وضع سلامتی خانم ستوده پس از اعتصاب غذای او که در تاریخ ۱۱ آگوست ۲۰۲۰ (۲۱ مرداد ۱۳۹۹) با خواست آزادی فوری مدافعان حقوق بشر و زندانیان سیاسی آغاز کرده بود بدتر شده است. خانم ستوده روز ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۰ (۲۹ شهریور ۱۳۹۹) از زندان اوین به بیمارستان طالقانی تهران منتقل و به علت مشکلات قلبی ناشی از اعتصاب غذا در بخش مراقبت‌های ویژه قلب بستری شد. خانم ستوده را در تاریخ ۲۳ سپتامبر (۲ مهر ۱۳۹۹) به زندان اوین بازگرداندند و او از مراقبت پزشکی محروم ماند. وی روز ۲۵ سپتامبر (۴ مهر) به علت وخامت شدید وضعیت سلامتی به اعتصاب غذای خود پایان داد.
روز ۱۳ اکتبر (۲۴ مهر)، رضا خندان، همسر خانم ستوده، اعلام کرد که وضع بد سلامتی خانم ستوده به احتمال زیاد ناشی از تاخیر در تامین مراقبت پزشکی است و او در بیمارستان در معرض کووید ۱۹ قرار گرفته است، زیرا آزمایش کورونای شش تن از ماموران زندان همراه او مثبت اعلام شده است. خانم ستوده به‌خاطر شرایط بد جسمی از جمله آسیب‌پذیرترین اشخاص در معرض کووید ۱۹ است و او در صورت ابتلا دچار عوارض شدیدی خواهد شد. در عین حال، پزشکان زندان از این که او را با آن وضع زود به زندان برگردانده بودند، تعجب خود را ابراز کرده‌اند و برخی پزشکان بیرون زندان که بعضی از اطلاعات پزشکی مربوط به او را مورد بررسی قرار داده‌اند، این اقدام را «تلاش عمدی برای به خطر انداختن زندگی او» تلقی کرده‌اند.
برنامه‌ی نظارت و جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران به‌شدت نگران وضع سلامتی خانم ستوده هستند که در نتیجه‌ی کوتاهی آشکار دولت‌مردان ایران بدتر شده است، و دولت‌مردان ایران را به آزادی فوری و بدون‌قیدوشرط خانم ستوده فرا می‌خوانند.
فرزندان ما نباید میراث دار سکوت ما باشند
“نسرین” مستندی جهانی دربارۀ مبارزات یک زن در دفاع از حقوق مردم ایران
“نسرین” نام مستندی است ساختۀ “جف کافمن” که به زندگی و تلاش های روزمرۀ وکیل زندانی ایرانی، نسرین ستوده اختصاص یافته و برای اولین بار در بخش فیلم های مستند جشنوارۀ سینمایی “گلوب” در آمریکا به نمایش درآمده است.
به گزارش رادیو فرانسه، این فیلم در ایران تهیه شده و به دلایل امنیتی نام تهیه کنندگان آن اعلام نشده است. کارگردان فیلم امیدوار است که این فیلم توجۀ جامعۀ جهانی را نسبت به سرنوشت نسرین ستوده، حقوقدان و مدافع حقوق بشر که هم اکنون در زندان اوین به سر می برد، جلب کند. “جف کافمن” گفته است : “رژیم ایران برای خاموش کردن خانواده ها از جمله خانوادۀ نسرین ستوده از سیاست فشار استفاده می کند، اما، از نظر نسرین ستوده و همسر وی، رضا خندان، سکوت دشمن پیشرفت است.”
“جف کافمن” تصریح کرده است که در سال های گذشته شرایط تهیه فیلم در ایران کاملاً تغییر کرده است و فیلم “نسرین” به یاری افرادی معدود و با رعایت همۀ احتیاط های لازم خلق شده است و آنان که در تهیه این فیلم شرکت کرده اند خطرات را بسیاری را پذیرفته اند.
فیلم “نسرین” روایت تلاش های خستگی ناپذیر و روزمرۀ وکیلی است که در دفاع از کودکان، این اولین قربانیان بهره کشی و سوءاستفاده های جنسی در ایران، پدران به قتل رسیده، “اقلیت های دینی” و زنانی که حجاب اجباری حکومت اسلامی ایران را برنمی تابند دمی از پای نمی نشیند.
“نسرین” سرسختی یک زن حقوقدان در دفاع از حقوق موکلانش در مقابل دستگاه قضائی ایران، تصمیم های ناباورانۀ قضات جمهوری اسلامی و ناامیدی خانواده هایی را به تصویر می کشد که بستگان شان تحت شکنجه در زندان های جمهوری اسلامی ایران جان باخته اند.
در بحبوحۀ اعتراض های سراسری زمستان سال ٩٦ نسرین ستوده پیش از آنکه به خاطر دفاع از زنان معترض به حجاب اجباری در ایران از نو راهی زندان اوین شود، می گفت : “هر چند اعتراض ها و جنبش جاری به نتایج مورد انتظار نرسیده، اما، تجربه و دستاوردی برای نبردهای آینده به شمار می روند و به همین خاطر باید بگویم که حق دارم احساس خوشبختی کنم.”
نسرین ستوده که در این مستند غالباً حین رانندگی به پرسش ها پاسخ می دهد، از جمله می گوید : “باید عقایدمان را بگوئیم و مطالبات خود را مطرح کنیم. باید در کارمان پایداری و استمرار نشان داده و محکم بایستیم. فرزندان ما نباید میراث دار سکوت ما باشند. همۀ گروه ها و افراد باید از بند ترس و تهدید نجات یابند… جوانان کشور ما می خواهند نوع پوشش خود را انتخاب کنند، موسیقی دلخواه خود را گوش کنند و دوستان مورد علاقۀ خود را برگزینند و خلاصه اینکه سرنوشت خود را در دست بگیرند. اما، امروز همین جوانان هستند که سرکوب می شوند.”
