تورم همچنان افسارگسیخته به پیش می‌تازد و به نظر می‌رسد مسئولان امر هیچ راهکاری برای مهار قیمت‌ها در چنته ندارند. آمارهای تورمی فروردین ماه -که هنوز به طور رسمی منتشر نشده ولی رسانه‌ای شده- نشان‌دهنده این است که هزینه‌های زندگی در فروردین ۱۴۰۰ به نسبت بهار سال قبل، نزدیک به ۵۰ درصد افزایش یافته است.
به گزارش ایلنا، افزایش ۵۰ درصدی قیمت کالاهای اساسی که در شاخصِ «تورم نقطه به نقطه» تبلور یافته است، مشخص می‌سازد که دهک‌های فرودست بیشتر از همیشه در تامین نیازهای اولیه زندگی درمانده شده‌اند؛ سفره‌ها به شدت قیچی شده؛ گوشت قرمز ماه‌ها و بلکه سالهاست از سفره‌های یومیه مزدبگیران کارگری رخت بربسته؛ برای خرید مرغ با قیمت مصوب حدوداً ۲۴ هزار تومانی (که البته بازهم به شدت گران است و همچنین کمیاب) کارگران باید ساعت‌های متمادی به انتظار بایستند و در چنین شرایطی است که یک مقام اجرایی کشور از یک راهکار جایگزین سخن می‌گوید: «مردم به جای مرغ و گوشت، آبزیان بخورند!» یعنی ماهی و میگو!
برخی با اشاره به اخبار منتشره جدید در ارتباط با مصرف بالای پای مرغ یا جگر مرغ گفته‌اند: وقتی وُسع مردم به پای مرغ می‌رسد، چطور ماهی و میگو بخورند؟!
من که بچه شمالم، ماه‌هاست ماهی ندیده‌ام!
پرویز زعیمی (رئیس انجمن صنفی کارگران ایران پوپلین رشت) در این رابطه می‌گوید: ما که بچه شمال هستیم، دیگر به ماهی دسترسی نداریم، چندین ماه است که نخریده‌ایم؛ ماهی سفید در بازار هست؛ ماهی‌های پرورشی هم هست؛ ولی در کل ماهی بسیار گران است و وقتی حساب کنیم، گران‌تر از گوشت و مرغ درمی‌آید؛ یک کارگر اگر یک روز حقوق خود را کامل کنار بگذارد، نمی‌تواند یک عدد ماهی سفید بخرد. قیمت ماهی سفید در بازار رشت حدود ۲۰۰ هزار تومان است! یک ماهیِ یک کیلویی، به کجای یک خانواده چهارنفره می‌رسد، حتی یک وعده را هم کفاف نمی‌دهد!
او در ارتباط با سفره‌های کارگران و الگوی مصرفی اخیر آن‌ها می‌گوید: کارگران این روزها بیشتر با املت گوجه فرنگی و نان و سیب‌زمینی روزگار می‌گذرانند؛ تازه قیمت همین‌ها را اگر حساب کنیم، سر به فلک می‌کشد!
مردمی که در حکومت “حسن رعیت” پوست مرغ می خورند
سه شنبه، 24 فروردین ماه 1400 = 13-04 2021
خبرگزاری ایلنا در گزارشی نوشت: در قانون اساسی بارها تاکید شده که همه شهروندان باید زندگی شایسته وتوام با منزلت انسانی داشته باشند اما وقتی به قانون عمل نمی‌شود هر روز و هر سال شاهد کاسته شدن از سطح کیفی زندگی مردم هستیم؛ از سطح منزلت دهک‌های کم درآمد تا جایی کاسته شده که مجبورند خلاءهای سفره را با پوست مرغ، ماده‌ای پر از هورمون و بی‌کیفیت، پر کنند!
«پای مرغ دارید؟» این جمله‌ی سوالی را با خجلت بسیار سالهاست که از زبان مادران و سرپرستان خانوار می‌شنویم که در نهایت استیصال برای تامین حداقل‌های پروتئینی سفره‌های فرزندانشان به مغازه‌های فروش مرغ و گوشت مراجعه می‌کنند. این جمله شاید امروز دیگر خیلی تعجب‌انگیز نباشد چراکه کوچک‌تر شدن هرچه بیشتر سفره‌های مردم، پدیده‌های ناراحت کننده‌تری را در سبد خانوار‌های کم درآمد و حاشیه‌نشین قرار داده است: خرید پوست مرغ به قیمت چندین هزار تومان!
این در حالیست که در جمهوری اسلامی یک لباس شخصی چاقوکش معروف به “حسن رعیت” از هیچ به ثروتی افسانه ای رسیده است و امروز او را در نمایش قوه قضائیه رئیسی برای به اصطلاح “مبارزه با فساد” محاکمه می کنند.
عباس عبدی، تحلیلگر سیاسی در این باره نوشت: اینکه افراد نزدیک و دور و مطلع از زندگی او به خود زحمت ندادند تا بپرسند چنین زندگی اشرافی را از کجا تامین کرده است پرسش کوچک ماجرا است. پرسش مهم‌تر این است که چرا چنین سبکی از زندگی توانسته لانه‌ای برای جذب صاحبان قدرت باشد؟ با محاکمه یا محکوم کردن رعیت هیچ مشکلی حل نخواهد شد.
اینکه کسی نمی‌پرسد این همه ثروت از کسی که هیچ نوع کارآفرینی ندارد از کجا آمده؟ چگونه: «رعیت» به راحتی «ارباب» شده است؟ کسی نمی‌پرسد که این سبک زندگی برای کسی که حداکثر هنرش نشستن بر ترک موتور و به نام انقلاب علیه معترضان برخورد می‌کند از کجا آمده است؟ کسی نمی‌پرسد که چرا این همه افراد صاحب قدرت به آنجا رفت و آمد داشته‌اند و هیچ احتمالی از ضدیت آن زندگی با قوانین و ارزش‌های رسمی نمی‌داده‌اند و خیلی هم از داشتن این رابطه و رفت و آمد مشعوف بوده‌اند؟…
