اولین روزهای اجرای این طرح با موجی از ویدیوهای بگیر و ببند و فریاد دختران و زنانی که گیر ماموران افتاده بودند همراه بود. صحنه‌هایی که با انتقادهای زیادی، حتی از درون نظام روبرو شد و بعضی انتظار داشتند به تغییر روش مجریان آن منجر شود. اما پیام خامنه‌ای و پس از او دیگر سران حکومت نشان از کوچک‌ترین چرخشی ندارد.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
احمد وحیدی، وزیر کشور روز چهارشنبه پنج اردیبهشت (۲۴ آوریل) به خبرنگاران گفت که فراجا به آن دسته که پوشش اجباری را رعایت نمی کنند و “ممکن است مقابل قانون مقاومت کنند” برخورد می‌کند و آنها را به مراجع قضایی می‌سپارد.
او مدعی است فراجا “نیروهای خود را توجیه کرده که حتما با کسی که اهمال و غفلت دارد، با کسی که برای ساختارشکنی اقدام می کند، تفاوت قائل شود”. حکومت سعی می‌کند مقاومت زنان در برابر پوشش اجباری را به دو دسته “عمدی” و “غیرعمدی” تقسیم کند، تا توجیهی برای رفتار ماموران با زنان بسازد.
وحیدی در پاسخ به این سوال که آیا طرح نور با دستور وزارت کشور در حال اجراست، گفت: «نه، این جزو وظایف ذاتی فراجا به عنوان ضابط قوه قضائیه است.» به عبارتی این طرح مناقشه‌برانگیز نه تنها مرجع مشخصی ندارد، بلکه به گفته وزیر کشور جمهوری اسلامی “سرنوشت لایحه عفاف و حجاب” فعلا در شورای نگهبان و مجلس است و هنوز “به مرحله نهایی نرسیده”.
احکامی که موجب تنبه شود
همزمان با سخنان وزیر کشور، محمدجعفر منتظری، رئیس دیوان عالی کشور به رسانه‌ها گفت که “حجاب یک تکلیف شرعی و قانونی است” و “انتظار” این است که “حتی کسانی که مسلمان نیستند و یا پایبندی جدی به احکام اسلام ندارند” تابع آن باشند. او از قضات خواست “احکامی صادر کنند که موجب تنبه شود.” بسیاری از احکامی که تا به حال صادر شده‌اند، مجازات‌های نقدی سنگین و توقیف خودروها بوده که پول آن به جیب دولت رفته است. در مواردی نیز مجازات‌هایی عجیب و غریب برای زنان صادر شده است.
بیشتر بخوانید: احکام عجیب برای بی‌حجابی؛ از مراجعه به روانشناس تا شستن میت
دیگر مسئولان ظاهرا دست به دامن “کار فرهنگی” شده‌اند. انسیه خزعلی، معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور در همین روز و حاشیه جلسه هیات دولت به خبرنگاران گفت: «ما عملا نمی توانیم در مساله اجرا وارد شویم، اما در تلاش برای فرهنگ سازی هستیم».
به گفته او حکومت برای جا انداختن حجاب اجباری در سال گذشته در پنج استان برنامه‌‌ای برای “آموزش زیست عفیفانه به مربیان” گذاشته است و می‌خواهد این برنامه‌ها را برای ۱۰ استان دیگر بگذارد. جمهوری اسلامی در ۴۵ سال گذشته بودجه سنگینی برای پروژه اسلامی کردن مدرسه و دانشگاه و فضای عمومی هزینه کرده، اما خود مسئولان هم اذعان دارند که هیچ نتیجه‌ای نگرفته است. هربار نیز اولین و آخرین اهرمی که به کار گرفته می‌شود، “زور” است.
این را رسانه‌ها از زبان مجید میراحمدی، معاون امنیتی وزیر کشور به روشنی بیان کردند. او روز چهارشنبه به سایت انتخاب گفت: «صبر و خویشتنداری، تدریجا باور غلطی را ایجاد کرده بود که گویی کشف حجاب از جانب مسئولین پذیرفته شده؛ اصلا اینگونه نبود و نیست» او افزود که طرح نور “با قوت” به کار خود ادامه خواهد داد.
معاون امنیتی وزیر کشور جایی برای این توهم نگذاشت که حکومت ایران ممکن است زمانی دست از خشونت علیه زنان بردارد، علیرغم بهایی سنگینی که جامعه به‌ویژه در جریان اعتراضات سراسری دو سال پیش متحمل شد. او تاکید کرد که “همه مسئولین قوا بلاتفاق” بر اجرای “طرح نور” تاکید دارند و “حامی فراجا هستند”.
