به گزارش اسپوتنیک، سوالی که پیش می آید این است که فرق این دو چیست و چرا اوروپایی ها همان SPV را ارائه ندادند و امتیاز این راهکار پیشنهادی برای ایران چه خواهد بود.
SPV قرار بود یک ساز و کار مالی برای مقابله با تحریم های ایالات متحده علیه ایران باشد و به نوعی یک رویارویی میان اتحادیه اوروپا و آمریکا ایجاد می کرد، و بنا بود که ستون فقرات SPV بر مبنای قانون مقابله با تحریم های ثانویه ایالات متحده بر علیه کوبا بنا شود و به ایران و شرکت های اروپایی کمک کند تحریم های آمریکا را دور بزنند.
در این ساز و کار همه شرکت ها و موسسات مالی اوروپایی که تمایل داشتند با ایران همکاری کنند از نوعی حمایت و مصونیت در قبال تحریم های ایالات متحده برخوردار می شدند و بر اساس آن ایالات متحده مجاز نبود تا قوانین داخلی خود را بر علیه دیگران اعمال کند و اگر ایالات متحده در جایی شرکت و یا موسسه ای را جریمه می کرد کشورهای اروپایی هم مجاز بودند که تلافی کنند و جریمه آن شرکت را جبران کنند.
با این ساز و کار همه شرکت ها و موسسات مالی اروپایی می توانستند بدون دغدغه با ایران تعامل داشته باشند و نفت ایران را بخرند و در مقابل هم پول ایران را به یورو تحویل دهند و هم اینکه هرگونه کالایی را ایران نیاز داشت از شرکت های اروپایی خریداری کند و اگر شرکت های اوروپایی تمایل به سرمایه گذاری و انجام پروژه هایی در ایران بودند نیز دیگر مشکلی نداشتند.
اما ایالات متحده کشورهای اروپایی و هم سیاست مداران ارشد اروپایی را تهدید کرد که اگر این ساز و کار مالی راه اندازی کند با برخورد بسیار شدیدی از طرف آمریکا مواجه خواهند شد. کشورهای اروپایی هم به قول آقای ظریف تصمیم داشتند دل به دریا بزنند ولی نمی خواستند پاچه هایشان خیس شود.
پس برای اینکه اروپایی ها به نوعی یک دهن کجی به دولت آمریکا کرده باشند ولی از زیر چتر سیاست های آن هم خارج نشوند تصمیم گرفتند INSTEX را راه اندازی کنند، آنها حتی جرئت نکردند از نام SPV استفاده کنند.
در این ساز و کار که فعلا هنوز اجرایی نشده فقط تبادلات دارو و مواد غذایی که از طرف ایالات متحده مورد تحریم نیستند میان ایران و اروپا مورد تعامل قرار می گیرد. یعنی فعلا قرار نیست که این ساختار همه تعاملات تجاری اتحادیه اروپا با ایران را شامل شود. خواسته ای که ایران طبق توافق هسته ای از اتحادیه اروپا داشت. اینکه حالا این ساختار کی عملیاتی شود نیز هنوز مشخص نیست.