سخنگوی وزارت خارجه آمریکا به انتقال نسرین ستوده، وکیل دادگستری و مدافع حقوق بشر از زندان اوین به زندان قرچک ورامین واکنش نشان داد و در توییتی نوشت: رژیم ایران به جای آن که به نسرین ستوده دسترسی فوری به خدمات درمانی بدهد، او را به زندان بدنام قرچک که به خاطر نقض آشکار حقوق بشر شناخته شده، منتقل کرده است.
خانم اورتگاس افزود: نسرین و بسیاری دیگر از زندانیان عقیدتی، در برابر این بی‌توجهی به کرامت انسانی، برای همه ما الهام‌بخش هستند.
رضا خندان همسر نسرین ستوده، به صدای آمریکا گفت: «ماموران مستقر در زندان اوین روز سه‌شنبه ۲۹ مهر بدون مقدمه، با دروغ و نیرنگ نسرین ستوده را به قصد اعزام به بیمارستانی خارج از زندان، به زندان قرچک ورامین که به زندان زنان معروف است تحویل داده‌اند. به خانم ستوده هیچ توضیحی در رابطه با علت تبعید او به این زندان داده نشده است.»
آقای خندان افزود: «این انتقال در حالی با نیرنگ و به قصد انتقال به بیمارستان صورت گرفته است که خانم ستوده هیچ یک از وسایلش را، از جمله لباس‌ها و وسایل شخصی دیگری که در زندان اوین داشت، با خود به زندان قرچک منتقل نکرده است.»
جان نسرین ستوده به‌شدت در خطر است
مدافع حقوق بشر برجسته ی حقوق بشر نسرین ستوده به زندان قرچک منتقل شده است. ماموران بند عمومی زندان اوین به نسرین ستوده گفتند که به بیمارستان اعزام می‌شود، اما او را به زندان قرچک منتقل کردند که از جنبه های مختلف و از جمله ازدحام و نبود امکانات مراقبت پزشکی شرایط بسیار بدتری دارد.
خانم ستوده دچار مشکلات جدی قلبی و ریوی ناشی ناشی از اعتصاب غذاست که از ۱۱ آگوست ۲۰۲۰ (۲۱ مرداد ۱۳۹۹) ۲۵ سپتامبر (۴ مهر) ادامه داشت. او روز ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۰ (۲۹ شهریور ۱۳۹۹) از زندان اوین به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شد و پس از پنج روز و پیش از پایان درمان در تاریخ ۲۳ سپتامبر (۲ مهر ۱۳۹۹) وی را به زندان اوین بازگرداندند و از مراقبت پزشکی محروم کردند. در پی آن متخصصان گفتند که او باید دوباره به بیمارستان منتقل و فوری تحت معاینات قلب و آنژیوگرافی قرار گیرد.
برنامه‌ی نظارت و جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران به‌شدت از انتقال خانم نسرین ستوده به زندان قرچک و خطر بزرگ ناشی از آن برای جان او نگران هستند و حکومت ایران را به آزادی فوری و بدون‌قیدوشرط خانم ستوده فرا می‌خوانند.
فرزندان ما نباید میراث دار سکوت ما باشند
“نسرین” مستندی جهانی دربارۀ مبارزات یک زن در دفاع از حقوق مردم ایران
“نسرین” نام مستندی است ساختۀ “جف کافمن” که به زندگی و تلاش های روزمرۀ وکیل زندانی ایرانی، نسرین ستوده اختصاص یافته و برای اولین بار در بخش فیلم های مستند جشنوارۀ سینمایی “گلوب” در آمریکا به نمایش درآمده است.
به گزارش رادیو فرانسه، این فیلم در ایران تهیه شده و به دلایل امنیتی نام تهیه کنندگان آن اعلام نشده است. کارگردان فیلم امیدوار است که این فیلم توجۀ جامعۀ جهانی را نسبت به سرنوشت نسرین ستوده، حقوقدان و مدافع حقوق بشر که هم اکنون در زندان اوین به سر می برد، جلب کند. “جف کافمن” گفته است : “رژیم ایران برای خاموش کردن خانواده ها از جمله خانوادۀ نسرین ستوده از سیاست فشار استفاده می کند، اما، از نظر نسرین ستوده و همسر وی، رضا خندان، سکوت دشمن پیشرفت است.”
“جف کافمن” تصریح کرده است که در سال های گذشته شرایط تهیه فیلم در ایران کاملاً تغییر کرده است و فیلم “نسرین” به یاری افرادی معدود و با رعایت همۀ احتیاط های لازم خلق شده است و آنان که در تهیه این فیلم شرکت کرده اند خطرات را بسیاری را پذیرفته اند.
فیلم “نسرین” روایت تلاش های خستگی ناپذیر و روزمرۀ وکیلی است که در دفاع از کودکان، این اولین قربانیان بهره کشی و سوءاستفاده های جنسی در ایران، پدران به قتل رسیده، “اقلیت های دینی” و زنانی که حجاب اجباری حکومت اسلامی ایران را برنمی تابند دمی از پای نمی نشیند.
“نسرین” سرسختی یک زن حقوقدان در دفاع از حقوق موکلانش در مقابل دستگاه قضائی ایران، تصمیم های ناباورانۀ قضات جمهوری اسلامی و ناامیدی خانواده هایی را به تصویر می کشد که بستگان شان تحت شکنجه در زندان های جمهوری اسلامی ایران جان باخته اند.
در بحبوحۀ اعتراض های سراسری زمستان سال ٩٦ نسرین ستوده پیش از آنکه به خاطر دفاع از زنان معترض به حجاب اجباری در ایران از نو راهی زندان اوین شود، می گفت : “هر چند اعتراض ها و جنبش جاری به نتایج مورد انتظار نرسیده، اما، تجربه و دستاوردی برای نبردهای آینده به شمار می روند و به همین خاطر باید بگویم که حق دارم احساس خوشبختی کنم.”
نسرین ستوده که در این مستند غالباً حین رانندگی به پرسش ها پاسخ می دهد، از جمله می گوید : “باید عقایدمان را بگوئیم و مطالبات خود را مطرح کنیم. باید در کارمان پایداری و استمرار نشان داده و محکم بایستیم. فرزندان ما نباید میراث دار سکوت ما باشند. همۀ گروه ها و افراد باید از بند ترس و تهدید نجات یابند… جوانان کشور ما می خواهند نوع پوشش خود را انتخاب کنند، موسیقی دلخواه خود را گوش کنند و دوستان مورد علاقۀ خود را برگزینند و خلاصه اینکه سرنوشت خود را در دست بگیرند. اما، امروز همین جوانان هستند که سرکوب می شوند.”