ماموران به هر پوششی گیر می‌دهند
سایت “دید‌ه‌بان ایران” روایت گروهی از زنان و دخترانی که در این روزها با آزار و خشونت ماموران اجرای “طرح نور” روبرو شده‌اند، بازتاب داده است.
نکته جالب در بسیاری از روایت‌ها این است که این زنان می‌گویند با پوششی کاملا ساده و حتی مطابق معیارهایی به خیابان آمده‌اند که بهانه‌ای به دست ماموران ندهند، اما باز از “تذکر”، توهین و آزار فیزیکی آنها در امان نبوده‌اند.
یکی از آنها برخورد ماموران با خود را چنین تعریف کرده است: “مقنعه من فقط برای ثانیه‌ای از سرم افتاد و این در حالی بود که من با حال بیمار و مریضم از داروخانه با یک کیسه دارو به بیرون آمدم. آنها با وجود اینکه من مریض احوال بودم، دورم حلقه زدند و مرا محاصره کردند. من تا چند دقیقه می‌لرزیدم و گریه می‌کردم. لباسی که به تن داشتم، لباس کار بود. چرا؟ به چه دلیل؟ همان لحظه بود که با خود گفتم هنگامی که درسم تمام شد ثانیه‌ای در این مملکت نمی‌مانم و برای همیشه از اینجا خواهم رفت.»
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
دختر دیگری می‌گوید: «من از حضور مامورها خبر داشتم و برای همین حجابم را درست کردم چراکه حوصله هیچگونه درگیری را نداشتم، با این وجود یک دامن بلند به تن داشتم، دامن آن قدری بلند بود که هیچ بخشی از پاهای من دیده نشود.»
ماموران از او می‌خواهند وسط خیابان “دولا شود و شلوارش را نشان دهد”. یکی از آنها هم به او می‌گوید: «اگر یک مرد به لحاظ بیولوژیکی سالم باشد، با دیدن تو با همسرش به مشکل بر می‌خورد، حتی ممکن است من نیز با دیدن تو با همسرم دچار مشکل شوم.»
بابت هر بازداشتی پول می‌گیرند
یکی از روایت‌ها نشان می‌دهد این ماموران به دنبال “شکار” زنان هستند، زیرا بابت آن پول می‌گیرند. دختری که با دوستش در مترو بوده و کلاه بر سر داشته، گفته است: «دوستم را با شوکر برقی زمین‌گیر کردند. پس از آن به ما دستبند زدند و بازداشت شدیم.»
او در ادامه توضیح می‌دهد که در ساعاتی که بازداشت بوده، می‌شنود که “چند نفر از مامورین سر این موضوع که چه کسی ما را بازداشت کرده است دعوا می‌کنند، چون ظاهرا هر چقدر میزان بازداشتی‌ها بالاتر باشد، درآمد و پاداشی که کسب می‌کنند نیز به مراتب بیشتر خواهد بود. آنها به ما به عنوان یک شکار و صید نگاه می‌کردند، نه چیز دیگری!»
این زنان و دختران از “تجاوز روحی” به خود گفته‌اند. اما یک نکته در تقریبا تمامی حرف‌های آنها جلب توجه می‌کند؛ آنها با وجود این که “ترسیده‌اند”، دچار “استرس” روحی شدید شده‌اند، با رفتاری تحقیرآمیز روبرو گشته‌اند، گفته‌اند که چنان سرشار “نفرت”اند که “بازهم” بدون حجاب بیرون خواهند آمد.
فشار و تهدید در دانشگاه‌ها
وضع نه فقط در گذرگاه‌ها و اماکن عمومی که در دانشگاه‌ها نیز بهتر نیست. ماموران حراست این روزها فشار و تهدید را علیه دانشجویان به شدت افزایش داده‌اند. کانال تلگرامی خبرنامه امیرکبیر از “موج جدید سرکوب دانشجویان دانشگاه علامه‌طباطبایی” نوشته است.
دانشجویان علامه طباطبایی گزار ش داده‌اند که حراست این دانشگاه در روزهای اخیر “به بهانه کوتاه بودن مانتو دانشجویان، بالا بودن آستین مانتو، به سر داشتن شال یا روسری، جلو باز بودن مانتو و غیره اقدام به ضبط کارت دانشجویان می‌کند.”
این وضع در چند دانشگاه از جمله امیرکبیر تهران (پلی تکنیک) نیز برقرار است.
