انتشار نخستین تصاویر آزمایشی تلسکوپ فضایی جیمز وب
مهم‌ترین رویداد هفته‌های اخیر بی‌تردید انتشار تصاویری بود که تلسکوپ فضایی جیمز وب از کهکشان “ابر ماژلانی بزرگ” در فاصله ۱۶۰ هزار سال نوری ما ثبت کرده است. هر چند که ناسا این تصویر را به منظور آزمایش عملکرد قطعات این تلسکوپ فضایی منتشر کرده، اما تا همین جای کار نیز همه چیز همان‌گونه است که انتظار می‌رفت و کیفیت و وضوح این تصاویر ثابت کرد که تلسکوپ فضایی جیمز وب آمده تا انقلابی در نجوم و کیهان‌شناسی برپا کند.
مقایسه کیفیت این تصویر که با کمک تجهیزات رصدی فروسرخ میانه (MIRI) ثبت شده با تصویری که پیش‌تر اسپیتزر (Spitzer) تلسکوپ‌فضایی فروسرخ ناسا ثبت کرده بود، نشان می‌دهد که فناوری رصدی در این سال‌ها چه پیشرفت عظیمی را پشت سر گذاشته است. اسپیتزر که حدود دو سال پیش خاموش و از دور خارج شد، زمانی یکی از مهم‌ترین تجهیزات رصدی ما در شناسایی پرتوهای فروسرخ به شمار می‌رفت، اما اینک تلسکوپ فضایی جیمز وب تصاویری را منتشر کرده که جزئیات به مراتب دقیق‌تری از تجمع گاز‌های میان‌ستاره‌ای در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ به نمایش می‌گذارد؛ جزئیاتی که نه با تلسکوپ فضایی هابل قابل آشکارسازی بود و نه با اسپیتزر.
مطالعه‌ای جدید درباره نشانه‌های حیات روی شهاب‌سنگ‌ها
رصد اعماق کیهان و یا کشف کهکشان‌های دوردست، تنها به منظور گسترش درک ما از ساختار فیزیکی عالم انجام نمی‌شود. هدف مهم دیگری که بسیاری از برنامه‌های اکتشافی فضایی دنبال می‌کنند، جستجوی منشاء حیات در عالم است و یافتن پاسخ به این پرسش که حیات روی زمین، کجا شکل گرفته است. از جمله این برنامه‌های فضایی می‌توان به کاوشگر فضایی “اوسیریس رکس” ناسا اشاره کرد که هم‌اکنون در حال انتقال نمونه‌های سیارک بنو به زمین است و یا به نمونه‌های سیارک ریوگو که سازمان فضایی ژاپن در دسامبر ۲۰۲۰ به زمین منتقل کرد.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
در همین راستا، طی هفته‌های اخیر، مطالعه‌جدیدی منتشر شد که نشان می‌داد اسیدهای آمینه لازم برای تشکیل دی‌ان‌ای و آر‌ان‌ای را می‌توان در شهاب‌سنگ‌های کوچکی یافت که بر روی زمین سقوط کرده‌اند. این مقاله که در “نیچر کامینیوکیشنز” منتشر شد، در واقع به سود نظریه‌هایی است که بر مبنای آن‌ها، بذر اولیه حیات از جایی بیرون از زمین به سیاره ما راه پیدا کرده است. به گفته دانشمندان، اینک هر ۴ جزء سازنده دی‌ان‌ای و همچنین یک جزء سازنده آر‌ان‌ای، در شهاب‌سنگ‌هایی که به زمین سقوط کرده‌اند پیدا شده‌اند. این یافته‌ها در صورتی که تایید و تکمیل شوند و شواهد قطعی باقیمانده نیز به آن‌ها افزوده شود، به نوعی یادآور دیدگاه “سر فرد هویل”، کیهان‌شناس مشهور انگلیسی است که به منشاء فرازمینی حیات باور داشت و به این که حیات روی زمین، از جایی دیگر در کیهان به اینجا منتقل شده است.
