این جوان محروم که در برابر هجوم و غارت بساط محرومانه اش کاری نمی تواند بکند وسط خیابان آمده و به مردم پناه آورده و فریاد می زند. او خطاب به مردم فریاد می کشد: می دانید که من لیسانس هستم و حالا دیگر حتی نمی گذارند دستفروشی هم بکنم. با این وضعیت فاجعه بار اقتصادی بعد از سالها تحصیل بیکار مانده است و حالا حتی امکان دستفروشی هم ندارد و بجای اشتغال زایی اموالش را توفیف و به یغما می برند.

رئیس بیمارستان خاتم‌الانبیا در گفت ‌و گو با خبرنگاران حاضر در بیمارستان در ارتباط با آخرین اخبار از وضعیت آیت‌الله هاشمی شاهرودی گفت: ایشان زیر دستگاه هستند. من همین الان از آی سی یو آمده‌ام. بار اول‌شان نیست که در آی سی یو بستری می شوند. این دفعه حال‌شان وخیم تر است. برای شفای ایشان دعا کنیم.

یکی از نزدیکان رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام هم در گفت وگو با خبرنگار ایرنا با تائید خبر فوق، خواستار دعای سلامتی برای آیت الله هاشمی شاهرودی شد.

این خبر کمی پس از آن منتشر می‌شود که خبرگزاری‌های فارس، تسنیم و مهر از درگذشت آیت‌الله هاشمی شاهرودی خبر دادند.

منصور امان

رشوه توتال؛ یک پرونده باز

پرونده فساد حُکومتی جمهوری اسلامی این بار روی صحنه بین المللی ورق زده شده است. دادگاهی در فرانسه، شریک نفتی “نظام” را به اتهام پرداخت رشوه به رهبران و پایوران آن مُحاکمه و محکوم شناخت.

کُنسرن فرانسوی توتال پیشتر در آمریکا به همین اتهام مجبور به پرداخت نزدیک به ۴۰۰ میلیون دُلار جریمه نقدی شده بود. جریمه ۵۷۰ هزار دلاری که این کُنسرن اکنون در فرانسه باید بپردازد اگرچه در مُقایسه با رقم پرداخت شده در آمریکا ناچیز می نماید، در عوض اما خسارت سیاسی آن برای شُرکایش در ایران هنگُفت است.

در شرایطی که حجم اعتراضات در جامعه ایران نسبت به فساد حُکومت و وابستگانش، شکاف فاحش طبقاتی و توزیع ناعادلانه ثروت به گونه ثابت در حال افزایش است، حاکمیت به تنها چیزی که نیاز ندارد، یک مُحرک تازه برای برانگیختن خشم مُتبلور در سطح و عُمق جامعه است؛ به ویژه زمانی که نام یک “آقازاده”، رسته ای که نفرت و برافروختگی اجتماعی وسیعی را از پی می کشد، نیز در میان باشد.

مُمکن است برای توتال پرونده تبهکاری اقتصادی اش بسته شده باشد، برای رژیم ولایت فقیه اما به هیچ وجه اینطور نیست. آنچه که در نگاه نخُست در پرونده رشوه دهی شرکت فرانسوی و محورهای جُرم، عوامل و ترتیب ارتکاب آن به چشم می آید، خُطوط مُوازی با تبهکاریهای حُکومتی دیگری در پهنه نفت و گاز است که دو دهه پس از این رُسوایی روی داده است.

بعد از “آقازاده” مهدی هاشمی رفسنجانی، “نظام” جانشینان شایسته ای همچون آقایان بابک زنجانی، اسماعیل احمدی مُقدم، احمد رادان، رُستم قاسمی، بیژن زنگنه و جُز آنها مُعرفی کرده است که با واسطه یا به طور مُستقیم سُنت چپاول ثروت ملی را پابرجا نگه داشتند. فراموش نشدنی غارت و هدر دهی درآمد افسانه ای نفت و گاز در دوره شکم چرانی گُماشته آقای خامنه ای بر منصب ریاست جمهوری، آقای محمود احمدی نژاد است که بنا به گُفته “خودی”ها رقمی تا ۷۰۰ میلیارد دُلار را در برمی گیرد.

