در تازه‌های پزشکی هفته می‌خوانید: مصرف خوراکی‌های ترش با بدن چکار می‌کند؟ افسانه “شکم کورتیزولی”: گره خوردن “فرهنگ غلط” با برچسب “سلامت”. آیا غذاهای فوق فرآوری شده واقعا کشنده‌اند؟ یک مطالعه جهانی: بلهبر خلاف سایر طعم‌های اصلی، پژوهشگران هنوز به‌طور کامل سازوکار گیرنده‌های طعم ترش یا دلایل تفاوت شدت ترشی برخی اسیدها نسبت به بقیه را درک نکرده‌اند.
مشابه با تلخی، تشخیص طعم ترش نیز برای بقا اهمیت دارد؛ چراکه می‌تواند به شناسایی غذاهای فاسد یا خراب‌شده کمک کند.
با این حال، ترش بودن همیشه به معنی ناسالم یا خطرناک بودن غذا نیست.
در واقع، بسیاری از غذاهای ترش سرشار از ترکیبات گیاهی آنتی‌اکسیدان هستند که از سلول‌های بدن در برابر آسیب‌ها محافظت می‌کنند.
در اینجا، با هشت غذای ترش و جمع‌کننده لب آشنا می‌شویم که می‌توانند به رژیم غذایی سالم شما اضافه شوند:
گوجه سبز
وجود مقادیر بالای فیبر در گوجه سبز باعث بهبود فعالیت دستگاه گوارش می‌شود. از آنجا که گوجه سبز منبع غنی از ویتامین C و فیبر قابل هضم است، از یبوست و نفخ شکم جلوگیری می کند. همچنین خاصیت آنتی اکسیدانی گوجه سبز، بدن را در مقابل عوامل عفونی مقاوم کرده و با التهاب و رادیکال های آزاد مخرب مقابله می‌کند.
مرکبات
در میان مرکبات، گریپ فروت، کامکوات، لیمو ترش و پرتقال بیشترین میزان ترشی را دارند. مرکبات منبع اصلی اسید سیتریک هستند که طعم ترش طبیعی ایجاد می‌کند. همچنین سرشار از ویتامین C بوده و برای تقویت سیستم ایمنی و سلامت پوست اهمیت دارند. مرکبات حاوی فیبر، ویتامین‌های گروه B، پتاسیم، منیزیم، فسفر و ترکیبات گیاهی ضدالتهاب نیز هستند.
تمر هندی
تمر هندی میوه‌ای گرمسیری و بومی آفریقاست که از درخت تمر هندی به دست می‌آید.
وقتی این میوه نارس است، گوشت آن سبز و بسیار ترش است. تمر هندی حاوی اسید سیتریک است، اما بیشتر طعم ترش آن به‌خاطر اسید تارتاریک است که خاصیت آنتی‌اکسیدانی داشته و می‌تواند به پیشگیری از سنگ کلیه کمک کند.
از نظر تغذیه‌ای، تمر هندی منبع خوبی از ویتامین‌های گروهB ، منیزیم و پتاسیم است و به‌عنوان طعم‌دهنده در غذاها، چاشنی‌ها، نوشیدنی‌ها و دسرها کاربرد دارد.
ریواس
ریواس یک سبزی خاص است که طعم تند و ترش آن ناشی از غلظت بالای اسید مالیک و اسید اگزالیک است. به جز ویتامین K، ریواس از نظر ویتامین‌ها و مواد معدنی چندان غنی نیست، اما منبع خوبی از ترکیبات گیاهی آنتی‌اکسیدانی مانند آنتوسیانین‌هاست. آنتوسیانین‌ها آنتی‌اکسیدان‌های قوی‌ای هستند که رنگ قرمز درخشان به ساقه‌های ریواس می‌دهند و در محافظت از بدن در برابر بیماری‌هایی مانند بیماری قلبی، سرطان، چاقی و دیابت نوع ۲ نقش دارند.
