گزارش تکان‌دهنده یک نهاد حقوق‌بشری از تجاوز به زنان زندانی در بازداشتگاه‌های ارومیه، سنندج و کرمانشاه
شبکه حقوق‌بشر کردستان»، گزارشی از بازداشتگاه‌های مخفی نهادهای امنیتی در شهرهای ارومیه، سنندج و کرمانشاه را در راستای جلب توجه نهادهای بین‌المللی حقوق بشری به وضعیت بازداشتگاه‌های مخفی دو نهاد امنیتی، وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه پاسداران، در کردستان منتشر کرده است.
در این گزارش به محل وضعیت نگهداری، شیوه‌های بازجویی و شکنجه زندانیان سیاسی در بازداشتگاه‌های امنیتی و مخفی پرداخته شده و این اطلاعات در گفتوگو با شماری از کنشگران بازداشتی تهیه شده است.
قسمت عمده اطلاعاتی که در این گزارش منتشر شده از مشاهدات عینی این افراد به دست آمده است.
این گزارش نشان می‌دهد که نیروهای امنیتی برای پرونده‌سازی علیه متهمان بازداشت شده، دست به اعمال رفتارهای «غیر انسانی» و «فراقانونی» می‌زنند، خصوصا در پرونده های حساس مرتبط با اتهام‌های سیاسی، امنیتی و جاسوسی که همه این موارد به تحریر درآمده است.
شکنجه زندانیان که از روش‌های اصلی نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی برای بازجویی است، در قسمت‌هایی از این گزارش نیز، در خصوص بازداشتگاه اداره اطلاعات کرمانشاه به نقل از زینب جلالیان، زندانی سیاسی آمده است: «یکی از بازجوهایم بعد از ناکامی در اخذ اعترافات ساختگی اعلام کرد که می‌خواهد من را صیغه کند. به همین خاطر به زور تلاش می‌کرد انگشتری را بر روی یکی از انگشتانم بیاندازد. من هم جهت جلوگیری از این کار مجبور شدم با لگد به وی ضربه‌ای بزنم که این سبب شد که چند نفری که در آنجا حاضر بودند به من حمله کنند و تا حد بیهوشی من را مورد ضرب و شتم قرار بدهند.»
دو نفر دیگر از زنان بازداشت‌شده به شبکه حقوق بشر کردستان گفته‌اند که در مدت بازداشت تحت فشار بازجویان از سوی یک پزشک مورد تست بکارت قرار گرفته‌اند. یک زن جوان دیگر نیز که چند سال پیش به اتهام جاسوسی بازداشت شده بود در گفتوگو با شبکه حقوق بشر کردستان اعلام کرده که طی چندین ماه از سوی یک روحانی در این بازداشتگاه مورد «تجاوز» قرار گرفته است.
این زن جوان در ادامه اظهارات خود گفته است که «بعد از یک هفته بازداشت، روزی دو نفر از بازجویان به داخل سلولم آمدند و اقدام به بستن دست و پایم کردند. بعدا از طریق سرنگ اقدام به ترزیق ماده مخدر به من کردند. این اقدام آنها ابتدا از سوی من با مقاومت همراه بود ولی بعد از چند هفته دیگر مقاومتی از خود نشان نمی‌دادم. روزی بعد از ترزیق سرنگ در حالی که چشم بند داشتم متوجه حضور شخص جدیدی در سلول شدم. بعد از احوالپرسی، متوجه شدم که کاملا خود را به من چسبانده است تا حدی که صدای نفس کشیدن وی را روی گردنم احساس می‌کردم. لحظه به لحظه زجر می‌کشیدم اما چون دست و پایم بسته بود غیر از فریاد کشیدن هیچ کاری نمی‌توانستم بکنم. به زور لباس‌هایم را در آورد و به من تجاوز کرد.»
این زن زندانی در ادامه افزود که از زیر چشم بند تنها چیزی که از فرد متجاوز دیده این بوده است که این فرد لباس مخصوص روحانیت به تن داشته است. تجاوز به این زن بازداشت شده توسط این فرد روحانی به مدت دو ماه ادامه داشته است.
همچنین یک زندانی سیاسی دیگر اعلام کرده است که شکنجه محدود به خود بازداشتی‌ها نبوده و بازجویان امنیتی برای فشار به آنها، اقدام به بازداشت خانواده فرد به خصوص همسر متهم می‌کنند.
در این ارتباط، او گفته است: «بعد از ناکامی بازجوها در جهت اخذ اعتراف از من، تلاش شد با ایجاد فشار روحی و روانی من را وادار به اعتراف کنند. در نتیجه، با بازداشت همسرم و آوردن وی به بازداشتگاه من را تحت فشار گذاشتند که در صورت عدم همکاری به همسرم تجاوز خواهند کرد.»
تعدادی دیگر از بازداشت شدگان نیز سوءاستفاده از دیگر اعضای خانواده خصوصا خواهر، مادر و برادر را جهت اخذ اعترافات اجباری از خود را مورد تایید قرار داده‌اند.