در دوره آقای روحانی فساد در منبع ثروت کشور در شکل رانت ارز و خوراک پتروشیمیها، قراردادهای محرمانه نفتی، قاچاق وسیع، راه اندازی بورس نفت، اختلاس و فرار مُدیران نفتی استمرار یافته است. این واقعیت که گردونه فساد تحت نظم ولایت فقیهی هرگز از حرکت باز نمی ایستد، هیچ نمادی بهتر از همنشینی آقایان روحانی و رییس سابقه دار توتال، آقای کریستُف دومارژری، در نشست داووس در سال ۹۲ نخواهد یافت.

افشای رشوه دهی توتال با بازتاب بین المللی و داخلی وسیع، تغییری در ساز و کار حاکم بر خوان یغمای نفت و گاز نداده است. ساختار، مُدیریت کلان و سیاست دخل و خرجی که ثروت همگانی را هدایت می کند، دست نخورده باقی مانده است، آقای خامنه ای بر وزارت نفت “نظارت ویژه” خود را حفظ کرده، شرکتهای او و سپاه پاسداران در میادین نفت و گاز و پتروشیمی جولان می دهند، بوروکراتهای حُکومتی سخت کوشانه به پذیرایی از خود مشغولند و سرآخر چراغ دُکان “دور زدن تحریمها” کماکان می سوزد.

در این میان فقط آقازاده مهدی هاشمی رفسنجانی است که در جریان رقابت بین پدرش و آقای خامنه ای دراز شد. با این حال این نمایش ضد فساد خود رُسوایی دیگری برای “نظام” به بار آورد. دادگاه “انقلاب اسلامی” “آقازاده” را به بازگرداندن “۵ میلیون و ۲۰۰ هزار دُلار” رشوه دریافت شده محکوم کرد، این در حالی است که بر اساس اسناد مُحاکمات توتال در آمریکا و فرانسه، مبلغ رشوه ای که کُنسرن نفتی به “مقامهای ایران” پرداخت کرده، ۳۰ میلیون دُلار بوده است.

به بیان دقیق تر آقای مهدی هاشمی رفسنجانی تنها مُشتری توتال نبوده و کسانی از او بانُفوذ تر و تردست تر ۲۴ میلیون و ۸۰۰ هزار دُلار باقیمانده را به جیب زده اند که نشان آنها را فقط زیر چتر امن “آقا” می توان یافت.

فیلم زیر: لب‌های خونین سکوت آبستن صد فریاد است

یک وکیل زندانی در اراک بار دیگر به دلیل نوشتن نامه به رهبر جمهوری اسلامی متهم به «تشویش اذهان عمومی» شد. به گزارش صدای آمریکا، کمپین حقوق بشر ایران گزارش داد که محمد نجفی، وکیل دادگستری زندانی در اراک، روز ۲۸ آذر با انتقال به شعبه بازپرسی دادگستری شازند این بار به دلیل نامه نوشتن به خامنه‌ای به عنوان «تشویش اذهان عمومی» تفهیم اتهام شده است.

این تفهیم اتهام در شرایطی برای آقای نجفی صورت گرفته که او در حال گذراندن سه سال حکم حبس خود در زندان اراک است.

نجفی در شهریور امسال در انتقاد به سیاست‌های جمهوری اسلامی در صفحه فیسبوک خود نامه ای خطاب به آیت الله خامنه‌ای منتشر کرده و عنوان کرده بود: «آقای خامنه‌ای نسل ما پاسوز شما است.»

بنابر گزارش کمپین حقوق بشر، این وکیل زندانی در ایران در آبان امسال، یعنی دو ماه بعد از نوشتن این نامه، بدون اینکه پاسخی به اعاده دادرسی حکمش داده شود، به زندان اراک منتقل شد.

