منصور امان
در همان زمان که وزیر خارجه مُلاها اطمینان می داد که حُکومت “به دُنبال درگیری، جنگ و تشنُج” نیست، یک مقام ارشد دیگر آن، طرف حسابهای خارجی “نظام” را به ساخت بُمب اتُم تهدید می کرد. اگرچه آقای ظریف برای گرفتن زهر تهدید مقام اتُمی حُکومت و حفظ میدان مانُور آن به جلو فرستاده شده بود، با این حال چنین می نماید که سُرعت فاکتهای تشنُج زایی که “نظام” تولید می کند، از شتاب وزیر خارجه اش در تحویل عبارات توخالی بسا بیشتر باشد.
رژیم ولایت فقیه در چند روز اخیر به گردونه تنش در مُناسبات خارجی خود شتاب بیشتری بخشیده است. حُکومت با اعلام شلیک دو موشک بالستیک به بهانه “پرتاب ماهواره”، بُحرانی که گرد ماجراجویی موشکی اش ایجاد گردیده را باز هم تشدید کرد. تنها یک ماه پیش از این، شُرکای اُروپایی مُلاها در واکُنش به یک موشک پرانی دیگر، پرونده “نظام” را به شورای امنیت سازمان ملل برده بودند.
شلیک یک موشک بالستیک دیگر در روز گذشته و قصد پرتاب یکی دیگر پس از آن، ادامه سیاست بُحران زایی است که گام به گام بذرهایی که می کارد را چه در شکل ایجاد ائتلافی از اُروپا و آمریکا و چه تبدیل برنامه موشکی خود به تهدیدی برای امنیت جهانی و ارجاع به شورای امنیت برداشت می کند.
نُقطه اوج فعلی ایجاد درگیری، تهدید به دست زدن به غنی سازی 20درصدی است که این نیز هیچ نشانی از تمایُل یا اراده پرهیز از زدوخورد ندارد. مفهوم عملی این حرکت خُروج از “برجام” و گُذار از نُقطه خطرناکی است که در آن موضوع دستیابی مُلاها به جنگ افزار هسته ای دوباره روی میز قرار می گیرد.
در کنار این دو فاکت جدید، در خلال ماه های گذشته نیز حاکمان کشور هر آنچه که در بضاعت داشته اند را برای گُر گرفتن آتش “درگیری و تشنُج” هزینه کرده اند که از جُمله آنها می توان به چیدن دسیسه های تروریستی در اُروپا، به گروگان گرفتن شهروندان دوتابعیتی و خارجی و حمله خُمپاره ای به سفارت آمریکا در بغداد اشاره کرد.
این پُرسش که طرفهای خارجی حُکومت به تحریکات توقُف ناپذیر آن چه واکُنشی نشان می دهند را باید به ویژه از تُند شدن لحن پایوران دولت آمریکا پاسُخ گرفت. تنها نتیجه راه حلهای حُکومت برای سامان دادن به خود در میدان روابط خارجی، تحریمهای فلج کننده، تشدید فشار و برانگیختن دولتهای بیشتری علیه خویش بوده است. بازی موش و گُربه ای که آقایان ظریف و صالحی اجرا کردند، این شرایط ناگُوار و خطرناک را بهتر نمی کند.
