حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی روز جمعه ۱۴ مهرماه در صفحه شخصی خود در X (توییتر سابق) ادعا کرد که قاسم سلیمانی، فرمانده پیشین سپاه قدس جمهوری اسلامی، “لایق‌ترین نماد صلح جهانی” است.
سلیمانی در فهرست تحریم‌های اروپا و آمریکا قرار داشت و دی‌ماه ۱۳۹۸ در پی حمله پهپادی آمریکا، در فرودگاه بغداد کشته شد. اغلب تحرکات نظامی و تقویت نیروهای نیابتی جمهوری اسلامی در منطقه و نیز پشتیبانی از رژیم‌هایی مانند رژیم استبدادی بشار اسد به سلیمانی نسبت داده می‌شد.
امیرعبداللهیان از حضور مردم در مراسم خاکسپاری قاسم سلیمانی به عنوان “ماندگارترین اعطای جایزه صلح در تاریخ” نام برد.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
او اما اشاره‌ای نکرد که مراسم خاکسپاری قاسم سلیمانی، با حمایت گسترده حکومتی برگزار شد و همچنین در جریان خیزش سراسری “زن، زندگی، آزادی”، در شهرهای مختلف ایران بسیاری از تصاویر و مجسمه‌های سلیمانی توسط معترضان به آتش کشیده شد.
بیشتر بخوانید: واکنش‌های جهانی به اعطای جایزه نوبل صلح به نرگس محمدی
بسیاری از کاربران نیز در واکنش به این نوشته امیرعبداللهیان خطاب به او یادآور شدند که در طول تاریخ، خاکسپاری حکومتی شماری از دیکتاتورها در کشورهای مختلف، همچون استالین در روسیه، با حضور انبوهی از مردم برگزار شده است.
“سیاسی‌کاری است؛ محکوم می‌کنیم”
سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی هم بدون نام بردن از نرگس محمدی از او به عنوان فردی نام برد که “به دلیل نقض مکرر قوانین و ارتکاب اعمال مجرمانه، محکوم شده است.”
ناصر کنعانی، اعطای این جایزه معتبر جهانی را “حرکتی مغرضانه، سیاسی‌کاری و حلقه‌ای دیگر از زنجیره فشار محافل غربی علیه ایران” نامید و آن را محکوم کرد.
کنعانی همچنین اعطای این جایزه را “تحرکی سیاسی در راستای سیاست مداخله‌جویانه و ضد ایرانی برخی دولت‌های اروپایی” توصیف کرد.
سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی اما درباره ادعای خود توضیح نداد که دولت‌های اروپایی چگونه از طریق این جایزه می‌توانند در اوضاع ایران، به گفته او “مداخله” کنند.
“نسبتی با ارتقای صلح ندارد”
دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه، در صفحه شخصی خودر در X (توییتر سابق) جایزه نوبل صلح را یک “جایزه سیاسی” نامید که به ادعای او “بیشتر به یک حمایت مالی از اقدامات غیرقانونی برخی برندگان آن تبدیل شده است.”
کاظم غریب‌آبادی بدون ارائه دلیلی ادعا کرد که جایزه نوبل صلح “نسبتی با ارتقای برادری میان ملت‌ها و حفظ و ارتقای صلح ندارد.”
دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه بدون نام بردن از نرگس محمدی، از او به عنوان “یک مجرم و قانون‌شکن به ظاهر مدافع حقوق بشر” نام برد.
در همین حال، رسانه‌های حکومتی در ایران نیز در ادبیاتی تقریبا مشابه از نرگس محمدی با عناوینی همچون “محکوم امنیتی و برانداز” نام بردند و ادعا کردند که او با “گروه‌های ضدانقلاب” همکاری می‌کند.
این رسانه‌ها اما دلیلی برای اثبات ادعاهای خود علیه این فعال سرشناس حقوق بشر ارائه نکردند.
نرگس محمدی؛ خستگی‌ناپذیر و مصمم در راه حقوق بشر
نرگس محمدی، اردیبهشت ماه سال ۱۳۵۱ در شهر زنجان متولد شد. او میانه‌های دهه ۷۰ شمسی وارد کار مطبوعاتی شد و مقالات متعددی در زمینه مسائل اجتماعی عمدتا در حوزه زنان و دانشجویان با تاکید بر حقوق بشر نوشت.
او سپس بر مسائل حقوق بشری متمرکز شد و به عضویت کانون مدافعان حقوق بشر درآمد؛ نهادی که ریاست آن بر عهده شیرین عبادی، دیگر برنده ایرانی نوبل صلح است. عبادی سال ۲۰۰۳ این جایزه معتبر جهانی را دریافت کرد.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
نرگس محمدی در سالهای گذشته بارها به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری خود بازداشت شده و در حال حاضر نیز در زندان به سرمی‌برد.
او از جمله سال ۱۳۹۹ در جریان سفر کاترین اشتون، هماهنگ‌کننده وقت سیاست خارجی اتحادیه اروپا به تهران با این مقام اروپایی دیدار کرد و پس از آن بازداشت شد. محمدی در این پرونده از سوی قاضی صلواتی به ۱۶ سال زندان محکوم شد که ۱۰ سال از آن قابل اجرا اعلام شد.
نرگس محمدی که اغلب سالهای اخیر را در زندان گذرانده، در مدت کوتاه آزادی نیز با خانواده‌های دادخواه و زندانیان سیاسی همراهی کرده است.
او که در زندان اوین محبوس است، در ماه‌های اخیر بارها با انتشار نامه‌هایی درباره وضعیت زندانیان، انواع خشونت‌ها علیه زندانیان و بازداشت‌شدگان اعتراضات “زن، زندگی، آزادی” هشدار داده است.