همچنین پیام درفشان، وکیل محمد نجفی درباره اتهام جدید او گفت که برای آقای نجفی هر روز یک پرونده با اتهام تکراری باز می‌شود. او پیش از این به اتهام توهین به رهبری در دادگاه انقلاب به دو سال حبس محکوم شده بود. حالا در شعبه دیگر برای نامه دیگری به رهبری او را به تشویش اذهان عمومی متهم کردند. این معنایی جز آزار و اذیت ندارد.

این وکیل زندانی در حالی با عنوان تکراری «تشویش اذهان عمومی» برای چهارمین پرونده خود تفهیم اتهام شده که پیشتر به چهار سال زندان محکوم شده بود. او همچنین در سومین پرونده خود نیز به ۱۰ سال زندان محکوم شده است.

او سال گذشته در پی اطلاع‌رسانی درباره وحید حیدری، یکی از معترضان دی‌ ماه گذشته که در بازداشتگاهی در اراک جان باخته بود، بازداشت شد.

لب‌های خونین سکوت آبستن صد فریاد است

فیلم زیر: سخنان محمد نجفی، وکیل شجاع دادگستری در مراسم تولد ۳۹سالگی ستار بهشتی که در منزل مادرش در رباط‌ کریم برگزار شد. وی در سخنان خود به موضوع اعدام‌ زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ و فایل صوتی آیت الله منتظری پرداخته و سوال میکند: آیا آقای امام خمینی، امام قانون بود یا امام بی‌قانونی؟
و در انتها این شعر را خواند :
ای که پاسخت به هر پرسش مشت آهنین بیداد است
به گوش باش و به هوش که لب‌های خونین سکوت آبستن صد فریاد است

خبرگزاری هرانا – بهروز فرزندی شهروند بهایی ساکن شیراز که سابقه بیش از ۲ سال اسارت در زمان جنگ و همین‌طور ۲۵ درصد جانبازی دارد، پس از گذشت بیش از سه ماه از پایان تحصیل در مقطع کارشناسی رشته مدیریت بازرگانی دانشگاه پیام نور این شهر، به دلیل باورهای دینی و با دخالت حراست دانشگاه از دریافت مدرک تحصیلی به بهانه گم شدن پرونده محروم مانده است. با وجود محرومیت شهروندان بهایی از تحصیل در دانشگاه‌ها، برخی از این شهروندان گاها موفق به ورود به دانشگاه شده و پس از مدتی و معمولا پس از شناسایی شدن، به بهانه‌های مختلف توسط مسئولین از ادامه تحصیل و یا دریافت مدرک تحصیلی محروم می‌شوند.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، بهروز فرزندی، شهروند بهایی ساکن شیراز به دلیل بهایی بودن از دریافت مدرک تحصیلی محروم مانده و در مراحل اداری پایان تحصیلات به مشکل روبرو شده است.

یک منبع نزدیک به این شهروند بهایی به گزارشگر هرانا گفت: “آقای بهروز فرزندی دانشجوی مقطع کارشناسی رشته مدیریت بازرگانی دانشگاه پیام نور شیراز پس از گذشت بیش از ۳ ماه از اتمام واحدهای درسی همچنان در مورد روند اداری پایان تحصیلاتش با مشکل مواجه است. آقای فرزندی تمام روند اداری جهت صدور مدرک تحصیلی را سپری کرده و فقط یک امضاء دیگر باقی مانده که مسئول مربوطه به بهانه‌ی گم شدن پرونده از اتمام کار خودداری می‌کند”.
وی همچنین افزود: “طی پیگیری‌های ایشان مشخص شد که پرونده در حراست دانشگاه است و پس از حضور و صحبت با مسئول حراست، وی کاملا اظهار بی‌اطلاعی از پرونده کرده و حرف‌های ضد و نقیضی گفته است. نهایتا آقای فرزندی طی چند مرتبه مراجعه هر دفعه با پاسخ “با شما تماس می‌گیریم” از طرف رئیس حراست مواجه شده‌اند”.
بهروز فرزندی شهروند بهایی و جانباز ۲۵ درصد است که به مدت بیش از ۲ سال و ۲ ماه در زمان جنگ ایران و عراق «مفقودالاثر جنگ» و تحت اسارت عراق بوده است. آقای فرزندی پیشتر نیز در زمان تحصیل در این دانشگاه بارها به بهانه‌های مختلف تهدید به ممانعت از تحصیل و هربار به حراست دانشگاه احضار شده است.

