کانون نویسندگان ایران می‌گوید: «در ایران هر روز، روز کارگر است. آنها هر روز برای بدیهی‌ترین حقوق خود دست به اعتراض زده‌اند، هر روز سرکوب شده‌اند و هر روز شکست‌ها و پیروزی‌های خود را شمرده‌اند». در آستانه روز جهانی کارگر در سال گذشته نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی شمار زیادی فعالان کارگری، صنفی و مدنی ایران را بازداشتکردند.
نویسندگان بیانیه این حجم از “تجمع و فریاد” را نشان‌گر “وسعت بیدادی” می‌دانند که بر کارگران و اقشار ضعیف جامعه تحمیل می‌شود.
بیانیه به دسمتزدهایی اشاره می‌کنند که “در همدستی کارفرما و دولت چندبرابر زیر خط فقر” تعیین می‌شود و می‌گویند: «فقط نان و مسکن و گوشت و پوشاک و میوه نیست که هردم بیشتر و بیشتر از سفره‌ی مردم کاسته و به رویای ذهن‌شان بدل می‌شود بلکه فرهنگ آنها، از آموزش و کتاب و سینما و تئاتر و موسیقی و . . . نیز اسیر اثرات فقر می‌شود و آسیب می‌بیند.» شرایطی که در آن به جای اعتلای فرهنگی “ابتذال فرهنگی رخ می‌نماید.”
بیشتر بخوانید:انتشار “منشور آزادی، رفاه، برابری” در آستانه روز جهانی کارگر
آنچه در بیانیه کانون نویسندگان آمده، در آمار و ارقام رسمی جمهوری اسلامی نیز منعکس است. داده‌های بانک مرکزی نشان می‌دهد دولت سیزدهم رکورد ۸۰ ساله نرخ تورم را شکسته و نرخ تورم به بالای ۵۲ درصد رسیده است.
مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی می‌گوید “تورم بالای مواد غذایی” و “افزایش سایر هزینه‌های زندگی” از جمله اجاره مسکن باعث کاهش مصرف مواد غذایی در ایران شده است. در این گزارش گفته می‌شود خانواده‌ها به دلیل “چشم‌انداز نامطلوب اقتصادی”، از میزان کالای خوراکی خود کاسته‌اند تا بتوانند “کالا‌های بادوام بیشتری خریداری کنند”.
پیشتر نیز رئیس سابق مرکز پژوهش‌های تامین اجتماعی گفته بود سرانه خط فقر مطلق کشور در سال ۱۴۰۲ نسبت به سال ۱۴۰۰ بیش از سه برابر افزایش یافته و و “فقر در کشور پایدار شده است.”
سرکوب اهرم پاسخ به اعتراض به فقر و بیکاری
پا به پای تشدید فقر، بر خیل بیکاران نیز افزده شده است. داده‌های مرکز آمار ایران نشان می‌دهد بعد از کرمانشاه، استان‌های کردستان، اردبیل، لرستان، خوزستان، سیستان و بلوچستان، گلستان، خراسان شمالی، هرمزگان و کرمان با نرخ بیکاری بیش از ۱۰ درصد به ترتیب در فهرست استان‌های دارای “بیشترین سطح نرخ بیکاری” قرار دارند.
بیشتر بخوانید:کارگران دهها واحد تولیدی به “کمپین اعتصاب ۱۴۰۲” پیوستند
اول ماه مه سال جاری در حالی فرا می‌رسد که به موازات رشد فلاکت در ایران، سرکوب نیز افسارگسیخته‌تر می‌شود. شمار بالای احکام اعدام، حکم اعدام برای توماج صالحی و چند تن دیگر از زندانیان سیاسی و ارعاب زنان در اماکن عمومی، سیاستی که جمهوری اسلامی در برخورد با اعتراض‌ها در پیش گرفته است.
تهدید کارگران
در چنین شرایطی هم اعتراض در اشکال مختلف ادامه دارد و هم بازداشت‌ها. سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در کانال تلگرام خود خبر داد که رضا شهابی ، داود رضوی ، حسن سعیدی، سه عضو سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه به همراه کیوان مهتدی روز ۱۰ اردیبهشت برای مدتی به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شدند
بازجویان هر چهار نفر را تهدید کردند که “هر گونه اعتراص و بیانیه از طرف آنها در آستانه روز جهانی کارگر، منجر به پرونده سازی خواهد شد و چند سالی به زندانشان اضافه خواهد گردید”.
در کانال تلگرامی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه آمده است: «در شرایطی که کارگران و‌خانواده های کارگری با مشکلات عدیده معیشتی و سقوط شدید سطح زندگیشان و گسترش فقر و‌ناامنی اقتصادی و اجتماعی دست به گریبانند، بازجویانی که دهها برابر بیشتر از ما کارگران حقوق و‌مزایای کلان دریافت می‌کنند و قدرت بی محاسبه پیدا کرده‌اند به خود جرات می‌دهند کارگران زندانی را حتی از گرامیداشت روز خودشان محروم‌کنند.»
روز یکشنبه ۹ اردیبهشت بازنشستگان در شهرهای مختلف ایران مطابق هفته‌ها و ماه‌های گذشته در اعتراض به این وضع تجمع کردند. آنها در تجمع خود علاوه بر طرح مطالبات صنفی از توماج صالحی، خواننده رپ و معترض، حمایت کردند و خواستار آزادی بی قید و شرط او شدند.