آلبالو
این میوه در مقایسه با گیلاس شیرین قند کمتری دارد و حاوی مقادیر زیادی اسید مالیک است. آلبالو همچنین سرشار از آنتی‌اکسیدان‌ها به‌ویژه پلی‌فنول‌هاست. این ترکیبات گیاهی با کاهش التهاب و بهبود سلامت مغز و قلب مرتبط‌‌اند. علاوه‌بر این، مصرف آب آلبالو می‌تواند به کاهش آسیب‌های عضلانی ناشی از ورزش و درد عضلات در ورزشکاران کمک کند.
انگور فرنگی
انگور فرنگی میوه‌ای کوچک، گرد و رنگارنگ است که طعمی از شیرین تا بسیار ترش دارد.
این میوه حاوی چند نوع اسید آلی مانند اسید سیتریک و مالیک است. تحقیقات نشان می‌دهند این اسیدهای آلی ممکن است برای سلامت قلب مفید باشند و خواص آنتی‌اکسیدانی و ضد‌میکروبی داشته باشند. یکی دیگر از فواید انگور فرنگی این است که منبع بسیار خوبی از ویتامین C محسوب می‌شود؛ یک فنجان (۱۵۰ گرم) از آن ۴۶ درصد از نیاز روزانه به این ویتامین را تأمین می‌کند.
کرنبری
کرنبری خام طعمی تند و ترش دارد که به‌دلیل محتوای کم قند و غلظت بالای اسیدهای آلی در این میوه مانند سیتریک و مالیک است. علاوه‌بر طعم ترش، ترکیب منحصربه‌فرد اسیدهای آلی در کرنبری باعث شده است آب این میوه و مکمل‌های آن در پیشگیری و درمان عفونت‌های مجاری ادراری مؤثر باشند. همچنین کرنبری از منابع غنی کوئرستین است، ترکیبی گیاهی با خاصیت آنتی‌اکسیدانی، ضدالتهابی، ضدسرطانی، ضدقارچی و ضدباکتریایی.
سرکه
سرکه مایعی است که از تخمیر منابع کربوهیدراتی مانند غلات یا میوه‌ها تهیه می‌شود؛ در این فرآیند، قندها به الکل و سپس توسط باکتری‌ها به اسید استیک تبدیل می‌شوند. اسید استیک ترکیب فعال اصلی در سرکه است که طعم ترش آن را به‌وجود می‌آورد. در مطالعات حیوانی و برخی پژوهش‌های کوچک انسانی، اسید استیک با کاهش وزن، کاهش چربی بدن، کنترل اشتها و تنظیم قند خون در بیماران دیابتی مرتبط بوده است، اما برای تعیین دوز مؤثر و ایمن در انسان نیاز به تحقیقات بیشتری است.
افسانه “شکم کورتیزولی”: گره خوردن “فرهنگ غلط” با برچسب “سلامت”
در ترندهای اخیر دنیای سلامت و تندرستی، عباراتی مانند “شکم کورتیزولی” و “چهره کورتیزولی” به‌سرعت در فضای مجازی پخش شده‌اند و وعده می‌دهند اگر سطح هورمون استرستان را کاهش دهید، به بدنی آرام‌تر، لاغرتر و چهره‌ای درخشان‌تر خواهید رسید.
جملاتی نظیر “مشکل شما چربی شکم نیست، مشکل شما کورتیزول است” مخاطبان را به چالش‌های ۳۰روزه‌ای دعوت می‌کنند که قرار است دور کمر را کاهش داده و صورت را باریک‌تر کنند.
روش پیشنهادی‌شان چیست؟ حمام یخ، حذف کافئین یا مصرف مکمل‌های مُد روز. اما واقعیت این است که کورتیزول نمی‌تواند به این سرعت چنین تغییرات ظاهری شدیدی ایجاد کند.
