بنیاد میراث پاسارگاد
به گفته علی اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی، شش اثر دیگر به فهرست «میراث ملی ایرانیان» به ثبت رسید.
از این شش «اثر» مثل همیشه بیشتر یا مسجد و حسینه و محل عزاداری و یا تعزیه خوانی هستند و یا اگر هم آثاری هستند که چون «قلعه توران پشت»، ریشه در دوران باستان دارند، اما به همت حکومت اسلامی تغییر هویت داده و تبدیل شده اند به قدمگاه امام رضا.
و یا «پیرانگاه» که در اصل از نیایشگاه های زرتشتی بوده و اکنون به فرمان مسئولین جمهوری اسلامی تبدیل شده به «عبادتگاه یهودیان و زرتشتیان و مسلمانان» تا چون آثارتاریخی دیگر، به مرور فقط «مسلمان و شیعه» شوند.
به طور کلی روش ثبت کردن میراث ملی، پس از انقلاب کاملا تغییر کرده است. مسئولین فرهنگ ستیز «سازمان های میراث فرهنگی اسلامی» بدون هیچ قانون و ضابطه ای آن چه را که می پسندند، از قدمگاه فلان آیت الله و حجت الاسلام گرفته تا مسجدی که هیچ ارزش فرهنگی، یا تاریخی ندارد را به نام «میراث فرهنگی» در فهرست «میراث ملی ایرانیان» جای می دهند. و در عوض زیباترین و با ارزش ترین میراث فرهنگی ایرانیان (آثاری فیزیکی چون بناهای تاریخی و یا غیرفیزیکی چون یلدا و مهرگان ) را به فهرست میراث ملی راه نمی دهند.
به طور مثال:
از سال 1312 (دوران رضاشاه) که ثبت میراث فرهنگی شروع شد تا زمان انقلاب (1357) یعنی حدود 65 سال مسئولین آشنا به قوانین جهانی وضوابط مربوط به میراث فرهنگی و تاریخی 39 اثر استان یزد را در فهرست میراث ملی به ثبت رساندند. و از زمان انقلاب تا سال 1388، یعنی فقط سی و یک سال، مسئولین بی خبر و ناآگاه حکومت اسلامی 1316 «اثر» استان یزد را در فقط فهرست میراث ملی ایرانیان گذاشته اند؛ که از این تعداد بیش از یک چهارم آن مسجد و تکیه و حسینیه است و بقیه هم بیشتر مربوط می شود به مذهب اسلام وبه ويژه تشیع.
قابل توجه است که یزد یکی از استان هایی ست که تا قبل از انقلاب بیشترین جمعیت زرتشتیان ایران در آنجا زندگی می کردند و پس از انقلاب بیشترین مساجد و تکیه ها و حسینه ها را، به نسبت جمعیت، در آنجا ساخته اند و همچنان در حال ساختن مساجد و تکیه های دیگری هستند. در واقع این گونه می خواهند علاوه بر تضعیف کردن دین زرتشتی، آتشکده ها و نیایشگاه ها را، که برخی شان هزاران سال قدمت دارند، به مروز متروک و ویران شوند. و ایران بماند و هزاران هزار مسجد و تکیه و حسینیه.
