبر” خاکستر شده نازی روی صحنه رفته بود. او بُمب خبری اش را ترکانده بود، بدون آنکه بتواند صدای انفجار مهیب زیر پروژه “هلال شیعی” را بپوشاند.
