یادمان باشد اولین اندیشه ی هر فرزند بازتاب اندیشه ی مادر است.
سال ۱۳۶۷ در مدت کم تر از سی روز قتل عام هزاران اندیشه مخالف جمهوری اسلامی در ایران به دستور روح الله خمینی اتفاق افتاد که بیش از ۲۵۰ نفر این زندانیان زنان بین ۱۷تا ۳۰ سال بودند.
زنانی که اگر بودند فرزندانی همچون خود آزاده تربیت می کردند و بجای سلول های زندان، میلاد فرزندشان در آغوش آزادی بود.
اما با گذشت ۳۰ سال، همچنان آن تابستان خونین ادامه دارد:
و هم اینک نیز شرایط سخت زنان زندانی ، مخصوصا مادران و زنان باردار و هم چنین تولد و دوران شیرخواری نوزادان در زندان های امروز به نوعی یادآور سال ۱۳۶۷ است. آمار دقیقی در دست نیست اما حدود ۴۰۰ تا ۴۳۰ کودک در زندان وجود دارند. کودکانی که فقط درکنار زنان زندانی اند ، از مردان میترسند و اندیشه ی اولشان میله های زندان است.
در زندان قرچک متشکل از چند سوله مرغداری با آب و هوای بسیار نامناسب و غیرقابل تحمل و به نوعی تبعیدگاه زندانیان زن بجرم عقیدتی، سیاسی است که نزدیک به ۱۰۰۰ زن در آن محبوس اند، آب اشامیدنی آن بسیار شور، آب گرم نیست ، امکانات بهداشتی این زندان زیر صفراست و متاسفانه امنیت جانی نیز برای زندانی وجود ندارد.
بند ۸ این زندان، در اختیار مادرانیست که دارای فرزندان ۱ تا ۳ ساله هستند و از شرایط بسیاربدی برخوردارند و هیچ گونه امکانات بهداشتی، درمانی در آن یافت نمی شود و ما اعلام می کنیم که:
زندان جای مادران نیست.
زندان، برای رشد کودکان تاثیراتی منفی و ویرانگر به جای خواهد گذاشت، حیات عاطفی، فکری، اجتماعی و روانی آنان را نه تنها با مشکل روبرو خواهد کرد بلکه ویران می سازد، هم چنین وجود مادر در زندان نه تنها بر پیکر زنانه آنان آسیب می زند بلکه بخودی خود جرم زا خواهد بود چرا که از نقش مادر در خانواده بعنوان تثبیت کننده نظم و آرامش خبری نیست بطوریکه هر روز شاهد اخبار زندانی شدن زنانی هستیم که جرمشان حفاظت از اندیشه ی آنان است.
ضرب و شتم زنان دراویش زندانی نمونه کوچکیست از اوضاع بد زنان در زندان های ایران.
ما فعالان حقوق بشر ضمن درخواست آزادی بدون شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی، از گزارشگران ویژه رسیدگی به امور شکنجه و رسیدگی به خشونت علیه زنان می خواهیم تا هرچه سریعتر به این موارد رسیدگی و اعتراض خود را اعلام نمایند.
