شکوه میرزادگی
جهان ما بیش از هر چیز به آزادی بیان نیاز دارد
مرگ تکان دهنده جمال خاشقجی، ژورنالیست آزادی خواه عربستان، چون یک غافلگيری بزرگ، سران کشورهای غربی را به واکنشی ناگزیر وادار کرده است. او با مرگ خویش نه تنها واقعيت رنج و بدبختی روزنامه نگاران عرب که رنج همه ی روزنامه نگاران کشورهای دیکتاتوری زده را به چهره ی کشورهای آزاد و مقتدر غربی کوبید.
او با مرگ خود پاسخ اين اعتراض خود به غرب را گرفت که:«سکوت در برابر سرکوب حاکمین کشورهایی چون عربستان یک نوع اختیار تام دادن به آنها بوده است».*
اگر او کشته نمی شد اکنون همه ی روسای کشورهای غربی، همراه با سرمایه داران برجسته شان در «کنفرانس بین المللی اقتصادی» در عربستان نشسته بودند؛ جایی که در چند مایلی شان زندانیانی در حال «پژمرده شدن» بودند؛ زندانیانی که جمال خاشقجی خانه و خانواده و وطن اش را ترک کرده بود تا در سرزمین های آزاد بازتاب صدای در سینه خفه شده ی آن ها باشد.
و اکنون، با مرگ جانگدازش، اگرچه ديگر نیست تا چنین واکنش انسانی گسترده ای را ببیند اما همین واکنش می تواند به هزاران روزنامه نویس عرب، آفریقایی، افغانی، عراقی و ایرانی که نظام های دیکتاتوری صدایشان را خفه کرده اند امید تازه ای ببخشد.
برای ما ژورنالیست های گریخته از ایران نیز امید تازه ای بوجود آمده است. اکنون ما نيز، که از خانه و فامیل و وطن گذشته ایم تا هم بتوانیم در آزادی بنویسیم و هم صدای مردمان در بند سرزمین مان باشیم، وقتی می شنویم که روزنامه نگاران دوست و آشنایمان یکی پس از دیگری به جرم یک مقاله، یک گزارش ساده، و یا یک سخن برحق در زندان های جمهوری اسلامی پژمرده می شوند و یا همان بلایی سرشان می آید که بر سر جمال آمده، جهان مان به هم می ریزد.
برای ما اين رنج ها تمامی ندارد؛ به ويژه وقتی که جز کوشندگان حقوق بشر صدا از هیچ دولتی در نمی آید، وقتی رفت و آمدها و معامله ها ادامه دارد، وقتی قراردادها همچنان بدون توجه به حقوق بشر بسته می شود، و وقتی که ما همچنان برای آزادی و آزادی بیان آه می کشیم.
هیچ آزادی خواهی بیش از ژورنالیست ها نمی تواند این رنج ها را درک کند، زیرا ما بیش از هر کسی خبر می گیریم، خبرهایی که وقتی اجازه ی انتشارش را نداریم مثل موریانه ای اعصاب و آرامش ما را می خورند و ما را به اضطرابی دایمی مبتلا می کنند.
نمی دانم این پشتیبانی تازه ی جهان غرب از «آزادی بیان در کشورهای دیکتاتوری» ادامه خواهد داشت یا وقتی که زمان گذشت و خبرهای مربوط به مرگ جمال کهنه شد، آن ها نیز دوباره «سکوت» خواهند کرد؟
نمی دانم! اما مطمئن هستم که حتی اگر تمامی دولتمردان و صاحبان قدرت و سرمایه دوباره در مقابل این فجایع سکوت کنند باز ما ژورنالیست ها، که تنها سلاح مان قلم است، برای رسیدن به آن چه که جمال و جمال ها آرزویش را داشتند و دارند تلاش خواهیم کرد، چرا که نه تنها جهان عرب، که کل جهان ما بیش از هر چیز به آزادی بیان نیاز دارد.
خوشبختانه اکنون جهان به سویی می رود که در آن کشورهای آزاد و قدرتمند ناچارند شریک رنج ها و دردهای همه ی ملت های جهان باشند و در غير اين صورت آن چه به دست خواهند آورد، پناهنده ی بیشتر، جنگ های بیشتر، جنایت های بیشتر و دنیایی زشت و غیرقابل سکونت و هراس انگيز خواهد بود.
19 اکتبر 2018
—————————————
از آخرین یادداشت جمال قاشجی در نشریه «واشنگتن پست» زیر نام «جهان عرب بیش از هر چیز به آزادی بیان نیاز دارد».
