پدر بابک خرمدین، کارگردان سینم در زندان درگذشت
بنا بر اعلام دادسرای امور جنایی تهران، اکبر خرمدین که به اتهام قتل و مثله کردن سه نفر از اعضای خانواده در زندان به‌سر می‌برد، صبح روز یک‌شنبه، ۳۰ آبان در زندان رجایی‌شهر کرج فوت کرده است.
محمد شهریاری، سرپرست دادسرای امور جنایی تهران، روز یک‌شنبه ضمن اعلام این خبر به سایت خبری رکنا گفته است که مرگ آقای خرمدین به دلیل «ایست قلبی» رخ داده است.
پیشتر اعلام شده بود که آقای خرمدین از سال‌ها پیش مبتلا به سرطان بوده است.
اکبر خرمدین و همسرش، ایران موسوی ثانی، ۲۶ اردیبهشت به اتهام قتل پسرشان، بابک خرمدین، کارگردان سینما بازداشت شدند، اما بعدتر اعتراف کردند که با مشارکت یکدیگر و دخترشان، به نام آرزو در سال ۹۰، دامادشان به نام فرامرز را کشته‌اند و به دلیل اختلافات با آرزو او را هم در سال ۹۷ به قتل رسانده و جسدش را مثله و ناپدید کرده‌اند.
با وجود پیچیدگی‌های این پرونده، اکبر خرمدین تنها در صورت درخواست خانواده دامادش که خواهرزاده‌اش نیز بوده، حکم قصاص دریافت می‌کرد و از بابت قتل فرزندانش این حکم برای او صادر نمی‌شد.
با اعلام گذشت اولیای دم در شهریور گمان می‌رفت که آقای خرمدین بر اساس قوانین جمهوری اسلامی تنها از بابت جنبه عمومی جرم به ده سال زندان محکوم شود.
بر اساس ماده ۲۲۰ قانون مجازات اسلامی پدر را در جایگاه ولی دم فرزند قرار می‌دهد و بر اساس آن، پدر به جرم قتل فرزند قصاص نمی‌شود، بلکه قصاص تبدیل به دیه و تعزیر می‌شود؛ قانونی برگرفته از دین اسلام که بسیاری از فعالان مدنی و حقوق کودک در ایران همواره به آن اعتراض دارند.
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
منوچهر شفایی
منوچهر شفایی بنیانگزار و عضو دائمی هیئت رئیسه کانون دفاع از حقوق بشر در ایران که در سال 2000 در شهر برمن آلمان ثبت شده است www.bashariyat.org
موسس و مدیر مسئول ماهنامه و سایت آزادگی از شال 2000
بنیانگزار شبکه مدافعین حقوق بشر در ایران از سال 2002
ورزشکار و شمشیربازی علاوه بر قهرمانی کشور از سالهای 1346 تا 1353 و مقام سومی آسیا 1973 مقام اولی تیمی و سومی انفرادی المپیک آسیائی 1974 و مقام سومی 1991 بازی های آسیایی
متولد تهران بزرگ شده خرمشهر و خوزستان لیسانس جامعه شناسی از دانشگاه تهران
اینک مقیم و شهروند آلمان
• «من اعتقاد دارم به مجرد اینکه انسان بدنیا می آید حق حیات دارد، بدیهی است که این حقوق ذاتی و اولیه هر انسان است؛ چون می بیند و می شنوند، حق دیدن و شنیدن واقعیت ها را دارد؛ صحبت می کند پس حق نظر دادن و گفتگو دارد؛ فکر می کند، پس حق اندیشیدن و انتخاب رای دارد؛ چون راه می رود حق حرکت دارد، رشد می کند، حق تجلی دارد؛ حق فریاد، گریه و اعتراض دارد و ... اما متاسفانه صاحبان قدرت برای حفظ منافع خود این حقوق را از انسان ها گرفته و با قوانینی که مطابق میل خودشان است آن ها را محدود می کنند.»
