حکومت خامنه ای با خرمردرندی تلاش می کند رسیدن نخستین نفتکش خود به آب های ونزوئلا را به عنوان یک پیروزی جا بزند. اما این ادعای واهی پیروزی در حالی است که رژیم این روزها در حالت استرس و تشویش نسبت به واکنش احتمالی آمریکا بسر می برد.
گرچه برخی از مقامات حکومتی معتقدند که با توجه به انتخابات پیش روی آمریکا و نیز معضل کرونا، ایالات متحده واکنش چندانی به این اقدام نخواهد داشت، اما سؤال این است که چرا رژیم ایران دست به چنین ریسکی زد؟
واقعیت این است که جمهوری اسلامی در حالت خفگی مفرط اقتصادی و در شرایطی که برای زنده ماندن به در و دیوار چنگ می‌اندازد و منفذی برای تنفس می‌جوید، چاره‌ای جز این ندارد که این منفذ را حتی اگر شده در آبهای کارائیب و در آمریکای لاتین جستجو کند و ریسک آن را به جان بخرد. این یک انتخاب نه بین بد و بدتر که بین بدتر و بدترین است.
تا همین‌جا نقض و دورزدن تحریم‌ها در معاملهٔ نفتی با کشوری که آن هم در زیر تحریم‌های آمریکاست، دست طرفهای بین‌المللی را در فشار هر چه بیشتر به حکومت ملایان بازتر خواهد کرد.
در آستانه تمدید تحریم تسلیحاتی و نیز احتمال فعال شدن مکانیزم ماشه، رژیم ایران کارتی برای بازی در دست ندارد و وضعیت اقتصادی ـ سیاسی و نیز بین‌المللی آن شکننده‌تر از آن است که ارسال نفتکش حامل بنزین به ونزوئلا بتواند دردی از دردهای لاعلاج او را حل کند.