در تحولی دیگر آکادمی علوم چین نیز در پی راه‌اندازی یک ماموریت فضایی به نام “ارت ۲.۰” (Earth 2.0) است که در آن تلاش خواهد شد به کمک هفت تلسکوپ و به مدت چهار سال، نشانه‌هایی از سیارات فراخورشیدی و چه بسا حیات بیگانه پیدا شود. به گفته دانشمندان، در این میان، شش تلسکوپ به رصد صورت فلکی ماکیان (Cygnus-Lyra) خواهند پرداخت که تلسکوپ فضایی کپلر نیز پیش‌تر آن را بررسی کرده است؛ البته با این تفاوت که توان رصدی این تلسکوپ، در حدود ۱۰ تا ۱۵ برابر از تلسکوپ فضایی کپلر بیشتر خواهد بود. کنجکاوی بشر برای پاسخ به این پرسش‌های چندهزارساله به همین‌جا ختم نمی‌شود و برای بررسی بیشتر امکان وجود حیات بیگانه فرازمینی باید در انتظار پرتاب تلسکوپ‌هایی از جمله تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن ماند که در سال ۲۰۲۷ پرتاب خواهد شد.
انتشار صدای هولناک سیاهچاله‌ها
ناسا به مناسبت هفته سیاهچاله، در ابتکاری جالب، تصاویر و صداهایی از دو سیاهچاله را منتشر کرد که به نوعی، از آشوب هولناکی که در دل این هیولاهای نورخوار می‌گذرد حکایت دارند. سیاهچاله نخست، سیاهچاله‌ای است در مرکز کهکشان مسیه ۸۷ (Messier 87) که در فاصله ۵۳ میلیون سال نوری از ما واقع شده است. این سیاهچاله همان سیاهچاله‌ای است که تلسکوپ ایونت هورایزن (Event Horizon) تصویر آن را در سال ۲۰۱۹ ثبت و منتشر کرد. دانشمندان این صداها را با تلفیق رصدهای پرتو ایکس، نور مرئی و همچنین امواج رادیویی و تبدیل آن‌ها به امواج صوتی ایجاد کرده‌اند. سیاهچاله دیگر، سیاهچاله مرکز خوشه کهکشانی برساووش در فاصله حدودی ۲۵۰ میلیون سال نوری بود که آن هم به روشی تغییر یافته که برای آستانه شنوایی انسان قابل شنیدن باشد.
فروپاشی عالم ممکن است خیلی زودتر از حد انتظار رخ دهد
از زمانی که بشر دریافت که کیهان ایستا نیست، بلکه در حال انبساط است، حدود یک قرن می گذرد. اما اینکه این انبساط تا کجا ادامه خواهد یافت، آیا تحت تاثیر نیروی گرانش متوقف خواهد شد یا نه، همواره مساله‌ای مبهم بود و این پرسش، از دهه‌ها پیش به این سو موضوع بحث‌کیهان‌شناسان بوده است. ما تازه از سال ۱۹۹۸ به این سو می‌دانیم که انبساط عالم، خطی نیست، بلکه پدیده‌ای شتابدار است و از این رو، دانسته‌های بشر درباره چنین موضوعی، بسیار بسیار جدید محسوب می‌شود.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
سناریوهایی که در خصوص فرجام نهایی کیهان مطرح شده، به قدری با یکدیگر در تناقض‌اند که هیچ توافق اصولی بر سر اینکه کدام‌یک از این سناریوها رخ خواهد داد وجود ندارد. بر مبنای برخی نظریه‌ها، کیهان ممکن است روند انبساط خود را کند و متوقف کند و در نهایت با معکوس شدن این روند، دوره انقباض عالم آغاز شود؛ رویدادی که به “مِه‌رُمب” یا اصطلاحا بیگ کرانچ big crunch معروف است و در آن عالم هستی دوباره به شکل اولیه خود باز خواهد گشت. دلیل آنکه مشخص نیست کدام یک از این سناریوها، فرجام نهایی عالم را رقم خواهند زد، این است که ما هنوز درک درستی از ماهیت انرژی تاریک که حدود ۶۸ درصد از عالم را تشکیل داده نداریم. توقف روند انبساط جهان بر اساس مدل جدیدی که دانشمندان در مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا (PNAS) مطرح کرده‌اند، ممکن است طی ۶۵ میلیون سال آینده رخ دهد که در مقیاس زمان رویدادهای کیهانی، زمانی بسیار نزدیک محسوب می‌شود.
