او این موضوع را در گفت‌وگو با سایت “ایندیپندنت فارسی” مطرح کرده بود.
ابی در این ویدیو گفته است: «اوایل نوروز گپی خودمانی با ایندیپندنت فارسی داشتم که بسیار حاشیه‌ساز شد. منتظر شدم کنسرت‌های نوروزی تمام شود و همه ما کمی آرام بگیریم تا با شما درد دلی داشته باشم. من در این گفت‌وگو از جمله اشتباهی استفاده کردم. جمله “من سیاسی نیستم” کاملا اشتباه بود و همین جا از همه دوستان و هموطنانم از صمیم قلب عذرخواهی می‌کنم.»
ابی ابراز امیدواری کرده که “مردم او را ببخشند.”
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
ابی ابتدا با نخواندن ترانه خلیج فارس در کنسرت‌های نوروزی خود در دبی و بعد به خاطر این مصاحبه با انتقادهای شدیدی در شبکه‌های اجتماعی روبرو شد و حالا هم ویدیوی معذرت‌خواهی او اظهارنظرهای گوناگونی را در فضای مجازی موجب شده است.
برخی این پیام را نپذیرفته و آن را به باد انتقاد گرفته‌اند.
گروهی آن را نشانه قدرت فضای مجازی دانسته‌اند که “خیلی‌ها را وادار به عقب‌نشینی می‌کند”، از جمله ابی.
ابراهیم حامدی درویدیوی خود خطاب به مخاطبانش گفته است: «می‌دانم با نگاهی به کارنامه من متوجه آثار سیاسی، اجتماعی و ملی که من با افتخار اجرا کرده‌ام هستید و همین تبعید اجباری که بیش از ۴۰ است من را از شما جدا کرده یک دلیل بسیار مهم برای سیاسی بودن من است و مطمئنم این خطای من را می‌بخشید.»
این سخنان به دل برخی نشسته و از آن استقبال کرده‌اند.
ابی در این پیام می‌گوید که ماجرای اجرای ترانه خلیج فارس هر چند سال یکبار مطرح می‌شود و بین او و مردم تشنج ایجاد می‌کند. دلیلش هم به گفته او این است: «ما در کشور خودمان نمیتوانیم اجرا داشته باشیم و مجبوریم همدیگر را در کشورهای همسایه ملاقات کنیم. من سال‌ها پیش تصمیم گرفتم برای دیدن شما به قوانین این کشورها احترام بگذارم. هم خودم سال‌هاست برای این تصمیم صدمه دیدم و هم عده‌ای از شما را دلخور کرده‌ام. نمیدانم این تصمیم درست بود یا غلط ولی من همیشه به قلبم گوش کردم و قلبم شما را انتخاب کرد.»
او از جمهوری اسلامی انتقاد کرده که “ایران را به حراج گذاشته” و گفته است: «این حساسیت شما (درباره خواندن شعر خلیج همیشگی فارس) به من ثابت کرد که همچنان وظیفه خطیری بر عهده من است که باعث افتخار من است.»
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
در این میان برخی هم می‌پرسند چرا مردم از خواننده و ورزشکار و کارگردان انتظار “قهرمان” بودن دارند؟ چرا یک خواننده باید تصور کند که “وظیفه‌ای خطیر” بر دوش دارد؟ چون صدایش خوب و کنسرت‌هایش پرفروش است؟ اساسا چرا هر هنرمندی باید “متعهد” باشد؟ این “تعهد” چیست و مرز آن کجاست؟
با نگاهی به برخی کامنت‌ها این سئوال هم مطرح می‌شود که منتقدانی که پاسخ به آرزوها و انتظارات سرکوب‌شده خود را از فلان کارگردان یا خواننده طلب می‌کنند، به چه میزان از آداب و ادب متعهدند؟ آن هم در کامنت‌هایی که خود موضوعی است برای واکاوی آنچه دراین چهل سال بر سر جامعه آمده است، در جامعه‌ای که از صفر تا صد آن با سیاست آمیخته و هر موضوعی حتی تهیه وسایل جلوگیری از بارداری “کنشی سیاسی” است و هر شهروند یک فعال سیاسی.
