به گزارش سایت جماران، حجت الاسلام ناصر نقویان با اشاره به دوره حضورش در هیأت عالی گزینش کشور گفت: گزینشی که ما درست کرده‌ایم نامشروع است و با موازین فقهی ثابت می کنم که نامشروع است.
وی افزود: کسی کار بلد است و انسان پاکی است و می‌خواهد خدمت کند، تو به او می گویی ریش می تراشی و آستین کوتاه می آیی؟ در سال 88 طرف چه کسی بودی؟ امیرالمؤمنین می گوید اگر می خواهی کسی را سر کار بیاوری نماز و روزه و ولایت من را از او نپرس؛ ببین کار را بلد است و پاکدست و پاکدامن هست، کافی است.
نقویان با تأکید بر اینکه در حقوق شهروندی همه مساوی هستند، اظهار داشت: این همه آدم را دور کرده ایم و غربی ها روی هوا زده اند. معاون بانک مرکزی برای من گفت شخصی را رد کردیم به دلیل اینکه عکسی در خارج از کشور از او دیده بودیم. چند ماه بعد یکی از بانک های معتبر انگلیس او را جذب کرد و الان رئیس آن بانک است.
وی با اشاره به مطالبی که در خصوص دو تابعیتی بودن افراد مطرح می‌شود، تأکید کرد: اگر کسی را ندارید که کشاورزی کشور را درست کند، دو تابعیتی بیاورید. اگر کسی را ندارید که صنعت کشور را درست کند، سه تابعیتی بیاورید. اگر نمی‌توانید اقتصاد را درست کنید، پنج تابعیتی بیاورید!
حجت الاسلام نقویان در پایان گفت:عده‌ای با ناتوانی و بی‌تدبیری همه چیز را بر باد می‌دهند. امیدوارم آن روز پیش نیاید؛ ولی تاریخ به ما می‌گوید اگر اکثریتی ناراحت بود، باید حاکمان گوششان را بدهکار سخن مردم کنند. خدا به داد ما برسد و عاقبت همه ما را ختم به خیر کند.
سرنوشت فضل‌الله نوری در انتظار خامنه ای است
شیخ فضل‌الله نوری از مخالفان مشروطیت بود. او علم مخالفت خود را به مشروعیت آراسته بود. مشروعه‌خواهی شیخ فضل‌الله، سرآغاز نظریه پس‌مانده و ضدمردمی ولایت فقیه خمینی شد.
فضل الله نوری که دشمن مشروطه خواهان بود، علیه مبارزان جنبش مشروطیت با محمدعلی شاه قاجار همدست شد تا با فتاوی خود، کردار این شاه قاجار را مشروع جلوه دهد.
شیخ فضل‌الله نوری در تاریخ ۲۲ آبان سال ۱۲۸۷، در باغشاه تهران، مشروطیت را مغایر شرع اعلام کرد. پس از فتح تهران به دست مشروطه‌خواهان، شیخ فضل‌الله نوری در دادگاهی که مبارزان جنبش مشروطه برای او ترتیب داده بودند، به اعدام محکوم شد. فاتحان تهران، او را در روز ۹ مرداد سال ۱۲۸۸ به جرم صدور فتاوی کشتار و شکنجه علیه آزادی‌خواهان ایران، در میدان توپخانه تهران و در انظار عموم به دار مجازات آویختند.
حکومت خامنه‌ای از مجسمه “ما” هم می ترسد
کسی مطلع نشد جز راننده جرثقیل و شخصی که تشخیص داد، ضمیر اول شخصی یعنی اعتراض «ما» بعد از یک سال هم‌نشینی با پیاده‌روی پارک لاله، شبانه به انبار خدمات شهری شهرداری منتقل شد. حجم بتنی «ما» ساخته «افشین صیقلی» مجسمه‌ساز از دل هفتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران در سال ۱۳۹۷ بیرون آمد. قرار نبود کار «ما» به انبار شهرداری برسد حتی قرار نبود «ما» در ضلع غربی پارک لاله، مقدم بازدیدکنندگان در بازارچه خوداشتغالی پارک لاله را خوشامد بگوید.
به نوشته روزنامه اعتماد، از همان روز‌های اول، داوران معتقد بودند که «ما» را باید گذاشت در ورودی موزه هنر‌های معاصر تهران، داوران معتقد بودند «ما» باید بزرگ باشد و حجیم، آنقدر که «موزه را ببلعد». نمایشگاه که تمام شد، چند روزی «ما» مقابل موزه هنر‌های معاصر ایران را غرق کرد، اما این حضور دیری نپایید، موزه هنر‌های معاصر تهران مجوز نداشت و تصمیم گرفت کمی بالاتر، ما بنشیند سردر ورودی «گذر هنر و فرهنگ».
حالا سازنده «ما» می‌گوید که «ما» بعد از گذشت دو سال در اردیبهشت سال ۱۳۹۹ از پیاده‌رو‌های خیابان کارگر شمالی محو شده است، جابه‌جایی غیراصولی از «ما» یک «میم» و «الف» به جا گذاشته است که بند هستند به چند میلگرد. روایت این گزارش، روایت مجسمه‌سازی است که چندان هم از تغییر مکان اثرش گله‌ای ندارد. او می‌گوید که «ما» هر جا که باشد، فضای خود را تحت تاثیر خواهد داد حتی در انتهای خیابان کارگر شمالی در آستانه یک پرتگاه.
پاسخ شهرداری ناحیه دو در بلوار کشاورز یک جمله بود: «بار اعترضی داره» رویکرد شهرداری به مجمسه‌های شهری، رویکرد سفارشی است. استقبال از مجمسمه هنرمند مستقل یعنی پذیرفتن کثرت صداها، صدا‌هایی که لزوما در خطوط گورخر‌های میان آرژانتین و تخم‌مرغ‌های رنگی میدان آزادی جا نمی‌شوند.
