کارگران ناراضی صنایع نفت و گاز ایران در یک حرکت دسته‌جمعی و گسترده در سراسر کشور، مرحله جدیدی از اعتصابات خود را آغاز کردند. این اعتصابات در اعتراض به پائین بودن سطح دستمزد، طولانی بودن ساعات کار و شرایط سخت زندگی کارگران ایران در سایه نظام جمهوری اسلامی صورت می‌گیرد.
تصاویر منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی در روز سه‌شنبه اول تیر نشان می‌دهد که اعتصاب، مراکز صنعتی، نفتی و گازی تهران، اصفهان، آبادان، کنگان، بهبهان و بوشهر را در برگرفته و حجم و دامنه آن بی‌سابقه است.
کارگران ایران در این حرکت اعتصابی دسته‌جمعی با در دست گرفتن پلاکاردهایی با شعارهایی چون «از حق خود نمی‌گذریم»، «سوگ نفت» و «سقف حقوق در مناطق عملیاتی مخالف عدالت است» خواسته‌های خود را مطرح کردند.
شایان ذکر است که طی سالهای اخیر، با وخیم شدن اوضاع معیشتی مردم ایران و در رأس آنها کارگران از یک سو، و بی‌توجهی دولت‌های متوالی و حاکمیت به اوضاع اسفناک معیشت در کشور از سوی دیگر، اعتصابات کارگری گسترده‌ای در ایران به راه افتاد که طی سالهای 96 تا 98 به اوج خود رسید.
این جنبش اعتصابی جدید که با «کمپین 1400» هدایت می‌شود، بعد از «کمپین رأی بی رأی» که نتایج قابل‌توجهی در انتخابات اخیر ایران به دست آورد، به نظر می‌رسد که یکی از مؤثرترین کمپین‌های جنبش‌اعتراضی کارگران باشد و توانست اعتصابات سراسری جدید را با این حجم گسترده سازماندهی کند.
«بعد از انتصابات، اعتصابات»
منصور اسانلو، یکی از بنیان‌گذاران جنبش نوین سندیکاهای کارگری در ایران در گفتگو با «العربیه» با اشاره به اعتصابات جاری در کشور می‌گوید: «اعتصابات کارگری سابقه دیرینه‌ای در ایران دارد اما این بار بعد از شکست پروژه انتصابات رژیم و پاسخ دندان‌شکن مردم ایران در نه گفتن به این انتصابات، اکنون وارد مرحله اعتراضی اعتصابات می‌شویم».
اسانلو که سالهای زیادی از عمر خود را در اعتراض به «سیاست‌های ضد کارگری» حکومت ایران، در زندان سپری کرد، در توضیح هویت اعتصابات جدید می‌گوید: «این اعتصابات در امتداد اعتراضات طبقه کارگر فقیری است که در آبان 96 به خیابان‌ها آمدند اما دستگاه سرکوب رژیم آنان را به خاک و خون کشاند. آنها همان کارگرانی هستند که در صنایع نفت و گاز، پالایشگاه‌ها، شرکت‌های حمل و نقل، کارخانجات تراکتورسازی و ماشین‌سازی تبریز، آذرآب اراک، نیشکر هفت تپه و در دیگر نقاط کشور به استثمار کشیده شدند».
