ژان لوک گدار در طول سال‌ها فعالیت سینمایی کاوشگر و نوجو باقی ماند و با هر فیلم “موج نو” را گامی به پیش برد و تازگی و طراوت این جریان را تضمین کرد.
از نظر او “موج نو” یعنی شورش دائمی بر ساختارها و الگوهای “جریان اصلی” سینمای حرفه‌ای. او در هر فیلم قالب‌ها و کلیشه‌هایی را به چالش کشیده بود که در چارچوب “مدرنیسم” یا حتی در بستر خود “موج نو” بار آمده بودند.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
گدار در طول بیش از ۵۰ سال فعالیت سینمایی به منش و روش نوجوی خود وفادار ماند و از تقلید و تکرار دوری کرد.
در گوشه و کنار فیلم‌های او می‌توان رد پای سینماگران محبوبش را یافت: چارلی چاپلین، فریتس لانگ، آلفرد هیچکاک، هوارد هاکس، نیکلاس ری و… اما او همواره با شالوده‌شکنی همراه با طنزی ظریف، بر فاصله خود از “بزرگان” تاکید می‌کرد.
از مشهورترین آثار سینمایی ژان لوک گدار که فعالیت سینمایی خود را در ابتدا به عنوان منتقد با نشریه کایه دو سینما در دهه پنجاه میلادی شروع کرد، می‌توان به فیلم‌های “از نفس افتاده”، “دسته جدا افتاده‌ها”، “زن زن است” و “سرباز کوچولو” اشاره کرد.
گدار بیش از هر فیلمساز دیگر قرن بیستم به رویدادهای سیاسی واکنش نشان داده بود. پرچم‌دار سینمای موج نوی فرانسه در هر فرصتی، حتی در متن فیلم‌های داستانی، به ستم‌ها و ناروایی‌های اجتماعی اعتراض می‌کرد. فجایعی مانند مسابقه تسلیحاتی، جنگ ویتنام یا بحران خاورمیانه در کانون بسیاری از فیلم‌های او قرار داشتند.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
نام گدار در نیمه دوم قرن بیستم با نوجویی در سینما مترادف شد و نفوذ عمیق او بر سراسر سینمای مدرن نمایان است. آخرین فیلم او با نام “کتاب تصویر” در جشنواره کن سال ۲۰۱۸ به نمایش در آمد.
سینماگر بزرگ “موج نو” که متولد سوم دسامبر امسال ۱۹۳۰ بود، روز سه شنبه ۱۳ سپتامبر (۲۲ شهریور) در سن ۹۱ سالگی درگذشت.
