خالی بودن مساجد؛ زمان شاه نمازخوان بیشتر بود

عباس عبدی در سرمقاله امروز روزنامه اعتماد با عنوان «جرم و گناه » نوشت: اخیرا از آقای قرائتی مطلبی به این مضمون نقل شده که: «در مورد اقامه نماز کوتاهی شده و هزینه‌ای که برای موسیقی و امثال اینها مصرف می‌شود، قابل مقایسه برای نماز نیست. اگر برای نماز همان اندازه که برای موسیقی هزینه می‌شد، هزینه می‌کردیم الان وضعیت اینگونه نبود.»

نگرانی ایشان در مورد عدم اقبال به نماز مورد احترام است ولی مگر پیش از انقلاب حکومت برای این کار پول خرج می‌کرد؟ مگر رادیو و تلویزیون و مطبوعات و قانون و حتی مقررات استخدامی به نفع نمازخوان‌ها بود؟ پس چرا آن زمان نمازخوان‌ها (نسبت آنان به کل جمعیت) و مسجدروها بسیار بیشتر بود؟ اخیرا مطالعه‌ای درباره مسجدروهای یک منطقه تهران انجام شده بود که رقم بسیار پایینی از جمعیت منطقه را شامل می‌شدند.

بنابراین چه بسا مصرف کردن همین هزینه‌های مادی و اداری و مقررات برای نماز خواندن مردم است که نه تنها نتیجه نمی‌دهد که برعکس نتیجه می‌دهد. شاید لازم باشد تمام بودجه‌های مربوط را بازنگری کرد. درباره سایر واجبات و محرمات نیز باید چشم‌ها را شست و جور دیگری دید و از تجربیات گذشته استفاده کرد. شاید به نتایج بهتری برسیم.