خانواده‌های شهروندان آمریکایی زندانی در ایران در گفتوگو با شبکه رادیویی ان‌پی‌آر بخشی از رنج‌هایی که عزیزان‌شان در زندان‌های رژیم ایران متحمل شده‌اند را بازگو کردند.
شبکه رادیویی ان‌پی‌آر در گزارشی با خانواده دو تن از شهروندان آمریکایی زندانی در ایران گفتوگو و در مورد تماس تلفنی آنها با خانواده‌شان پرسیده است. بابک نمازی گفت برادرش در این مکالمه‌های تلفنی می‌خواهد او را از آن جا بیرون بیاورند.
بابک نمازی در این گزارش که روز پنجشنبه دوم آبان ماه منتشر شده است، گفت برادرش سیامک زمانی طولانی را در سلول انفرادی گذرانده است. بابک نمازی گفت: «برادرم در مکالمه‌های تلفنی خود از من می‌خواهد که او را از آنجا بیرون بیاورم.»
هوا کو، همسر ژیو وانگ، دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه پرینستون که برای تحقیق به ایران رفته و در آنجا زندانی شده است، هم می‌گوید آخرین بار که همسرش را در گفت‌وگوی ویدئویی از راه دور دید سال ۲۰۱۶ و زمانی بود که او تازه در ایران شروع به تحقیق کرده بود. بعد از آن ناگهان از همسرش خبری نشد تا این که یک روز تلفن زد و فقط پشت خط گریه می‌کرد؛ چرا که او را از انفرادی بیرون آورده و به او گفته بودند باید به اتهاماتی که به او نسبت داده بودند، اعتراف کند.
ژیو وانگ بر مبنای همان اعتراف به ۱۰ سال زندان محکوم شد. هوا کو می‌گوید حالا هفته ای دو یا سه بار می‌تواند تلفنی با همسرش صحبت کند.
در حال حاضر شماری از شهروندان آمریکایی و غیرآمریکایی – از جمله سیامک و باقر نمازی، مایکل وایت، ژیو وانگ، ارس امیری، و کامران قادری – در ایران زندانی هستند. از سرنوشت رابرت لوینسون، دیگر شهروند آمریکایی که بیش از ۱۲ سال پیش در ایران ناپدید شد، نیز اطلاعی در دست نیست.
گروگان اتریشی‌ـایرانی را شکنجه کرده اند
سازمان حقوق بشری عفو بین‌الملل در نامه‌ای به رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی در مورد وضعیت کامران قادری، زندانی اتریشی ـ ایرانی زندان اوین ابراز نگرانی شدید کرده و با اشاره به بیماری او، خواستار آزادی این زندانی شده است.
در این نامه به ابراهیم رئیسی گفته می‌شود، قادری در سال ۲۰۱۶ در یک محاکمه “کاملا ناعادلانه” بر پایه “اعترافاتی که زیر شکنجه گرفته شده” به اتهام “همکاری با دولت‌های متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران” به ۱۰ سال زندان محکوم شده است؛ اتهامی که “بیش از حد مبهم” است.
عفو بین‌الملل می‌نویسد، این اعترافات “اجباری” را از کامران قادری پس از این که او را “تهدید کردند و برای مدت طولانی در زندان انفرادی نگهداشتند” گرفته‌اند.
قادری در گفتوگو با همسرش سلول انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین را مانند یک “قبر” توصیف کرده است؛ قبری “به طول حدود یک‌و‌نیم متر که نه پنجره و نه تخت داشت” و “او مجبور بود در آن روی زیراندازی باریک بر روی زمین” بخوابد.
کامران قادری، متولد ۱۳۴۲، شهروند ایرانی– اتریشی، دکتری برق و الکترونیک از دانشگاه تکنیک وین اتریش و فعال در حوزه آی تی(فناوری اطلاعات) و مدیر شرکت آوانک در وین پایتخت اتریش است. او صبح روز ۱۲ دی ۱۳۹۴(دوم ژانویه ۲۰۱۶) پس از ورود به ایران در «فرودگاه امام خمینی» توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.
وی به مدت ۴۷۲ روز در سلول انفرادی بود و پس از آن در تاریخ ۲۸ فروردین ماه به بند عمومی زندان اوین منتقل شد. این شهروند دوتابعیتیتوسط دادگاه انقلاب تهران به اتهام «جاسوسی و همکاری با دول متخاصم» به ۱۰ سال حبس محکوم شد و این حکم در دادگاه تجدید نظر هم عینا تایید شد.
او پیش از بازداشت بارها برای شرکت در سمینارهای علمی و تحقیقی و معامله‌های تجاری به تهران سفر کرده بود و هیچگاه با مشکلی مواجه نشده بود. آقای قادری در اکتبر سال ۲۰۱۵ همراه با رییس جمهور این کشور و هیاتی از فعالان حوزه اقتصادی به ایران سفر کرد. او پدر سه فرزند ۱۳ ساله، ۱۰ ساله و سه ساله است که با مادرشان در شهر وین اتریش زندگی می‌کنند.
