پاسدار محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام جمهوری اسلامی از شرکت کاندیداهای نظامی در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده حمایت کرد.
به گزارش عصر ایران، پاسدار رضايی در رابطه با کاندیداهای نظامی گفت: کسانی که می گویند چرا نظامی ها می آیند شاید ترسی از به خطر افتادن منافع و یا زد و بند خود دارند و نگرانند که نظامیان این ها را بهم بریزند و بیرون کنند.
او افزود: من عمده این ترس را ناشی از زد و بند اقتصادی و رانت خواری می دانم چون اگر نظامیان بر سر کار بیایند دست دزدها را قطع می کنند و تا آخرین قطره ای که از بیت المال رفته به خزانه باز می گردانند و به دست مردم می رسانند.
رضایی تاکید کرد: نظامیان افراد قاطعی هستند گفتند خرمشهر را آزاد می کنیم و آزاد کردند و گفتند داعش را در کمتر از سه ماه از بین می بریم و عمل کردند.
او با تشبیه نظامیان به امیرکبیر گفت: امیرکبیر را ببینید او ابتدا امیرنظام بود و بعد امیرکبیر شد و موضوع کاندیدای نظامی هم در ایران همین است.
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام خاطرنشان کرد: منظور ما از نظامیان افراد کارآمدی است که فهم، برنامه ریزی و توانمندی داشته باشند و حتما تغییر ایجاد می شود.
گفتنی است پاسدار رضايی چند ماه پیش در باره دوران پساکرونا گفته بود: در آینده از یکسو غرب یعنی اروپا و آمریکا، ضعیف میشود و از سوی دیگر آسیا و چین قویتر از گذشته در صحنه خواهند بود. و در نتیجه، بخش اعظمی از قدرت و برتری اقتصادی از غرب به شرق منتقل میشود.
او پس از این پیشگویی، با شکسته نفسی تمام! خود را در ردیف چامسکی و کسینجر گذاشت و سر آمدتر از آنها اعلام کرد و گفت: متعاقب یا مقارن انتشار یادداشت تحلیلی اینجانب، چندین تحلیل راهبردی درباره نظم جدید پساکرونا مطرح شد که از جمله مهمترین آنها تحلیل جداگانه آقایان چامسکی و کسینجر با دو نگاه متفاوت بود. تحلیل کیسینجر و راهکارهای وی بسیار ناامید کننده و محافظهکارانه است.
طبق پیشگویی های چپ اندر قیچی پاسدار رضايی، قرار بود غرب فلج شود و جمهوری اسلامی از میان تمدن های فرو ریخته سربرآورد!
این در حالیست که او اخیرا با شنیدن بوی الرحمن نظام گفته: ما اکنون در یک وضعیت تعیین سرنوشت قرار داریم که یا باید دشمن تکلیف ما را روشن کند و یا ما تکلیف او را روشن کنیم بنابراین راه سومی وجود ندارد.
به نظر میرسد تحولات اخیر بخصوص تعیین موضع دولت جدید آمریکا، بافتههای پیشین پاسدار رضایی در موضع دبیر تشخیص مصلحت نظام را پنبه کرده و او را به پیشگویی در مورد بدیهیات واداشته است.