نماینده ولی‌فقیه در نیروی قدس سپاه پاسداران گفته: مجلس دیروز تصویب کرد جمهوری اسلامی به کنوانسیون FATF بپیوندد، یعنی ما دست از حمایت از لبنان، سوریه و عراق برداریم. غیر از این است؟ شورای نگهبان امروز وظیفه دارد جلوی این حرکت را بگیرد.
حجت‌الاسلام شیرازی تاکید کرد: شما حرفهای مقام معظم رهبری را دقت کنید عبارت را نگاه کنید چه خبر است! وظیفه ما در قبال این قانون چیست؟ شورای نگهبان امروز وظیفه دارد جلوی این حرکت را بگیرد. شما عبارت دیروز وزیر امور خارجه را نگاه کنید، می گوید؛ من و رئیس جمهور هیچ نامه و تعهدی را امضا نمی کنیم که با پیوستن به این قانون به اصطلاح استکباری مشکلات کشور حل شود. اگر این قانون را امضا نکنیم فشار آمریکایی‌ها بر ما بیشتر می شود یعنی ما با فشار آمریکایی‌ها این کار را انجام می‌دهیم. غیرت ما کجا رفته؟ نباید فریاد بزنیم؟
در همین حال خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی در باره پیوستن رژیم ایران به قانون مبارزه با تأمین مالی تروریسم موسوم به CFT و دلایل آن نوشت، مجلس حکومت ایران به نفع پیوستن به یک کنوانسیون جهانی برای قطع تأمین مالی تروریسم رأی داد با این امید که از تحریم‌های بیشتر بین‌المللی ممانعت به‌عمل آورد، این در حالیست که توافق هسته ای سال ۲۰۱۵در حال از هم پاشیدن است.
این منبع نوشت: گسترش اعتراض، اعتصاب و تظاهرات مردمی و افزایش فشار اجتماعی بر رژیم ایران باعث شده است که سران حکومت از جمله شخص خامنه‌ای بارها موضعگیری کنند و نسبت به وضعیت بحرانی هشدار دهند و نهایتاً دست به عقب‌نشینی‌هایی بزنند، هم‌اکنون علاوه بر شانزدهمین روز اعتصاب سراسری رانندگان کامیون، بازاریان شهرهای مختلف دست به اعتصاب گسترده زده‌اند.
بسته بندی FATF در کفن برجام
منصور امان: مجلس مُلاها لایحه دولت مبنی بر پیوستن به کُنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم (CFT) را به تصویب رساند. این امر با وجود آن صورت گرفته که آقای خامنه ای پیشتر مُخالفت خود را با آن اعلام کرده بود. با این حال تصمیم دیروز مجلس را به سختی می توان نادیده گرفتن “نظر آقا” و استقلال رای این اُرگان فرمایشی انگاشت.
آقای خامنه ای در خُرداد ماه سال جاری در دیدار با نمایندگان مجلس مُلاها به شدت با تصویب این پیمان بین المللی مُخالفت کرد و پیوستن به آن را کار “دولتهای مرعوب” مُعرفی کرد. وی برای آب و تاب بخشیدن بیشتر به ژست خود تا آنجا پیش رفت که حتی نمایندگان مجلس را تهدید کرد اگر به پیوستن به کُنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم و پولشویی رای بدهند، “حضور آنها در مجلس از لحاظ قانون اساسی و شرع دُچار مُشکل می شود”.
مجلس اینک با تصویب لایحه مزبور، پرده دیگری از روشهای دغلکارانه رهبر جمهوری اسلامی را به نمایش گذاشته است. آقای خامنه ای در حالی که زیر فشار و از موضع ضعف در خلوتگاه فرمان عقب نشینی می دهد، در صحنه عُمومی ژست مُقاومت و مُخالفت می گیرد و بدین ترتیب با هُل دادن تدارُکچیها و کارگُزارانش به جلو، در پس آنها پنهان شده و مُنتظر گردش رویدادها برای تفسیر آن به سود خود می شود. این متُدی است که او در برخورد به عقب نشینی هسته ای و توافُق “برجام” به کار برد و اکنون آن را در مورد FATF نیز به آزمایش گذاشته است.
تازه ترین شاهد را نامه دوپهلو و مُضحک “مقام مُعظم” به مجلس که روز گذشته در مجلس مُلاها پیش از رای گیری خوانده شد ارایه کرده است. در نامه مزبور آقای خامنه ای توضیح داده که سُخنانش در جمع نمایندگان در مُخالفت با “کُنوانسیون خاصی” نبوده و منظورش “اصل کُنوانسیونها” است. با این حال او به مجلس اجازه داده موضوعی که می گوید از بُنیاد با آن مُخالف است را “بررسی” کند. بافتن این اباطیل فقط می تواند یک معنا داشته باشد: مُهیا سازی بهترین مکان برای برافراشتن پرچم در مسیر باد!
مخفی شدن آقای خامنه ای در پس ابواب جمعی و نپذیرفتن مسوولیت تصمیمهایی که در خفا به آنها ابلاغ می کند، راه را برای خرابکاری و نیرنگ زنی بعدی وی هموار می سازد. این مسیری است که او در پروسه “برجام” پیمود و نابخردانه یک توافُق بُحران زُدا را به مبنایی برای یک بُحران خسارت بار بدل کرد.
اینک نیز تردیدی نیست که در صورت نهایی شدن پذیرش کُنوانسیونهای FATF، باند حاکم با همدستی دولت آقای روحانی همه امکانات خویش را برای “دور زدن” و تشریفاتی کردن آن به کار خواهد گرفت. شرطهایی که حُکومت برای پیوستن به کُنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم (CFT) برشمُرده، نخُستین گام در این جهت است و به بیان دیگر، حاصل وضع حمل سخت رهبر، دولت و مجلس جمهوری اسلامی چیزی بیشتر از یک نوزاد مُرده نیست.
“نظام” به اجبار و نه از سر تمایُل به شفافیت تاریکخانه های مالی اش این مُعاهده را پذیرفته. از این رو از امروز تکلیفی مُهمتر از سوواستفاده از آن و نیز یافتن راه هایی برای فرار از تعهُداتی که سپُرده نمی شناسد. حاکمان کشور اما به تنهایی قادر به تامین این هدف نیستند، آنها در این راه – همچنانکه نمونه برجام نشان داد – به مُماشات و نادیده انگاری طرفهای خارجی وابسته اند.