این شهروند بهایی سال گذشته با نگارش نامه‌ای که متن کامل آن پیشتر توسط هرانا منتشر شده بود به شرح مشکلات و موانع موجود در ترم آخر تحصیل خود در دانشگاه پیام نور شیراز پرداخته بود.

علیرغم نص صریح قانون، طبق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی ایران، بهائیان علاوه بر محرومیت از اشتغال در اماکن دولتی، از تحصیلات دانشگاهی نیز محروم هستند.
هر ساله گزارشات زیادی از محروم شدن شهروندان بهایی از ادامه تحصیل در دانشگاه‌های ایران منتشر می‌شود. این موضوع حتی افرادی را که در آستانه فارغ‌التحصیلی هستند را نیز در بر می‌گیرد.

گزارشگران حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران در طی عمر حکومت ایران بارها به بهایی ستیزی و به خصوص محروم کردن دانشجویان بهایی از حق تحصیل اعتراض کرده‌اند و آن را مصداق بارزی از بی‌توجهی دولت ایران به معاهدات حقوق بشری دانسته‌اند.

در تاریخ ۲۸ آبان ماه سال جاری هرانا گزارش مفصلی از فشار بر جامعه بهایی و بازداشت شهروندان باورمند به این آیین منتشر کرده بود. بر اساس این گزارش شهروندان بهایی در شهرهای مختلف کشور از ابتدای سال جاری تاکنون با موج جدیدی از فشار و نقض آشکار حقوق بشر روبه‌رو بوده‌اند. محروم شدن دست کم ۵۸ تن از دانشجویان بهایی طی کنکور سراسری سال جاری از ادامه تحصیل، اخراج حداقل ۱۱ دانشجوی بهایی در مقاطع مختلف از دانشگاه‌ها، ممانعت از فعالیت اقتصادی و اخراج دستکم ۶ تن از شهروندان بهایی از محل کار شخصی یا شرکت‌های خصوصی، احضار و بازداشت ۷۲ تن از شهروندان بهایی توسط نیروهای امنیتی، محکومیت ۲۴ شهروند بهایی به تحمل ۴۶ سال حبس و ۹ سال تبعید، ارائه گسترده محصولات اصطلاحاً فرهنگی و رسانه‌ای در راستای بهایی‌ستیزی، پلمب شدن و تداوم پلمب محل کسب بسیاری از شهروندان بهایی، تخریب قبور و ممانعت از دفن شهروندان بهایی در آرامستان‌های بهاییان در شهرهای مختلف تنها قسمتی از افزایش فشار بر شهروندان این جامعه از ابتدای سال جاری تا روز ۲۸ آبان‌ماه بوده است.

لازم به یادآوری است شهروندان بهایی در ایران از آزادی‌های مرتبط به باورهای دینی محروم هستند، این محرومیت سیستماتیک در حالی است که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی هر شخصی حق دارد از آزادی دین و تغییر دین با اعتقاد و همچنین آزادی اظهار آن به طور فردی یا جمعی و به طور علنی یا در خفا برخوردار باشد.
گفتنی است بر اساس منابع غیررسمی در ایران بیش از سیصد هزار نفر بهایی وجود دارد اما قانون اساسی ایران تنها ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی‌گری را به رسمیت شناخته و مذهب بهاییان را به رسمیت نمی‌شناسد، به همین دلیل طی سالیان گذشته همواره حقوق بهائیان در ایران به صورت سیستماتیک نقض شده است.

بیشتر نارضایتی‌ مردم ریشه داخلی دارد. یک روحانی منتقد حکومت در ایران می‌گوید بخش مهمی از فشارهای اقتصادی به دلیل عملکرد دولت و حاکمیت است. به گفته او مردم از شرایط کشور ناراضی هستند و اگر مشکلات استمرار یابد و بیشتر شود ممکن است تحمل مردم هم تمام شود.

