منصور امان
کوپُن نان و لامبورگینی
در همان هنگام که دولت آقای رئیسی، قاتل ۶۷، از تصمیم خود برای جیره ای کردن نان خبر می دهد، تقسیم کلان ثروت عُمومی در دستگاه حاکم با همان جدیت و هیجان اولیه جریان دارد. حذف یارانه نان یکی دیگر از تدبیرهای آقای خامنه ای و پایورانش برای جُبران کمبود منابع تامین سور و سات خود است که به دلیل شرارتهای چندگانه به شدت محدود شده.
رییس سازمان برنامه و بودجه رژیم مُلاها به مردُمی که از دسترسی به بخش زیادی از نیازهای روزانه شان محروم شده اند، مُژده داده که “نظام” اینک دهان برای بلعیدن نان سُفره شان زهم وا گشوده است. آقای مسعود میرکاظمی از توزیع “کارت مخصوص خرید نان” خبر داد که معنای روشن آن آزاد سازی بهای نان و در حاشیه آن جیره بندی و توزیع محدود نان به بهای رسمی است.
همه آنهایی که به دلیل بهای چند برابری اقلام مورد نیاز خود در بازار ناچار به محدود کردن سُفره شان به “مُرغ دولتی”، “گوشت دولتی” و “برنج دولتی” شده اند، با قصه ای که این مسوول حُکومتی نقالی می کند، به خوبی آشنا هستند و پیامدهایی که برایشان به بار می آورد را می توانند حدس بزنند.
دغلبازهایی از نوع پایور مزبور، عرضه کالاهای اساسی به نرخهای گزاف را با ترفند توزیع مقطعی و ناچیز کالا به “نرخ مُصوب”، ماله می کشند. آنگاه که بدون حذف رسمی یارانه مُرغ و گوشت، در عمل این مواد خوراکی از سُفره بسیاری برچیده شده، می توان چالشهایی را که کوپُن نان برای مُزد و حُقوق بگیران، بازنشسته ها و تُهیدستان به وجود می آورد، دریافت.
به گفته یک مقام اقتصادی مجلس مُلاها، حذف یارانه نان و دیگر کالاهای اساسی ۴۰۰ هزار میلیارد تومان درآمد اضافی به جیب حاکمیت و کارگُزارانش خواهد ریخت و این روی دیگر سکه گُرسنگی و سوءتغدیه بخشهای بُزُرگی از جامعه است. این مبلغ کلان و سایر درآمدهای دیگری که اشراف حاکم به مدد محروم کردن مردُم از کار، مسکن، آب، غذا، هوا، بهداشت، آموزش و جُز آن کسب می کنند، به جُز ماجراجوییهای هسته ای، موشکی و منطقه ای، صرف حُقوقهای نُجومی، خرید مُستغلات در داخل و خارج، مُتورم کردن حسابهای بانکی در جزایر دُزدهای مالیاتی و تامین زندگی “لاکچری” آقازاده ها در فرنگ می شود. به اعتراف بانک مرکزی مُلاها، تنها در شش ماه نخُست سال جاری بیش از شش میلیارد دُلار سرمایه از کشور خارج شده است.
امروز دیگر سر هیچکس را نمی توان با بهانه “تحریم” برای توجیه علت حذف یارانه نان شیره مالید. “باستی هیلز” ها، آپارتمانهای چند ده میلیارد تومانی، همسران و آقازاده های پورشه و لامبورگینی سوار و مراکز خرید اختصاصی حکایت دیگری از موجودی خزانه سر می دهد.
مساله، راست و مُستقیم جنگ طبقاتی اُلیگارشی حاکم علیه بقیه جامعه برای حفظ امتیازها، سطح زندگی و درآمدهای خود است. برای رسیدن به چنین هدفی آنها در گذشته نشان داده اند که از روی جسد هم رد می شوند. جیره بندی نان تاکیدی بر لگام گُسیختگی و خُشونتی است که ارابه منافع اُلیگارشی را بر اُستخوانهای مردُم پیش می برد.
