ایران از معدود کشورهایی است که آزادی بیان در آن بسیار محدود و کوچکترین انتقاد از سیستم و دولت در صورت مغایرت با منافعشان و یا خارج ازخطوط قرم تعیین شده جرمی است که به نسبت آن جرم، مجازاتی سخت اما متفاوت را در پی خواهد داشت وآن یعنی: بازداشت، شکنجه، توهین، تحقیر، تبعید، احکام طولانی مدت و حتی اعدام ، بدون رعایت اصول قانونی و یا دادرسی عادلانه در دادگاه هائی غیر علنی، بدون حق و حضور وکیل ، زیرا:
خفقان حاکم بر جامعه، حق آزادی بیان را برنمی تابد!.
براساس منشور حقوق بشر، آزادی بیان و اندیشه از حقوق ذاتی، اساسی انسانی است که در جامعه زندگی می کند، همچنین آزادی بیان در یک جامعه بیانگر میزان دمکراسی و آزادی در آن جامعه است.
دولت جمهوری اسلامی ایران در محافل و مجامع بین المللی پیوسته ادعا می کند که در ایران زندانی سیاسی عقیدتی وجود ندارد هرچند که تعداد بیشماری از فعالین مدنی، سیاسی، روزنامه نگاران، وکلا و فعالین حقوق بشر با اتهام های واهی سال های متمادی است که روزهای عمر خود را در سلول های مختلف زندان های ایران سپری می سازند و به بیماری های عفونی گوناگون ناشی از ، وضعیت اسفبار بهداشت و درمان در محیط زندان و یا دراثر اعتصاب غذا های طولانی مبتلا گشته اند که از آن جمله اند:
فرهاد میثمی پزشک، معلم و فعال مدنی خشونت پرهیز، نسرین ستوده حقوقدان، وکیل دادگستری و فعال اجتماعی، ارژنگ داوودی شاعر، معلم، نویسنده، فعال و زندانی سیاسی، آرش صادقی زندانی سیاسی، فعال حقوق دانشجویان و مدافع حقوق بشر، غلامحسین کلبی یکی از قدیمی ترین زندانیان سیاسی که طی۱۹ سال زندان یک روز هم مرخصی نداشته است، ظفرعلی مقیمی، یکی از دروایش زندانی، احمدرضا جلالی پزشک، استاد دانشگاه و پژوهشگر مدیریت بحران و حوادث غیرمترقبه، عبدالفتاح سلطانی وکیل دادگستری، زندانی سیاسی، عضو کانون مدافعان حقوق بشر، مهین‌تاج احمدپور از بازداشت شدگان اعتراضات دیماه، نرگس محمدی فعال حقوق بشر، زندانی سیاسی، روزنامه‌نگار، نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر همراه ۲۲ درویش زندانی: صالح‌الدین مرادی، محمدرضا درویشی، علی بلبلی، عباس دهقان، علی محمدشاهی، مجتبی بیرانوند، حیدر تیموری، مجید یاراحمدی، سعید سلطانپور، بابک تقیان، احسان ملک‌محمدی، سخاوت سلیمی، رضا باوی، اکبر داداشی، رضا انتصاری، محمد شریفی‌مقدم، کسری نوری، مرتضی کنگرلو بیلچی، سینا انتصاری، مهدی اسکندری، امیر نوری و حسام معینی و…. تنها تعدادی معدود از انسان هائی هستند که برخوردار از حقوق مندرج در ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر نیستند اگر چه:
هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد و حق مزبور شامل آنست که از داشتن عقاید خود بیم و اضطرابی نداشته باشد
و در کسب اطلاعات و افکار و در اخذ و انتشار آن به تمام وسائل ممکن و بدون ملاحظات مرزی آزاد باشد.
ما خواهان آزادی بدون قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی شده و از جامعه جهانی، سازمان ملل، اتحادیه اروپا، دولت‌های دمکراتیک و تمامی کشورهائی که دارای روابط دیپلماتیک با ایران هستند می‌خواهیم که بسیارجدی به وضعیت کلیه زندانیان مدنی، سیاسی و عقیدتی که سالهاست در سکوت و بی عدالتی محبوس شده اند توجه نموده و همه سعی و کوشش خود را در جهت اجرای موازین حقوق بشری و آزادی آنان به کار گیرند.
۱۰۵۱
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی نیدرزاگسن