فاضل میبدی در گفت‌وگو با ایسنا تاکید کرد: در حال حاضر فشارهای اقتصادی بسیار زیاد است که بخشی از آن به دلیل تحریم‌هاست، ولی بخش مهمتر آن به دلیل عملکردهای داخلی است. مردم هم از شرایط ناراضی هستند و اینکه به خیابان‌ها نمی‌آیند به معنای رضایت از وضع موجود نیست.

او تاکید کرد:‌ نباید بابت اینکه مردم در مقابل تحریمها و فشارهای ترامپ مقاومت کردند، مشکلات اقتصادی را از یاد ببریم. اگر اصلاحات اساسی در کشور انجام نشود و اعتماد مردم بیشتر نشود، ممکن است مقاومت مردم بشکند.

خامنه ای: برای سال آینده نفشه کشیده اند

رهبر جمهوری اسلامی هفته گذشته طی سخنانی با نگرانی شدید خطاب به نیروهای حکومتی گفت: همه حواس‌شان را جمع کنند؛ ممکن است برای سال ۹۸ نقشه کشیده باشند. روحانی هم گفته: نمی‌توانیم بگوییم شرایط عادی است

خامنه ای که در جمع بسیجی ها سخنرانی می کرد، ضمن اعتراف به ریزش نیروهای رژیم گفت: برخی عناصر انقلابی از راه برگشتند و انقلاب ریزش‌هایی داشته؛ در صدر اسلام هم همین‌طور بوده است.

خامنه ای در ادامه گفت: مسئولین تلاششان را مضاعف کنند و مواظب باشند فریب زبان‌بازی دشمن را نخورند و دشمن خبیثی که از در بیرونش می‌کنند، از پنجره داخل نشود.

به گزارش صداو سیمای جمهوری اسلامی، خامنه ای در هشداری مهم به مجموعه‌های گوناگون نظام گفت: همه حواسشان را جمع کنند؛ ممکن است برای سال ۹۸ نقشه کشیده باشند. اینکه آمریکایی‌ها گفتند در سال۹۷ چنین و چنان می‌کنیم، ممکن است فریب باشد؛ ممکن است در سال ۹۷ جنجال بکنند و نقشه را برای سال ۹۸ کشیده باشند. همه، حواسشان را جمع کنند.

گفتنی است تظاهرات سراسری دی‌ماه و مردادماه گذشته در ایران که با طرح مطالبات معیشتی و در اعتراض به وضعیت وخیم اقتصادی آغاز شده بود، به سرعت رنگی سیاسی به خود گرفت و مقام‌هات حکومتی بویژه رهبر جمهوری اسلامی و مجموعه ساختار نظام را هدف قرار داد.

در این میان نه تنها از نارضایتی عمومی از وضعیت اقتصادی کاسته نشده، بلکه این نارضایتی روندی صعودی هم داشته است. به گزارش رسانه‌های خبری در ایران، در حال حاضر افزایش دست‌کم ۵۰ درصدی بهای اقلام خوراکی و میانگین ۲۵ درصدی تورم، فقر غذایی و به تبع آن گرسنگی را تبدیل به یک بحران جدی کرده است.

بسیاری از کارشناسان درون ایران به حاکمیت هشدار داده اند که با ادامه روند کنونی، شورش گرسنگان از این پس اجتناب ناپذیر است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، اسماعیل بخشی امروز طی یادداشتی از مردم ایران، کارگران نیشکر هفت‌تپه و سایر اقشار جامعه که در مدت بازداشت و بی‌خبری از او حمایت کرده بودند، قدردانی کرد و اعلام کرد که به کار خود بازگشته است.

