خسرو صادقی بروجنی، نویسنده و روزنامه نگار محبوس در زندان اوین در آستانه سال نو نامه ای از زندان نوشته است. این زندانی سیاسی از مردادماه سال جاری دوران محکومیت ۵ ساله خود را در زندان اوین سپری می کند.
او در بخشی از نامه خود می گوید: می توان حتی به آن دو درخت خشکیده در تپه های اوین باور داشت. آن دو درخت تکیده از سوز سرما که امروز با شکوفه های بهاری اشان کمر راست کرده اند تا گنجشکان را به ضیافت شاخ و برگهای شان فرا بخواند و به نجوا چیزی بگویند: “نیست تردید زمستان گذرد، و ز پی اش پیک بهار با هزاران گل سرخ آید”.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، خسرو صادقی بروجنی، نویسنده و روزنامه نگار محبوس در زندان اوین در آستانه سال نو نامه ای از زندان نوشته است.
او در بخشی از نامه خود می گوید: می توان حتی به آن دو درخت خشکیده در تپه های اوین باور داشت. آن دو درخت تکیده از سوز سرما که امروز با شکوفه های بهاری اشان کمر راست کرده اند تا گنجشکان را به ضیافت شاخ و برگهای شان فرا بخواند و به نجوا چیزی بگویند: “نیست تردید زمستان گذرد، و ز پی اش پیک بهار با هزاران گل سرخ آید”.
متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته است، عینا در ادامه می‌آید:
“شکوفه های اوین چه می گویند؟
اینجا می گویند به افق نگاه کن،
بدور دست، تا چشم هایت کم سو نشوند.
به افق نگاه کن، بدور دست، تا بند نگاه از حصار بند رها شود و بال بگشاید در چشم انداز آسمان آبی. آنها را هر روز می دیدم اما متوجه شان نمی شدم. می دیدمشان، بی آنکه به آنها نگاه کنم.
دو خشکیده درخت بی باری که در دامنه ی آنسوی دیواری خاردار جا خوش کرده اند. همین چند روز پیش، صبح، خودنمایی کردند. غرق در شکوفه بودند. تو گویی حتما باید چیزی به آنها اضافه می شد تا به چشم بیایند. شکوفه به آنها شخصیت داده بود. به من گفتند که آن بیرون خبرهایی است. چیزی دارد تغییر می کند.
زمین گرم می شود و بر سرما غلبه می کند.
ماهی، فصلی و اینک قرنی طی شد اما “تاریخ توالی فصول نیست، توالی چشم انداز های بی بازگشت است”، و تو انسان، پویان، با کوله بار دشواریی وظیفه ای بر دوش سالی دیگر رشد کردی،بزرگ شدی و ایستادی. ایستادی تا ” آنِ جاودان ” را پدید آوری. آنی که برایش خواندی، نوشتی و حرکت کردی. کوشیدی و پوینده مسیرش را پیمودی چونکه باور داشتی انسان شایسته بهترین هاست.
اکنون بر فراز سالی آلوده به ویروسی عالم گیر و در آستانه ی قرنی بی باور که جدایی انسانها از یکدیگر را به سان فضیلتی بهداشتی تبلیغ می کند می توان حتی به آن دو درخت خشکیده در تپه های اوین باور داشت.
آن دو درخت تکیده از سوز سرما که امروز با شکوفه های بهاری اشان کمر راست کرده اند تا گنجشکان را به ضیافت شاخ و برگهای شان فرا بخواند و به نجوا چیزی بگویند:” نیست تردید زمستان گذرد، و ز پی اش پیک بهار با هزاران گل سرخ آید”.
خسرو صادقی بروجنی. زندان اوین، ۲۹ اسفند ۱۳۹۹”.
در ارتباط با نویسنده این نامه گفتنی است؛ خسرو صادقی در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۹۸ پس از احضار به شعبه ۲ دادسرای اوین بازداشت و در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۹۸ با تودیع قرار وثیقه ۳۰۰ میلیون تومانی به صورت موقت و تا پایان مراحل دادرسی از زندان اوین آزاد شد.
او در مرحله بدوی توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی محمد مقیسه از بابت اتهام “اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت ملی داخلی و خارجی” به ۵ سال حبس، از بابت اتهام “فعالیت تبلیغی علیه نظام” به ۱ سال حبس و از بابت اتهام “توهین به بنیانگذار جمهوری اسلامی” به ۲ سال حبس و در مجموع به ۸ سال حبس تعزیری محکوم شد و این حکم نهایتا توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران تایید و با تبرئه آقای صادقی از اتهام “فعالیت تبلیغی علیه نظام” به ۷ سال حبس تعزیری تقلیل یافت. از این میزان با استناد به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات اشد یعنی ۵ سال حبس تعزیری از بابت اتهام “اجتماع و تبانی علیه امنیت داخلی و خارجی” در خصوص آقای وی قابل اجرا است.
آقای صادقی بروجنی در تاریخ ۲۸ مردادماه امسال جهت تحمل حبس بازداشت و در تاریخ ۸ مهرماه از قرنطینه اندرزگاه ۴ زندان اوین به اندرزگاه ۸ این زندان منتقل شد.
