در آستانه گشایش اجلاس، هشت تشکل صنفی و ده‌ها نفر از کارگران، معلمان و بازنشستگان در نامه‌ای سرگشاده به سازمان جهانی کار، تاکید کرده‌اند که هیات اعزامی جمهوری اسلامی، نماینده کارگران، معلمان و مردم ایران نیست.
امضاکنندگان این نامه به “مماشات سازمان جهانی کار با جمهوری اسلامی و سرکوب‌گری‌هایش” اعتراض کرده و از هیات‌های کارگری حاضر در اجلاس خواسته‌اند که آزادی کلیه کارگران، معلمان، فعالان مدنی، زندانیان سیاسی و بازداشت‌شدگان جنبش زن زندگی آزادی و لغو فوری احکام اعدام در ایران را دستور کار ویژه خود قرار دهند.
بیشتر بخوانید: سرکوب مزدی کارگران؛ رنجی که استقامت می‌‌آفریند
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شورای سازماندهی کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث)، کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل‌های کارگری، شورای بازنشستگان ایران، صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد، انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نقاشان استان البرز و مدافعان لغو کار کودکان، تشکل‌های امضاکننده این فراخوان هستند.
این نامه با اشاره به نقض مداوم حقوق کارگران و معلمان و محرومیت آنها از حق تشکل و تجمع، از سازمان جهانی کار می‌خواهد جمهوری اسلامی را به خاطر سرکوب‌گری محکوم کند.
رضا شهابی، راننده شرکت واحد و سندیکالیست محبوس در زندان اوین نیز در نامه‌ای به نمایندگان اجلاس سازمان جهانی کار از آنها خواسته که هیات جمهوری اسلامی حاضر در این نشست را به رسمیت نشناسند.
او با مرور موارد مکرر بازداشت، ارعاب، آزار و اخراج خود و همکارانش نوشته است: «در اجلاس شما نمایندگان به ظاهر کارگری از ایران نیز شرکت دارند اما آنها نماینده کارگران ایران نیستند و هرگز کنار کارگران نبوده‌اند بلکه در تمام بزنگاه‌ها علیه کارگران اقدام کرده و ابزار دست کارفرما و دستگاه امنیتی حکومت هستند، آنها ماشین امضا برای تایید اخراج کارگران و ظاهرسازی برای روندهای ظالمانه علیه طبقه کارگر هستند.»
رضا شهابی از سازمان جهانی کار خواسته در کنار کارگران ایران و تشکل‌های مستقل آنها بایستد.
علی نجاتی، کارگر بازنشسته نیشکر هفت‌تپه نیز در نامه‌ای سرگشاده به سازمان جهانی کار، یادآور شده که نمایندگان واقعی کارگران ایران در اجلاس ژنو حضور ندارند: «این افراد نماینده صاحبان سرمایه و حاکمیت ایران هستند. خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و دیگر تشکل‌های ساخته حکومت، نهادهای پلیسی و امنیتی در محیط کار هستند و توسط ارگان‌های سرکوب هدایت و رهبری می‌شوند.»
نجاتی از حاضران در اجلاس جهانی کار خواسته که صدای کارگران ایرانی را از پشت میله‌های زندان و از کف خیابان‌ها بشنوند.
او تصریح کرد: «با وجود فضای سرکوب و اختناق، اعتراض پیگیرانه بازنشستگان، کارگران، پرستاران و معلمان در بخش‌های مختلف کار و تولید و خدمات در ایران جاری است…. صدای رضا شهابی، حسن سعیدی و داود رضوی از اعضای سندیکای واحد را بشنوید که به جرم ایجاد و دفاع از تشکل‌های مستقل کارگری به بند کشیده شده‌اند. هم‌چنین صدای سپیده قلیان که به خاطر دفاع از حقانیت کارگران هفت تپه در زندان است و صدای ده‌ها و صدها و هزاران صدای دیگر که پشت میله‌ها هستند.»
پیش‌تر کانون مدافعان حقوق کارگر در بیانیه‌ای تفصیلی به مناسبت نشست سالانه سازمان جهانی کار، وضعیت نیروی کار ایران در سال گذشته را اسفناک خوانده و گفته بود: «در کنار سرکوب، نبود حق تشکل و اعتصاب، زندان و اعدام، شاهد بیش از چهار میلیون کودک کار و چندین میلیون بازنشسته هستیم که زیر خط فقر زندگی می‌کنند. تبعیض جنسی-قومی گسترده‌تر شده، کارگران در بسیاری بخش‌های اقتصدی با کمترین مکانیسم‌های ایمنی کار می‌کنند، مؤسسات اقتصادی ورشکسته شده‌اند و بیکاری گسترده گریبان کارگران ایران را گرفته، ۹۶درصد شاغلان با قراردادهای موقت و در بخش‌های غیربومی کار می‌کنند و کارگران در مناطق آزاد تجاری و انرژی مانند بردگان زندگی می‌کنند.»
کانون مدافعان حقوق کارگر از تشکل‌های مستقل کارگری جهان خواسته که از مبارزات کارگری در ایران حمایت کنند، جلوی حضور نمایندگان و هیات‌های فرمایشی جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار را بگیرند و به حکومت ایران اجازه ندهند از پاسخگویی به کنوانسیون‌های امضا شده در سازمان جهانی کار فرار کند.