کورتیزول که به عنوان “هورمون استرس” شناخته می‌شود، توسط غدد فوق کلیوی در پاسخ به استرس ترشح می‌شود؛ از استرس‌های روزمره مانند ترافیک و فشار کاری گرفته تا تغییرات بزرگ زندگی مثل بیماری یا طلاق و مشکلات مالی.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
کورتیزول نقش مهمی در واکنش “جنگ یا گریز” بدن دارد، عملکردی تکاملی که بدن را برای واکنش سریع به تهدید آماده می‌کند. این هورمون انرژی را بسیج می‌کند، فشار خون و قند خون را تنظیم می‌کند، التهاب را کاهش می‌دهد و چرخه خواب و بیداری را کنترل می‌نماید. میزان آن در صبح به اوج می‌رسد تا ما را بیدار کند، سپس در طول روز کاهش می‌یابد.
درحالی‌که افزایش موقت کورتیزول مفید است، اما استرس مزمن می‌تواند سطح آن را برای مدت طولانی بالا نگه دارد و اینجاست که مشکلات سلامتی شروع می‌شود.
کورتیزول و چربی شکمی
افزایش مداوم کورتیزول می‌تواند بر اشتها، خواب، تمایل به غذاهای پرکالری و نحوه ذخیره چربی در بدن تأثیر بگذارد، عواملی که ممکن است به افزایش وزن، به‌ویژه در ناحیه شکم منجر شوند.
چربی شکمی دو نوع است: چربی زیرپوستی (درست زیر پوست) و چربی احشایی که اندام‌های داخلی را احاطه کرده است. اگرچه هر دو در اثر استرس مزمن افزایش می‌یابند، اما چربی احشایی بیشتر با بیماری‌های قلبی و مقاومت به انسولین مرتبط است.
بسیاری از راهکارهای فوری که برای کاهش این چربی‌ها تبلیغ می‌شوند، از معجون‌های آداپتوژنیک (حاوی گیاهان و ریشه‌هایی که گفته می‌شود به بدن در مقابله با استرس کمک می‌کنند) گرفته تا حمام‌های سرد و منع مصرف قهوه قبل از صبحانه، شواهد علمی اندکی دارند. شاید برخی از آنها برای کاهش استرس مؤثر باشند، اما اینکه بتوانند ظرف مدت بسیار اندکی به‌طور محسوسی ظاهر بدن را تغییر دهند، بسیار بعید است.
در عوض، روش‌های مؤثر و مبتنی بر شواهد برای کاهش کورتیزول و ارتقای سلامت ذهن و بدن وجود دارد، مانند تمرین ذهن‌آگاهی، مدیتیشن و تکنیک‌های تنظیم احساسات. این روش‌ها سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال می‌کنند. فعال شدن این سیستم ضربان قلب را کاهش می‌دهد، فشار خون را پایین می‌آورد و کورتیزول را کم می‌کند. همچنین می‌توانند اضطراب، کیفیت خواب و التهاب را بهبود بخشند.
اما باز هم این روش‌ها، ابزارهای کاهش وزن سریع نیستند و به‌ویژه راه‌حل‌هایی برای چربی شکم محسوب نمی‌شوند.
ایده اینکه استرس به‌تنهایی مسئول پف‌کردگی صورت یا چربی شکم باشد، یک ساده‌سازی مفرط از فرایندهای پیچیده فیزیولوژیکی است. بسیاری از عوامل بر چگونگی و محل ذخیره چربی در بدن تأثیر می‌گذارند، از جنسیت و ژنتیک گرفته تا هورمون‌ها (مانند انسولین و استروژن)، رژیم غذایی، ورزش، سن و تفاوت‌های فردی در بدن.
