در حالیکه دو خبرنگار نشریه آلمانی اشپیگل در گزارشی مستند از پاکسازی قومی در افغانستان توسط طالبان خبر می دهند، امام جمعه اهل سنت زاهدان، خواستار شناسایی حکومت طالبان شده است.
مولوی عبدالحمید، امام جمعه اهل سنت زاهدان، گفته است که تحریم افغانستان از سوی برخی قدرت‌ها “ظلم، بی‌انصافی و بر خلاف عرف جهانی و قوانین بین‌المللی” است و از جامعه جهانی، به‌ویژه کشورهای اسلامی خواسته است حکومت طالبان را به رسمیت بشناسند و با آن روابط دیپلماتیک برقرار کنند.
پس از تسلط طالبان بر افغانستان هم مولوی عبدالحمید این واقعه را تبریک گف و در پیامی اظهار داشت “پیروزی بزرگ و چشم‌گیر طالبان که نتیجه جهاد، شهادت و صبر در راه حق در مقابل اشغالگران متجاوز و دولت دست‌نشانده و ناکارآمد و غرق در فساد بود، برای امارت اسلامی، علمای بزرگوار و عموم ملت غیور و مجاهد افغانستان قابل تبریک و تهنیت است”.
این در حالیست که اشپیگل به نقل از سعید اقبال، رئیس روستای تگابدار در افغانستان می نویسد: شانزده روز قبل طالبان به روستای آن‌ها آمدند. مردان مسلح را گرد هم آوردند و به آن‌ها اولتیماتوم دادند. گفته شد به همه ساکنان ۱۵ روز فرصت داده شده است تا خانه، زمین و وسایل خود را ترک کنند و از آنجا بروند. به آن‌ها گفته شد روستایی که آن‌ها چندین دهه در آن کشاورزی کرده بودند و هرگز توسط دیگران ادعایی در موردش نشده بود، دیگر متعلق به آن‌ها نیست. طالبان به آن‌ها دستور داد که خودشان آنجا را ترک کنند، در غیر این صورت و اگر لازم باشد با زور بیرون رانده می‌شوند.
اشپیگل در ادامه نوشته است؛ سوال روستایی‌ها این بود که کجا باید برویم؟
یکی از مردان این سوال را پرسید. نیرو‌های طالبان پاسخ دادند، مهم نیست کجا می‌روید، فقط این جا را ترک کنید. سپس طالبان رفتند. ظاهراً اولتیماتوم دیروز منقضی شد. برخی از تقریباً ۳۰۰ خانواده یعنی حدود ۲۰۰۰ نفر آنجا را ترک کردند. کسانی که باقی مانده اند، با ترس به صدای هر وسیله نقلیه‌ای که نزدیک می‌شود، گوش می‌دهند. در نهایت بقیه‌ی ساکنان هم از روستا رانده شدند. عملیات وحشیانه در روستای تگابدار و دو روستای دیگر در این منطقه در اوایل سپتامبر آغاز شد. طی هفته‌های بعد، اخراج‌ها شامل بیش از ده‌ها روستای دیگر در کوه‌های دورافتاده شد. از جمله در استان دایکندی که دسترسی به آن بسیار دشوار است، شاهد این اخراج‌های اجباری بودیم. در مجموع، طالبان‌ها سعی دارند از طریق درگیری در نهایت پاکسازی قومی در سراسر کشور را به اجرا بگذارند.
در روز‌های اولیه پس از تسخیر طالبان، بسیاری از ساکنان به اظهار لطف طالبان‌ها امیدوار شده بودند. اما این شرایط به محض این که توجه جهانیان از افغانستان برداشته شد، از بین رفت. به نظر می‌رسد که این استراتژی حاکمان رادیکال جدید افغانستان است که پس از سقوط دولت قبلی در ۱۵ اوت زمام امور را در دست گرفتند. آن‌ها در اظهارات اولیه خود به دنبال ارائه تصویری آرام از خود بودند. به طوری که طالبان را به عنوان شرکای مسالمت آمیز در صحنه جهانی و حافظان امنیت در خیابان‌های داخل کشور نشان می‌داد اما در ادامه ثابت شد که این تصویر فقط یک فریب است. دولت صرفاً متشکل از آخوند‌های طالبان تشکیل شد و گروه‌های دیگر به آن راه نیافتند. همچنین این موضوع مطرح شد که قطع عضو دوباره به عنوان مجازات سرقت در نظر گرفته می‌شود و تمام مدارس دخترانه تعطیل می‌شود. پشتونها، بزرگترین قومیت در افغانستان و گروهی که طالبان از دل آن بیرون آمده است، قرن‌ها در کنار هزاره‌ها زندگی کرده و بار‌ها برای زمین‌های کمیاب کشاورزی با آن‌ها رقابت کرده اند.
ملا نیازی، والی طالبان گفت که هزاره‌ها کافر و بی ایمان هستند و استحقاق مرگ را دارند. اما روستاییان نمی‌خواهند به سادگی تسلیم شوند. این شرایط وضعیت افغانستان امروز را منعکس می‌کند. درست مانند دهه‌های قبل، طالبان می‌خواهند زمین‌های کشاورزان را از آن‌ها به زور بگیرند.
