صادق زیبا کلام طی مصاحبه ای گفته: تندروها مطمئن هستند که هر بلایی سر روحانی بیاورند او سکوت و مماشات می کند. در حقیقت آنها یقین دارند روحانی هیچوقت نمی‌گوید که مشکلات و بدبختی های مملکت از کجا ریشه می‌گیرد. تندروها از این بابت نگرانی ندارند که روحانی بیاید و با مردم صحبت بکند و بگوید باتلاقی که کشور در آن فرو رفته در نتیجه کدام سیاست‌هاست.
وی افزود: من معتقدم روحانی کماکان مثل قبل حاضر نمی‌شود که خیلی از مسائل را برای مردم بازگو کند و بگوید که واقعا چرا کشور دچار این وضعیت شده است.
این استاد دانشگاه درباره دلیل سکوت روحانی هم گفت: این مساله خیلی مبهمی است که متاسفانه آقای روحانی به رغم ۲۴میلیون رای که داشت حاضر نشد حداقل یک بار با هم که شده سر یک موضوع محکم و اساسی بایستد و متاسفانه مطالبات آن ۲۴میلیون را به کل و به جزء و به اصل و به فرع فراموش کرد.
از بی‌عملی رسیده‌ایم به مرحله عمل مخرب
روزنامه ابتکار در مطلبی با عنوان «امید دادن با روش های اعتمادسوز!» نوشت: بدون تعارف باید گفت دیگر «بی‌عملی» بخش اصلی کشورداری ما شده است. به‌جرأت می‌توان گفت در بحرانی‌ترین دوره تاریخ بعد از انقلاب هستیم اما هیچ تصمیم مهمی گرفته نمی‌شود. هیچ نسخه نجات بخشی هم از دل گفت‌و‌گوهای حکومتی در این وضعیت بیرون نمی‌آید.
این روزنامه با اشاره به درگیریهای درونی رژیم نوشت: انگار کانون‌های متضادالمنافع، بر نتیجه صفر-صفر متحدالعمل شده‌اند. همه متفق شده‌اند کاری نشود تا به موقعیت هیچ‌کس آسیبی نرسد. همه می‌دانیم که موقعیت کنونی کشور (و به تبع آن آرایش کنونی قدرت)، مطلوب نیست و هر لحظه منابع کشور مهدورِ محذورات کانون‌ها می‌شود؛ اما خبری از تصمیم بزرگ برای عبور از این وضعیت نیست.
این منبع نوشت: انگار از «بی‌عملی» یک پله دیگر سقوط کرده‌ایم و رسیده‌ایم به مرحله «عمل مخرب». اراده «تصمیم بزرگ»، با این بازیهای کوچک، جمع‌ناپذیر است. بهتر است اگر حرف مهمی نداریم، حرفی هم نزنیم! امیددادنهای بی‌مورد و وعده‌های نسنجیده، ته‌مانده‌های امید و خاک به‌جا مانده از مخروبه اعتماد را هم بر باد می‌دهد.