اسماعیل بخشی از فعالان کارگری شرکت نیشکر هفت‌تپه در تاریخ ۲۷ آبان‌ماه در چهاردهمین روز تجمع اعتراضی کارگران نیشکر هفت تپه مقابل فرمانداری شوش همراه با تعداد دیگری از معترضان توسط نیروهای امنیتی بازداشت و روز چهارشنبه ۲۱ آذرماه با تودیع وثیقه ۴۰۰ میلیون تومانی آزاد شد. اتهامات “اخلال در نظم عمومی” و “اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی” در شعبه اول دادیاری دادسرای عمومی و انقلاب شوش و اتهام “مشارکت در تشکیل گروه برای بر هم زدن امنیت ملی” در شعبه ۱۲ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب اهواز علیه او مطرح شده بود.

اسماعیل بخشی ظهر امروز با انتشار یادداشتی در صفحه شخصی خود گفت:
“مردم ایرانم درود

اسماعیل چگونه می‌تواند محبت سرشارتان را فراموش کند چگونه می‌تواند در یادتان نباشد هنگامی که شما در سخت‌ترین لحظات زندگی ام به یادم بودید و مهرتان را بر من و خانواده ام باراندید.

در روزهای گذشته در شرایطی بودم که نه قلم یاری می‌کرد و نه ذهن و جانم، حتی واژه ها هم با من بیگانه شده بودند اما دیگر تاب این بار سنگین را ندارم، پس می‌کوشم با روح پریشانم، لکنت زبانم و قلم لرزانم، در ثنای قطره ای از مهرتان چیزی بنگارم.

ابتدا یاد می‌کنم از کارگران رنجدیده و با وفای هفت تپه و خانواده ی بزرگوارشان که تا روز آخر در کنار خانواده ام بودند و امروز که پس از گذشت چهل روز در محل کارم حاضر شده‌ام با اینکه دیگر معنای آزادی را دیگر نه می‌فهمم نه درک می‌کنم اندکی احساس آزادی کردم، ای آزاد دلان!

یاد می‌کنم از تمام هم طبقه‌ای‌های کارگرم و از تمام تشکلات و سندیکاهای کارگری کشورم که حامی برادر کوچک‌شان بودند.

یاد می‌کنم از معلمان عزیزم، جامعه‌ی پزشکان و پرستاران مهربانم، بازاریان و تمام اصناف و انجمن هایی که مهروزانه برایم مهر ورزیدند.

یاد می‌کنم از هنرمندان و نویسندگان و شاعران خوش‌فکر و خوش‌ذوق کشورم.

و بسیار خاص و خیلی ویژه یاد می‌کنم از دانشجویان عزیزم، دانشجویان نازنینم، شاپرکان زیبایِ میهنم، فرزندان رعنایِ سرزمینم دوستتان دارم.

و در آخر در جواب همه ی عزیزانم که در ایام بازداشت شعارِ « من هم اسماعیل بخشی هستم» را یا گفتند یا نوشتند تا هم مرا حامی باشند و هم خانواده ی غمگینم را دل آرام، پاسختان میدهم : «من هم فدایی شما هستم»”.

**********************

تیغ زنگ زده حکومت و فولاد آبدیده اهواز

منصور امان: اگر تنها یک منبع مُوثق برای ارزیابی از تاثیرات و بازتاب مُبارزه دلیرانه کارگران فولاد اهواز وجود داشته باشد، بی تردید آن واکُنش حُکومت در برابر این اعتراضات است. یورش همه جانبه نظامی و امنیتی به کارگران این سند را ارایه کرده است.

خیز حاکمیت برای سرکوب کارگران در درجه نخُست یک شکست سیاسی برای “نظام” است که نشان می دهد حساب و تاکتیک آن در برابر اعتراضات آنها چگونه غلط از آب درآمده.

