بر اساس این گزارش، در سه‌ماهه نخست ۱۴۰۲ دستکم ۲۷ زن بنا بر دلایل مبتنی بر “ناموس” توسط شوهر یا پدرشان به قتل رسیده‌اند و از خرداد ۱۴۰۰ تا پایان خرداد ۱۴۰۲ دستکم ۱۶۵ مورد زن‌کشی در نقاط مختلف ایران صورت گرفته است. تحقیق شرق با استناد به اخبار صفحه حوادث روزنامه‌‌های ایران، اعتماد و چند خبرگزاری از جمله رکنا و ایمنا انجام گرفته است.
فعالان حقوق زنان اما معتقدند که آمار “زن‌کشی” بالاتر از این‌هاست زیرا بسیاری موارد رسانه‌ای نمی‌شوند و با خبر آن به بیرون درز نمی‌کند.
بیشتر بخوانید: تصویب کلیات لایحه ارتقای امنیت زنان بدون اشاره به خشونت خانگی
گزارش شرق می‌گوید، ۸۷ مورد از ۱۶۵ قتل انجام‌شده، تحت “اختلافات خانوادگی”، ۳۸ مورد تحت علل “ناموسی” و ۱۰ مورد تحت مسائل مالی صورت گرفته‌اند و برای ۳۰ قتل دیگر دلیل روشنی ذکر نشده است.
اغلب‌زن‌کشی‌ها توسط شوهر انجام گرفته است. از ۱۶۵ زنی که در دو سال گذشته به قتل رسیده‌اند، ۱۰۸ نفر به دست شوهرشان کشته شده‌اند، ۱۷ زن توسط برادر، ۹ زن توسط پسر، ۱۳ زن توسط پدر و ۱۹ زن نیز توسط سایر اعضای خانواده خود مانند پدرشوهر، برادرشوهر، شوهر سابق یا پسرخاله به قتل رسیده‌اند.
گزارش تحقیقی می‌افزاید، زن‌کشی‌ها به شیوه‌های مختلفی انجام گرفته‌اند. از ۱۶۵ زنی که در دو سال گذشته به قتل رسیدند، ۴۳ زن به ضرب گلوله کشته شدند؛ اغلب با اسلحه شکاری، کلت کمری و حتی کلاشنیکف. ۴۰ زن با ضربات چاقو به قتل رسیدند. ۳۵ زن خفه شدند؛ با دست، روسری و ملافه. شش زن آتش زده شدند؛ با ریختن مستقیم بنزین روی آنها، آتش‌زدن ماشین یا خانه‌ای که مقتول در آن بوده است.
بیشتر بخوانید: گورستان زنان گمنام؛ تراژدی قتل و ناموس
علاوه بر این، چهار زن با ضربات متعدد چکش به قتل رسیده‌اند. دو زن از طریق هل‌دادن کشته شدند. دلایل قتل پنج زن ذکر نشده و ۳۰ زن نیز به دلایل نامعمول دیگری مانند مثله‌شدن، ضربات سنگ، پرتاب‌شدن از ارتفاع و با سنگ فرز جان خود را از دست داده‌اند. در ۱۱ مورد نیز قاتل پس از جنایت دست به خودکشی زده است.
بیشتر بخوانید: خشونت خانگی علیه زنان
در حالی که به نظر می‌رسد اغلب زن‌کشی‌ها در شهرها و روستاهای دورافتاده انجام می‌شود، بررسی‌های روزنامه “شرق” نشان‌می‌دهد که در دو سال گذشته و از میان ۱۶۵ زن به قتل رسیده، ۴۱ زن در استان تهران و “بیخ گوش پایتخت” کشته شده‌اند.
گزارش تأکید می‌کند که این آمار صرفا مبتنی بر «زن‌کشی» به تعبیر صریح آن در رسانه‌های رسمی است و موارد متعدد خودکشی زنان که برخی از آنها به اجبار خانواده انجام شده و برخی برای فرار و خلاصی از خشونت خانگی، کودک‌همسری و… صورت گرفته‌اند، به هیچ عنوان لحاظ نشده‌اند.
