فدریکو بورلو، مدیر اجرایی این سازمان گفته است: «نرگس محمدی از آزادی موقتش برای ادامه فعالیت‌هایش و روشن کردن وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران استفاده کرده است. تهدید مقامات ایران به بازگرداندن او به زندان یادآور انعطاف صفر آنها در قبال مخالفان است.»
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
نرگس محمدی اوایل ماه مارس سال جاری با بورلو به صورت مجازی ملاقات کرد. او در این دیدار درباره وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران به‌خصوص درباره استفاده “شوکه‌کننده” مقامات جمهوری اسلامی از مجازات اعدام برای ادامه فشار بر مدافعان حقوق بشر به مدیر دیده‌بان حقوق بشر گزارش داد.
محمدی همچنین درباره خودداری مقامات زندان از ارائه مراقبت‌های پزشکی به زندانیان سیاسی و نیز شکنجه و بدرفتاری با آنها، از جمله نگه داشتن طولانی‌مدت در سلول انفرادی برای گرفتن اعترافات اجباری خبر داد.
این برنده نوبل صلح همچنین یادآور شد که کنترل بین‌المللی برای پایبند ماندن مقامات به اصول حقوقی در زندان‌های ایران تا چه اندازه مهم است.
امتناع از تمدید مرخصی
نرگس محمدی آذرماه سال گذشته برای ادامه درمانش پس از عمل جراحی زانو به طور موقت از زندان آزاد شد. او می‌بایست اوایل دی ماه به زندان باز‌می‌گشت اما از این کار خودداری کرد. پس از آن وکیل او با یک توصیه پزشکی درخواست تمدید مرخصی او را به پزشکی قانونی ارائه داد.
بیشتر بخوانید: برندگان جایزه نوبل: محمدی و دیگر زندانیان سیاسی را آزاد کنید
سازمان دیده‌بان حقوق بشر مطلع شده که پزشکی قانونی با درخواست تمدید مرخصی نرگس محمدی به دلایل پزشکی موافقت کرده اما مقامات زندان او را برای بازگشت تحت فشار گذاشته‌اند.
این در حالی است که پزشک گفته که او حداقل به شش ماه زمان بیرون زندان برای دسترسی به مراقبت‌ها و تمرین‌های پزشکی پس از عمل جراحی نیاز دارد.
زندانیان محروم از خدمات پزشکی
دیده‌بان حقوق بشر در اطلاعیه خود به زندانیان دیگری نیز اشاره کرده که به طور سیستماتیک از خدمات پزشکی و درمانی محروم شده‌اند، از جمله زینب جلالیان، فاطمه سپهری، راحله راحمی‌پور، وریشه مرادی، مطلب احمدیان و مهوش ثابت.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
این در حالی است که بر اساس قوانین بین‌المللی و استانداردهای سازمان ملل، زندانیانی که نیاز به درمان تخصصی دارند باید به مراکز درمانی تخصصی منتقل شوند. بر اساس این قوانین، خودداری از انتقال زندانیان بیمار به مراکز درمانی به منزله شکنجه و بدرفتاری محسوب شده و طبق قوانین بین‌المللی، مطلقا ممنوع است.
سازمان عفو بین‌الملل در یکی از گزارش‌های خود مواردی را که زندانیان در اثر نبود خدمات پزشکی جانشان را از دست داده‌اند، فهرست کرده است. بر اساس این گزارش که فروردین ۱۴۰۱ منتشر شد، تا آن زمان حداقل ۹۶ زندانی در زندان‌های ایران به دلیل دسترسی نداشتن به مراقبت‌های پزشکی جانشان را از دست دادند.
