بیست و یکسال انتظار ساختن یک مدرسه : نامه اهالی روستای بگ بخش بزمان به مسئولان
جمعی از اهالی روستای بگ بخش بزمان بخاطر اینکه ۲۱ سال است در این روستا جز مدرسه کپری مدرسه ای دیگر ساخته نشده است نامه ای سرگشاده نوشته اند.
به گزارش کمپین فعالین بلوچ، شهروندان این روستا از مسئولان پرسیده اند: آیا فرزندان شما هم در همچنین مدارسی درس می خوانند؟
استاندار محترم استان سیستان و بلوچستان
مدیر کل محترم اداره آموزش و پرورش استان سیستان و بلوچستان
معاونت محترم استاندار و فرماندار ویژه شهرستان ایرانشهر
بخشدار محترم بخش بزمان
ریاست محترم اداره آموزش وپرورش بخش بزمان
السلام علیکم و رحمه الله
آیا حق دانش آموزان روستای بگ بخش بزمان بعد از بیست و یک سال سابقه تحصیلی در این روستا یک مدرسه شش کلاسه نیست؟ در حالیکه فاصله این روستا با جاده ترانزیتی زاهدان ، بزمان فقط پنج کیلومتر است.
دانش آموزان این روستا به چه امیدی تحصیل کنند و با چه امکانات آموزشی اولیه به آینده خود و دولتمردان این نظام مقدس دلگرم و امیدوار باشند، آیا این تحصیل در کپری بی درو پیکر، وجدان کسی را نمی رنجاند؟ آیا فرزندان شما به همین وضع سر کلاس درس حاضر میشوند؟ و یا نه، با بهترین سرویس خصوصی ، ماشین ها کولر دار، بخاری دار، لباس فرم مخصوص، کیف و کفش خاص ، پول توجیبی، انواع تغذیه به سر کلاس می روند؟ اگر کمی احساس مسؤلیت باشد مظلومیت این دانش آموزان وجدان بیدار دلسوزان واقعی این نظام مقدس شکوهمند انقلاب اسلامی را که به خاطر خون پاک شهیدان پایدار است به فراموشی گذاشته نمیشود و به داد دانش آموزان بی سر پناه و بی امکانات آموزشی روستا بگ بخش بزمان رسیدگی میکنند.
با تشکر
اهالی بگ بخش بزمان
دوستداشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
منوچهر شفایی
منوچهر شفایی بنیانگزار و عضو دائمی هیئت رئیسه کانون دفاع از حقوق بشر در ایران که در سال 2000 در شهر برمن آلمان ثبت شده است www.bashariyat.org
موسس و مدیر مسئول ماهنامه و سایت آزادگی از شال 2000
بنیانگزار شبکه مدافعین حقوق بشر در ایران از سال 2002
ورزشکار و شمشیربازی علاوه بر قهرمانی کشور از سالهای 1346 تا 1353 و مقام سومی آسیا 1973 مقام اولی تیمی و سومی انفرادی المپیک آسیائی 1974 و مقام سومی 1991 بازی های آسیایی
متولد تهران بزرگ شده خرمشهر و خوزستان لیسانس جامعه شناسی از دانشگاه تهران
اینک مقیم و شهروند آلمان
• «من اعتقاد دارم به مجرد اینکه انسان بدنیا می آید حق حیات دارد، بدیهی است که این حقوق ذاتی و اولیه هر انسان است؛ چون می بیند و می شنوند، حق دیدن و شنیدن واقعیت ها را دارد؛ صحبت می کند پس حق نظر دادن و گفتگو دارد؛ فکر می کند، پس حق اندیشیدن و انتخاب رای دارد؛ چون راه می رود حق حرکت دارد، رشد می کند، حق تجلی دارد؛ حق فریاد، گریه و اعتراض دارد و ... اما متاسفانه صاحبان قدرت برای حفظ منافع خود این حقوق را از انسان ها گرفته و با قوانینی که مطابق میل خودشان است آن ها را محدود می کنند.»