رژیم ولایت فقیه به خوبی می تواند هزینه اجتماعی سرکوب مُستقیم کارورزان، جان به لب رسیده ها، گُرسنگان و بیکاران را مُحاسبه کند. چه، دست آن در برابر جامعه خالی است، کشور در باتلاق بُحران اقتصادی فرو رفته و شالوده های نظام مالی و پولی درهم شکسته است. اقشار گوناگون اجتماعی به این شرایط واکُنش نشان می دهند و سرکوب عُریان آنها به شیوه ای که حکومت بدان خود گرفته، نقش بنزین بر آتش را ایفا می کند. از این رو، “نظام” به سیاست خفه کردن بهداشتی و پایش شده اعتراضها روی آورده است. ترفندهایی مانند ایجاد مراکز ایزوله برای تظاهُرات، راه انداختن اتحادیه و سندیکای جعلی، از صحنه خارج کردن فعالان از طریق دستگیری، تراشیدن محافل مُوازی و نمایندگان دست آموز، ایجاد پیست اعتراض در برابر مجلس و جُز آن از دل سیاست مزبور بیرون می آید.

حاکمیت در برابر اعتراضهای کارگران فولاد ابتدا همین خط را پیش گرفت. مُحاسبه و رویکرد آن بر این مبنا قرار گرفته بود که اعتراض آنها به همان میزانی که تداوُم می یابد، دُچار فرسایش بیشتری خواهد شد. کارگران خسته خواهند شد و زیر فشار دوگانه معیشت و مُبارزه خیابانی از پا درخواهند آمد. “نظام” پیش شرطهای ذوب شدن تدریجی اعتراضها را نیز با بی اعتنایی به خواسته های کارگران، سر دواندن آنها توسُط دوایر و نمایندگانش و سرانجام اختلاف افکنی و تهدید فراهم آورده بود.

تداوم یافتن اعتراض کارگران از یکسو و گُسترده شدن دامنه محلی و سراسری آن به حاکمیت نشان داد که چونان همیشه از درک شرایط و روحیات مردُم ناتوان بوده است. مُبارزه و پایداری کارگران فولاد سیاست و تاکتیک “نظام” را به سطل زُباله افکند و او را ناچار ساخت از کمینگاهش بیرون بخزد و انبان خالی راه حلهای خود برای مُشکلات جامعه را در برابر دید همگان به تماشا بگذارد.

تاثیر اجتماعی یورش به کارگران گُرسنه و بازتاب دستگیری و به زندان افکندن آنها برای حُکومت بُحران زده فاجعه بار است. برخورد سرکوبگرانه با مُطالبات به حق و عدالت جویانه، خشم و طُغیانی که در میان اکثریت فرودست جامعه موج می زند را شُعله ور تر خواهد کرد. همزمان، لشکرکشی در اهواز، به تهران و اراک، تبریز و زاهدان، به کرمان و شیراز یادآور می شود که اُمیدی به بهبود شرایط از “بالا” نیست و حُکومت هیچ راه حل و پاسُخی جُز شلاق و زندان در کف ندارد. این آگاهی را “نظام” به صفهای موجود اعتراض در جامعه و آنچه که از این پس شکل خواهد گرفت، تزریق کرده است.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از ایلنا، مسئول روابط عمومی مرکز مدیریت حوادث و فوریت‌های پزشکی خوزستان گفت: “یک زن ۳۶ ساله در کوی سعدی اهواز با مواد اشتعال‌زا خود را به آتش کشید”.

رضا رفیعی اظهار کرد: “ساعت ۱۹و ۳۷ دقیقه روز گذشته شنبه ۱ دی‌ماه، گزارش خودسوزی یک زن ۳۶ ساله در کوی سعدی اهواز اطلاع داده شد”.

وی خاطرنشان کرد: “مصدوم به بیمارستان سوانح سوختگی طالقانی اهواز منتقل شد”.

کوی سعدی از محلات نسبتاً جدید شهر اهواز مرکز استان خوزستان است.

حبیب الله دهمرده «ضعف زیرساخت‌ها و مشکلات اشتغال و معیشت، خشکسالی، نبود راه آهن، ریزگردها، نبود گاز و آب و مطالب متعدد دیگر» را جزو عقب‌ماندگی‌های تاریخی سیستان و بلوچستان برشمرد.

به گفته این نماینده مجلس، برای نگهداشتن ساکنان این مناطق «هیچ اقدامی صورت نمی‌گیرد و آنها به حاشیه‌نشینی می‌پیوندند».