متخصصان تاکید می‌کنند که به‌جای تمرکز بر اینکه کورتیزول چه بلایی سر دور کمرتان می‌آورد، بهتر است درباره اینکه استرس مزمن چه تاثیری بر سلامت، روابط و کیفیت زندگی‌تان دارد فکر کنید. به‌جای تلاش برای داشتن شکمی صاف از طریق ترفندهای مُد روز، بهتر است به‌دنبال زندگی سالم‌تر و متعادل‌تری فارغ از وضعیت ظاهری خود باشید.
آیا غذاهای فوق فراوری شده واقعا کشنده‌اند؟ یک مطالعه جهانی: بله
یافته های جدید یک مطالعه جدید بین‌المللی نشان می‌دهد که مصرف غذاهای فوق فرآوری شده ممکن است چندین سال از عمر انسان بکاهد.
نتایج این مطالعه که ۲۸ آوریل در مجله آمریکایی طب پیشگیرانه منتشر شده، نشان می‌دهد که غذاهای تولید شده صنعتی مسئول ده‌ها هزار مرگ زودرس در سراسر جهان هستند.
غذاهای فوق فرآوری‌شده عمدتاً از مواد استخراج‌شده از غذاهای کامل، مانند چربی‌های اشباع‌شده، نشاسته و قندهای افزوده، تهیه می‌شوند. آنها همچنین حاوی طیف گسترده‌ای از افزودنی‌ها هستند تا آنها را خوشمزه‌تر، جذاب‌تر و ماندگارتر کنند، از جمله رنگ‌ها، امولسیفایرها، طعم‌دهنده‌ها و تثبیت‌کننده‌ها. این غذاها معمولاً کالری بالا، مواد مغذی کم و قیمت پایین‌تری نسبت به غذاهای کامل دارند.
محققان بر اساس نتایج این مطالعه گزارش داده‌اند که هر ۱۰ درصد افزایش مصرف غذاهای فوق فرآوری‌شده، خطر مرگ زودهنگام را ۳ درصد افزایش می‌دهد. منظور از مرگ زودهنگام، مرگ در بازه سنی ۳۰ تا ۶۹ سال است.
دانشمندان این نوع رابطه را “ارتباط خطی دوز-پاسخ” می‌نامند؛ به این معنی که معکوس آنهم هم صادق است. یعنی با هر بار جایگزینی یک غذای سالم به جای یک غذای فوق فرآوری‌شده، خطر مرگ به همان اندازه کاهش می‌یابد.
بر اساس نتایج این مطالعه، تقریبا هر دو سال یک‌بار، ۱۲۴ هزار آمریکایی به‌دلیل مصرف این نوع غذاها دچار مرگ زودرس می‌شوند.
اهمیت این موضوع در این است که برخی افراد، برای سالم‌تر خوردن، تنها به کاهش کالری، چربی، نمک یا شکر فکر می‌کنند، اما همچنان به مصرف غذاهای فوق فرآوری‌شده ادامه می‌دهند؛ این در حالی است که چنین انتخاب‌هایی هم می‌توانند با مرگ زودرس در ارتباط باشند.
به گفته محققان، غذاهای فوق فرآوری‌شده خطر مرگ ناشی از هر علتی را افزایش می‌دهند، نه فقط بیماری خاصی.
این یافته مهم است، زیرا فراتر از پژوهش‌های قبلی است که مصرف این نوع غذاها را فقط با بیماری‌های مزمن مانند چاقی، دیابت، بیماری قلبی و افسردگی مرتبط می‌دانستند.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
دانشمندان تاکید می‌کنند که اعتیاد به مواد غذایی فوق‌فرآوری‌شده در ۱۴ درصد از بزرگسالان و ۱۲ درصد از کودکان رخ می‌دهد. این مطالعه نشان داد که این اعتیادها در همان سطح اعتیاد به الکل و تنباکو است.
به‌گفته محققان، در حالی که می‌توان سیگار، الکل یا قمار را ترک کرد، اما غذا‌خوردن را نمی‌توان متوقف نمود. از این رو ترک اعتیاد غذایی به‌مراتب سخت‌تر از ترک سیگار یا الکل است.
