چند روز پس از آنکه نام محمدرضا شجریان بر روی خیابانی در منطقه دو تهران نقش بست، تعداد اندکی معترض به این نامگذاری، نام شجریان را با نام شهید فخری زاده پوشاندند.
احمد زیدآبادی، تحلیلگر سیاسی در یادداشتی در این باره نوشت: من مخالف نامگذاری خیابانی به اسم استاد شجریان بودم همانطور که مخالف نامگذاری خیابان دیگری به نام دکتر مصدق بودم. این چهره‌های برجستۀ تاریخ هنر و سیاست ایران هیچ نیازی به نامگذاری خیابانی فرعی و بی‌اهیمت به اسم خود ندارند بخصوص اینکه حوزۀ رسمی سیاسی با رسم آنها نیز بیگانه است! اما اینکه جمعی انگشت‌شمار به همراهی فردی معمم رأساً اقدام به تغییر نام زنده‌یاد شجریان از خیابانی به اسم او کنند، فقط نشانگر یک چیز است: اضمحلال اقتدار نهادِ دولت و بازگشت به عصر ملوک‌الطوایفی! گویا در این کشور هر فرد و جمعِ غیرمسئولی تحت عنوان حمایت از نظام یا ارزش‌ها مختار است در کمال امنیت و اطمینان، تصمیم برخی نهادهای رسمی را عملاً به چالش کشد، اما اگر فرد یا جمعی به تصمیم دیگر نهادها اعتراض کند وای به روزگارش که کمترین اتهامش بغی و محاربه است!
در تصاویر منتشر شده پدر احمدی روشن (از همکاران فخری زاده) دیده می شود که مدعی شده: “کسانی که در شورای شهر و شهرداری نشسته اند، باید بدانند که مردم ایران از افرادی چون شجریان که از حامیان فتنه ۸۸ و بهائیت بوده اند، متنفرند.”
«رایان شجریان» به مخدوش کردن تابلوی خیابان استاد شجریان واکنش نشان داد. فرزند خسروی آواز ایران در استوری اینستاگرام خود نسبت به مخدوش کردن تابلوی خیابان استاد شجریان نوشت: چون دوست دشمن است شکایت کجا برم!
عباس عبدی فعال سیاسی و رسانه‌ای اصلاح طلب نیز در این باره در توئیتی نوشت: «۷ نفر و یک کودک در معیت یک روحانی رفتند تا نام خیابان استاد شجریان را عوض کنند. اینها مقصر اصلی نیستند. به کسانی باید توجه داد که این اقدامات را تامین و حریم امن برای آن درست می‌کنند ولی خودشان در صحنه حاضر نمی‌شوند.»
