شکوه میرزادگی
کارشناسان گرامی 42 سال نگرانی، حیرت و شوک کافی نیست؟!
کارشناسان سازمان ملل اعدام «جاوید دهقان‌خلد» زندانی بلوچ در ایران را محکوم کرده و گفته‌اند از این خبر «شوکه» شده‌اند.و همزمان سازمان عفو بین الملل گزارش داده است که تنها ظرف یک ماه گذشته 19 شهروند بلوچ در ایران اعدام شده اند.
بر اساس آمار رسمیِ ( منتشر شده از سوی سازمان های حقوق بشری) از آغاز انقلاب بیش از چهل و چهار هزار و ششصد ایرانی با شیوه‌های همچون: حلق‌آویز شدن، ترور شدن، سنگسار، و شکنجه، کشته شده‌اند. و این تعداد جدا از قتل هایی ست که حکومت اسلامی در پنهان انجام داده است. مثل ناپدید شدن، ظاهرا در تصادفی کشته شدن، و یا قتل های اقلیت های مذهبی و یا اقلیت های قومی در خانه و کوچه و خیابان و در شکل دیگری از«اعدام».
البته این ها همه در کنار هزاران هزار زندانی سرشناس و گمنامی ست که اکنون در زندان های هراس انگیزِ کهنه و تازه ساختِ حکومت اسلامی، در صف شکنجه و مرگ ایستاده اند.
در تمام چهل و دو سالی که از عمر ننگین حکومت اسلامی می گذرد، سازمان های حقوق بشری، و سازمان های وابسته به سازمان ملل یا ابراز نگرانی کرده اند، یا محکوم کرده اند، یا گرفتار حیرت شده اند، و یا چون اکنون گرفتار شوک! اما با کمال تاسف باید گفت که در چهل و دو سال گذشته هیچ کار اساسی در مورد این جنایات از سوی این سازمان ها انجام نشده است. کاری که حکومت اسلامی را حتی یک قدم به عقب ببرد.
ممکن است گفته شود که این سازمان ها کارشان اجرایی نیست. بله درست است! آن ها کارشان جمع آوری مدارک و شواهدنقض حقوق بشر است، کارشان این است که با افشاگری و آگاه ساختن مردمانِ جهان و اعتراض به رفتارهای غیرانسانی، زشتی این عملیات را نشان دهند. اما مگر این نیز جزو وظایف آن ها نیست که با فشار کشورهای نقض کننده ی حقوق بشر را وادار بر اجرای قوانین حقوق بشری کنند؟
کاری به آن چه در کشورهای دیگر شده ندارم، اما در مورد ایران این سازمان ها به راستی جز ابراز نگرانی و محکوم کردنی (بدون جریمه) چه کرده اند؟
ایا شده که به شکلی رسمی و پی گیر حداقل از کشورهای باورمند به حقوق بشر اروپا و دیگر کشورهای دموکرات بخواهند که ارتباط های سیاسی و اقتصادی خود را با حکومت ایران، به دلیل نقض حقوق بشر، قطع کنند؟
آیا وقتی مسئولین حکومت اسلامی گوش شنوا ندارند و روز به روز هم بر تعداد جنایات شان افزوده می شود؛ چنین خواستی در چارچوب وظایف سازمان های حقوق بشری نیست؟
اگر چنین است من یکی معنای وجودی این سازمان ها را نفهمیده ام.
